Υποκριτές!

Του Δημοσθένη Μαράκη

Ματθ. 23,13 Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί,………

“Αλίμονο σας Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές”. Με αυτή τη φράση ξεκίνησε ο Ιησούς τις επτά καταγγελίες του για τη θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ. Στη διδασκαλία του προειδοποιεί τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους για την επερχόμενη τιμωρία τους. Τους χαρακτήρισε υποκριτές και τους κατηγόρησε για ασυνέπεια λόγων και έργων. Οι Φαρισαίοι ήταν μια ομάδα ειδικών που εκπροσωπούσε τον Νόμο. Πιστοί και προσηλωμένοι, τηρούσαν αυστηρά τις παραδόσεις και τους τύπους. Θεωρούσαν ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους και ασκούσαν ισχυρή επιρροή στη κοινωνία του Ισραήλ. Οι Γραμματείς ήταν αυτοί που μελετούσαν τον Μωσαϊκό νόμο και τις γραφές. Έδιναν τρομερή προσοχή στις λεπτομέρειες της θρησκείας και για χάρη των συμφερόντων τους μπορούσαν να φτάσουν στα άκρα. Ήταν προσκολλημένοι στο δόγμα και δεν δέχονταν καμία μεταρρύθμιση. Φυσικά, η ερμηνεία των νόμων ήταν αποκλειστικότητά τους....  Ο Ιησούς κατήγγειλε την υποκριτική ζωή τους και κατέκρινε το γεγονός ότι έδιναν έμφαση στην τυπολατρία, ενώ ήταν διεφθαρμένοι, φιλάργυροι, εγωιστές και άπληστοι που ισχυρίζονταν ότι ο Ιησούς ήθελε να καταργήσει τον Μωσαϊκό νόμο.... 

-Μα, μάθημα θρησκευτικών θα μας κάνεις τώρα;

Ούτε τη γνώση έχω, ούτε είμαι αρμόδιος γι’ αυτό.

Παρατηρώ όμως και παραλληλίζω τον τρόπο ζωής μας και την υποκριτική στάση μας, απέναντι σε όλα. Γιατί, αυτή η υποκριτική στάση μας, έχει προκαλέσει την κοινωνική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Μια στάση ζωής, απολύτως συνειδητή, κατά τη γνώμη μου, που έχει προεκτάσεις σε κάθε δραστηριότητα.

Έτσι, αποζητούμε την αστυνόμευση, αλλά μόλις έρθει η κλίση επικαλούμαστε επιείκεια ή ψάχνουμε τον κουμπάρο, σύντεκνο, κομματάρχη να την σβήσει. Ρυπαίνουμε το περιβάλλον με τόνους φυτοφαρμάκων, μπαζώνουμε ρέματα, πετούμε σκουπίδια παντού, ρυπαίνουμε τις θάλασσες και ταυτόχρονα μετέχουμε σε οικολογικά φεστιβάλ, γιατί απλά είναι «in». Βρίζουμε την τοπική υπηρεσία καθαριότητας γιατί η ειδυλλιακή παραλία που είδαμε στις φωτογραφίες έχει σκουπίδια, αλλά αφήνουμε περισσότερα φεύγοντας. Το «παίζουμε οικολόγοι» και μετέχουμε σε καμπάνιες εξοικονόμησης νερού, αλλά μετά από κάθε λασποβροχή, τα νερά από το πλύσιμο των μπαλκονιών μας φτάνει τέσσερα στενά παρακάτω.  Κρατώντας το τσιγάρο στο χέρι, συμβουλεύουμε το παιδί μας να μην καπνίσει γιατί «είναι κακό». Οδηγούμε χωρίς ζώνη, χωρίς κράνος, παραβιάζοντας κάθε κανόνα ΚΟΚ, θέτοντας την ζωή μας και των παιδιών μας σε κίνδυνο, αλλά ταυτόχρονα «Γιωργάκη, βάλε τη ζακέτα σου, θα κρυώσεις». Δίνουμε, με τις πράξεις μας το χειρότερο παράδειγμα στο παιδί μας, αλλά ταυτόχρονα κατακρίνουμε το γείτονα για αντίστοιχες πράξεις. Κατακρίνουμε και σχολιάζουμε κάθε πολίτη που παρκάρει «δύο λεπτά» σε ράμπες ΑΜΕΑ, διαβάσεις, κλείνοντας θέσεις στάθμευσης ΑΜΕΑ, αλλά κάνουμε το ίδιο γιατί «δεν βλέπω κανένα ΑΜΕΑ τριγύρω». Συμμετέχουμε σε κάθε παζάρι ιδρυμάτων, ενώ ταυτόχρονα εκφράζουμε με τον πλέον ρατσιστικό τρόπο την αποστροφή μας προς «τα παιδιά των ιδρυμάτων». Εκφράζουμε την ρατσιστική απέχθειά μας προς τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες, αλλά τους χρησιμοποιούμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) σε αγροτικές κυρίως εργασίες, με μικρότερο (φυσικά) ημερομίσθιο από τον ντόπιο. Προσπαθούμε με κάθε αθέμιτο τρόπο να προωθηθούμε στη σειρά προτεραιότητας, αλλά αν ανακαλύψουμε κάποιον να το κάνει εις βάρος μας, «μαύρο φίδι που τον έφαγε». Παρακάμπτουμε λίστες γιατί απλά «είμαστε μάγκες», αλλά αν το κάνει άλλος τσατιζόμαστε. Είμαστε τυπολάτρες, μέχρι να γίνει η δουλειά μας. Μετά, ξεχνάμε τα πάντα. Είμαστε φιλάργυροι, πατάμε επί πτωμάτων, αρκεί να μην κάνει κάποιος άλλος σε εμάς το ίδιο. Είμαστε διεφθαρμένοι, «γιατί πρέπει να γίνει η δουλειά» αρκεί να μην το κάνει άλλος σε εμάς. Θέλουμε να εφαρμόζεται ο νόμος σε άλλους, όχι σε εμάς γιατί «δε μας βολεύει».

Πάντα αναρωτιόμαστε «τι κάνει το κράτος» αρκεί να μην αφορά δικές μας πράξεις και παραλήψεις, παρατυπίες, παρανομίες, καταπατήσεις, παράνομες διεκδικήσεις, υπερβάσεις σε οικοδομικές κυρίως εργασίες. Ποτέ δεν συμμετέχουμε σε δράσεις περιβαλλοντικές γιατί «έχουμε δουλειές», ενώ ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε αν είχαν δουλειές οι λίγοι αυτοί που συμμετέχουν.

Αυτός ο υποκριτικός  τρόπος ζωής, μας οδηγεί σε μεγαλύτερη κοινωνική παρακμή από αυτή που βιώνουμε σήμερα. Δυστυχώς, το χειρότερο είναι πως, η εγωιστική μας στάση, μας εμποδίζει να δούμε την αλήθεια.  Μας εμποδίζει να δούμε, πόσο κακό παράδειγμα είμαστε για τα παιδιά μας. Θεωρούμε πως η αλλαγή στάσης ζωής, είναι ήττα. Θέλουμε να αλλάξουν «οι άλλοι», γιατί έχουμε βολευτεί στην παρακμή μας, σε ένα κατήφορο με οδυνηρό όμως τέλος. Έχουμε περιθώρια, αν πραγματικά επιθυμούμε την αλλαγή.

Είναι δύσκολο, αλλά αξίζει τον κόπο.

Όχι για εμάς, για τα παιδιά μας.