Του Δημήτρη Καρατζάνη
Λίγο ακόμα και θα μας έπαιρναν τα κλάματα από τη ...συγκίνηση διαβάζοντας τη χθεσινή σπαραξικάρδια συνέντευξη ,του μέχρι πριν μια βδομάδα υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου .Και πως να μην συγκινηθούμε άλλωστε ,ακούγοντας την εκ βαθέων εξομολόγηση - παράπονο ,για το κακό που τον βρήκε .
Της απώλειας δηλαδή της περιζήτητης ''καρέκλας''του ΥΠΕΘΑ που ζέσταινε τέσσερα ολόκληρα χρόνια ,αλλά και του status του αρχηγού. :''Μπήκε ο Τσίπρας στο σπίτι και απαλλοτρίωσε τα παιδιά μου'',δήλωσε, σχεδόν ''δακρύων', ο μέχρι πριν δυό μέρες ''αγέρωχος''και απειλών θεούς και δαίμονες τέως επικεφαλής των Ενόπλων μας Δυνάμεων .
Και για να πνίξει ,προφανώς ,τον καημό του, πήρε το δρόμο προς μοδάτο μπουζουξίδικο ,όπως είχε κάνει και την ημέρα που υποχρεώθηκε -εκών άκων- ν αποχαιρετίσει το υπουργείο του..
Αναρωτιόμαστε όμως ,ο ''ξύπνιος'' δάσκαλος που μάθαινε το ''παιδάκι''του προεκλογικού του τηλεοπτικού σποτ, πως πρέπει να οδηγά το τρενάκι του για να μην εκτροχιαστεί,πως έγινε και άφησε, όχι μόνο το δικό του τρενάκι ,αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό , να οδηγηθεί στο γκρεμό ;
Μα που να περίμενε ο άνθρωπος μια τέτοια εξέλιξη, ύστερα από τόσες... αγάπες με το ''συνεταίρο'' του,είναι μια λογική ένσταση .
Αν πράγματι υπολόγιζε τόσο πολύ στη συναισθηματική σχέση που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα σ αυτόν και τον Τσίπρα κατά την τετράχρονη συμβίωση τους,θα πρέπει να είναι το λιγότερο αφελής .Γιατί, μια και μόνο ματιά στο χρονικό της πολιτικής ανέλιξης του Τσίπρα, θα τον έπειθε για το ακριβώς αντίθετο .
Ότι δηλαδή για τον Τσίπρα δεν υπάρχουν αισθήματα ή μάλλον υπάρχει μόνο ένα .Η αχαλίνωτη λατρεία προς την εξουσία ,για χάρη της οποίας .δεν είχε τον παραμικρό δισταγμό ,να εκπαραθυρώσει τον μέντορα του Αλαβάνο ,παρότι εκείνος τον έβγαλε από την αφάνεια και του χάρισε το δαχτυλίδι της διαδοχής .
Ούτε είχε δισταγμό να κάνει το ίδιο , σε μια ολόκληρη σειρά ''συντρόφων'' και ''φίλων''από τον Κουβέλη και την ,Κωνσταντοπούλου ,μέχρι το ,Μηλιό ,το Φίλη ,τον ,Κοτζιά και σειρά ,στελεχών της ΛΑΕ .
Ήτανε συνεπώς ''πλέον ή βέβαιον'' , ότι ,όταν ο κόμπος έφτανε στο χτένι ,θα βρισκόταν δηλαδή σε κίνδυνο η δική του καρέκλα ,θα χε κάνει από πολύ πριν το κουμάντο του, να την ασφαλίσει .Και θά πρεπε νάναι κανείς πολύ ανόητος για να μην προβλέψει ότι την κρίσιμη στιγμή θά χε διαμορφώσει τις συνθήκες έτσι ,ώστε εκείνος και μόνο εκείνος να είναι''ο κυρίαρχος του παιχνιδιού'' με τον ''συνεταίρο'' του τελείως αφοπλισμένο .
΄Εχομε την εντύπωση ότι ο Καμμένος, δεν μπορεί να μην είχε τις υποψίες και τους φόβους του, για το πως θα τελειώσει αυτό το περίεργο ''συνεταιριλίκι''. Ήταν όμως τόσο δυνατή η έλξη της ''καρέκλας'',που ξεπερνούσε τις δυνάμεις του η απόφαση να την εγκαταλείψει και να μην την χαρεί μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο .
Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος'',λέει ο ιερός Χρυσόστομος,'η ''όπως στρώνει κανείς κοιμάται'',όπως λέει ο λαός
Ας μην κλαψουρίζει λοιπόν σήμερα ο Καμμένος,,γιατί -φευ-,''εν τω Άδει ουκ έστι μετάνοια''.
Τουλάχιστον αυτό θά πρεπε να το γνωρίζει.
