Γαλλική ύβρις

Παρακολουθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το παγκοσμίως μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός. Όντως η οργάνωση είναι προς το παρόν άψογη, κάτι εντελώς αντίθετο προς την αμφιλεγόμενη τελετή έναρξης. Οι αρνητικές κριτικές για το θέαμα που είδε η ανθρωπότητα ξεχειλίζουν. Από τον δικό μας Αρκά, που παρομοίασε σε ένα δηκτικό σκίτσο του την τελετή με τσίρκο (με την έννοια του κωμικού και ευτελούς θεάματος) ως το γαλλικό σατιρικό περιοδικό Sharlie Hebdo, που σχολίασε με τον πιο καυστικό τρόπο την τελετή έναρξης, εξευτελίζοντας το θέαμα που ετοίμασε ένας τρίτης κατηγορίας ηθοποιός και σκηνοθέτης, η τελετή αυτή δέχτηκε τα πυρά πανταχόθεν, εκτός από τον δικό μας Κ. Γαβρά, που τα είδε όλα τέλεια.

Όσο κι αν θέλει κανείς να μείνει ήρεμος με όσα είδε σε εκείνη την τελετή, δύσκολο να το κατορθώσει, επειδή το θέαμα, αν εξαιρέσουμε κάποιες στιγμές, ήταν μια προβολή της woke ατζέντας, δηλαδή της επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων. Η woke κουλτούρα χρησιμοποιείται έντεχνα από τους πολιτικούς, με σκοπό την προώθηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών, καμουφλαρισμένων με την πολιτική του δικαιωματισμού που πρεσβεύουν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (ΛΟΑΤΚΙ, φεμινίστριες, vegan, άκριτα ζωόφιλοι κλπ), όπως αναφέρει η Whikipedia  στο συγκεκριμένο άρθρο της. Μάλιστα, όλοι αυτοί που προωθούν τον «γουοκισμό» (έτσι αποκαλώ όλη αυτή την αντίληψη και τις πρακτικές που εκφράζει η woke κουλτούρα) κατηγορούνται ότι, ενώ μιλούν για δικαιώματα και ελευθερίες, οι ίδιοι παραβιάζουν την αρχή της ελευθερίας του λόγου, θέλοντας να επιβάλουν τις απόψεις τους με κάθε τρόπο. Στην ουσία όλη αυτή την κίνηση που προωθείται από διάφορους κύκλους, αποβλέπει στην αποδόμηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν, επομένως, όπως κλασικά έχει γίνει αποδεκτό, οι τρεις πυλώνες του πολιτισμού της Ευρώπης είναι η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και δημοκρατία, το ρωμαϊκό δίκαιο και ο Χριστιανισμός, τότε οι υποστηρικτές της woke κουλτούρας αποβλέπουν να ξεθεμελιώσουν τις βάσεις της ευρωπαϊκής παράδοσης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Γι’ αυτό και απορρίπτουν την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και δημοκρατία ως έκφραση πατριαρχικών απόψεων και γενικά ακυρώνουν όλο το ιστορικό παρελθόν του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι,  ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης και όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας πρέπει να εξαφανιστούν. Στα Πανεπιστήμια της Δύσης οι «γουοκιστές» απαιτούν την κατάργηση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας ως ρατσιστικής. Μισούν τον χριστιανισμό, στοχοποιούν τη λευκή φυλή ως ρατσιστική (λες και ο ρατσισμός είναι θέμα φυλής), απορρίπτουν τη δυαδικότητα των φύλων, προωθούν με κάθε μέσον την ελευθεριότητα στα ήθη και τις παράλογες απόψεις τους σε βάρος κάθε λογικής και σε κάθε έννοια πλειοψηφίας, άρα και στην έννοια της αντιπροσωπευτικής και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στη Γραμματική λέμε ότι οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις τους. Ωστόσο, οι κανόνες είναι κανόνες και οι εξαιρέσεις εξαιρέσεις. Δεν μπορεί η εξαίρεση να γίνει κανόνας και το αντίθετο. Όμως, όλοι αυτοί οι «γουοκιστές» θέλουν να μας πείσουν, με το «έτσι θέλω» και χρησιμοποιώντας κάθε μέσον και τρόπο (βρίσκουν μάλιστα ευήκοα ώτα στους πολιτικούς, στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) πως οι εξαιρέσεις έχουν μεγαλύτερη σημασία από τους κανόνες και πως τελικά κανόνες είναι οι εξαιρέσεις. Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε ό, τι ξέραμε μέχρι τώρα, σε ένα κόσμο όπου κυριολεκτικά «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», που λέει η παροιμία.

Παρέθεσα τα παραπάνω, για να μπορέσει ο αναγνώστης  να συνδέσει όσα είδε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού με το είδος της κουλτούρας που περιγράψαμε και να συνειδητοποιήσει πόσο προπαγανδιστική υπέρ των συγκεκριμένων αντιλήψεων, συμπεριφορών και στάσεων ήταν η τελετή αυτή. Και διερωτάται κανείς: ποια σχέση είχε όλος αυτός ο αχταρμάς με το ολυμπιακό ιδεώδες; Πού πήγε το «αρχαίο Πνεύμα αθάνατο», ο «πατέρας του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού», όπως έγραψε ο Κ. Παλαμάς στον Ολυμπιακό Ύμνο; Χάθηκε μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα   των παγανιστικών δρωμένων, των λικνιζομένων σωμάτων ανθρώπων ουδέτερου φύλου, της επιδεικτικής ομοφυλοφιλίας και της βλάσφημης αναπαράστασης του Μυστικού Δείπνου και βούλιαξε στα θολά νερά του Σηκουάνα. Ήρθε και η βροχή, όχι να καθάρει τις ψυχές, αλλά να καθαρίσει κάπως όλη αυτή την ασχήμια και να αναδείξει την κενότητα και την αδυναμία όλων, «ηγετών» και απλών θεατών, μπροστά στη δύναμη της φύσης, που λες κι έβλεπε τα τελούμενα κι έκλαιγε για το θέαμα.

Άραγε, πέρασε από τον νου κάποιου από τους οργανωτές τι σημαίνει «ολυμπιακό ιδεώδες», τι σημαίνει ωραίο, μεγάλο και αληθινό; Ότι το «Ωραίο» αναδίδεται από τα γυμνασμένα σώματα των αθλητών, το «Μεγάλο» από την μοναδική αξία και το παγκόσμιο νόημα των αγώνων και το «Αληθινό» από τις αξίες της συναδέλφωσης και συμφιλίωσης και από τη συνειδητοποίηση ότι όλα απορρέουν από την κοινότητα, μέσα στην οποία λειτουργούν και τα άτομα; Αναρωτήθηκαν για το ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι χώρος για προπαγάνδα των σεξουαλικών μας προτιμήσεων ούτε των απόψεων μιας ομάδας, αλλ’ ότι είναι ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν οι λαοί τα στοιχεία που τους ενώνουν, να αφήσουν κατά μέρος τις διαφορές τους, να σταματήσουν τους πολέμους και να συναγωνιστούν διά των αθλητών τους, για να πραγματοποιήσουν, έστω και συμβολικά, το όραμα μιας ενωμένης ανθρωπότητας;

Φαίνεται, όμως, ότι για τους συγκεκριμένους θιασώτες του «γουοκισμού» όλες αυτές οι αξίες είναι απομεινάρια ενός τάχα παλιού κόσμου που πρέπει να αποδομηθεί, για να έλθει η «νέα αλήθεια», με την οποία θα αλλάξει η παρηκμασμένη, σεξιστική, καταπιεστική κοινωνία της Ευρώπης και της Αμερικής, ίσως και όλος ο κόσμος. Προς την κατεύθυνση αυτή λειτουργούν εκφοβιστικά, σαν άλλη Ιερά Εξέταση, σαν ιός που επιζητούν να μεταδοθεί παντού. Τα «πιστεύω» τους είναι σαν Ιερό Βιβλίο, ένα βιβλίο που έφτιαξαν οι ίδιοι στα μέτρα τους, με την επιδίωξη όλοι να το αποδεχτούν και να υποκύψουν στα εντάλματά του. Να θυμηθούμε εδώ τον μύθο με την αλεπού, η οποία, επειδή είχε κομμένη την ουρά, ήθελε όλες οι αλεπούδες να κόψουν την ουρά τους. Βλέπει κανείς με πόση ευκολία «κολλούν» την ταμπέλα του φασίστα, του ρατσιστή, του σεξιστή κλπ σε όσους δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους. Αυτή τη στιγμή σε Πανεπιστήμια και σχολεία της Ευρώπης όποιος διδάσκων (όσο σπουδαίος κι αν είναι) τολμήσει να εκφράσει άποψη διαφορετική από αυτή των «γουοκιστών», κινδυνεύει να χάσει τη θέση του.  

Για να ξαναγυρίσουμε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, θα έλεγα ότι όλο αυτό το «τσίρκο» (εξαιρούνται κάποιες ωραίες στιγμές), αν το έβλεπαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι ή, έστω, ο Πιερ ντε Κουμπερτέν, ο άνθρωπος που αναβίωσε τους Αγώνες, σίγουρα θα του γυρνούσαν την πλάτη αηδιασμένοι. Γιατί, πέραν της ασχεσίας της τελετής με το νόημα των αγώνων, διακωμωδούσε και την ιερότητά τους, αν ληφθεί υπόψιν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονταν προς τιμήν του Δία, που το άγαλμά του βρισκόταν στην Ολυμπία.

Κανένα βάθος, λοιπόν, κανένα νόημα. Όλα ρηχά, επιφανειακά, όλα για ένα φτηνό «φαίνεσθαι», όλα για να μας πουν ότι, για να είμαστε σύγχρονοι άνθρωποι, πρέπει να απορρίψουμε κάθε αξία του παρελθόντος, ότι αξία έχει μόνο το σαρκίο μας, ότι ο καθένας μπορεί να προσδιορίζει όπως του αρέσει ακόμη και τη βιολογική του ταυτότητα, ότι δεν υπάρχουν φύλα, ότι ο νέος άνθρωπος είναι άφυλος, ένα ενεργούμενο των σεξουαλικών του προτιμήσεων. Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα, οι «άφυλοι» «γουοκιστές» άλλαξαν και τη γλώσσα, καταργώντας αυθαίρετα το αρσενικό και θηλυκό άρθρο: όχι πλέον «οι φοιτητές» αλλά «τα φοιτητά», όχι «η Ελε΄νη» αλλά «@Ελένη».

Το φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι τωρινό. Έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια με τη μετανεωτερικότητα, όπου όλα όσα πιστεύει κανείς, ακόμη και τα πιο παράδοξα και παράλογα, θεωρούνται αληθινά και αποδεκτά. Σιγά-σιγά αυτή η νέα κατάσταση που απέρριπτε τον ορθό λόγο, έγινε η νέα θεωρία και στάση ζωής, με στόχο την αποδόμηση και απομυθοποίηση των πάντων. Απορρίπτονται έτσι όλα εκείνα που έβγαλαν τον άνθρωπο από την κατάσταση του ζώου, όπως είναι η αρχαία φιλοσοφία, η χριστιανική αγάπη, η μεγάλη τέχνη, η μεγάλη λογοτεχνία. Το βλέπουμε αυτό τα τελευταία χρόνια στον διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού τραγουδιού, όπου διαγωνίστηκαν άνδρες ντυμένοι γυναίκες και κέρδισαν το βραβείο και όπου εκείνο που προβάλλεται, χονδροειδώς μάλιστα, είναι η σεξουαλικότητα.

Τελικά, για να έλθω στον τίτλο αυτού του άρθρου, όλο αυτό το «τσίρκο» της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων συνιστά απερίφραστα μια ύβρη κατά του νοήματος των ίδιων των Αγώνων, που τάχα ήθελε να προβάλει. Μια ύβρη, δηλαδή ασέβεια, προς τους θεατές, τους Αγώνες και την Παναγία των Παρισίων, υπό την σκιά της οποίας έγινε η τελετή. Ευτυχώς δηλαδή που δεν ζει ο Βίκτωρ Ουγκώ, για να γράψει ένα καινούργιο μυθιστόρημα με ήρωα ένα νέο Κουασιμόδο, όχι τον συμπαθέστατο ήρωα του μυθιστορήματός του, αλλά τον δύσμορφο Κουασιμόδο που αποκάλεσαν τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.