« Τι απερίγραπτοι που είναι οι άνθρωποι που δεν προσέχουν τα παιδιά τους…»

Στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α’ Γυμνασίου υπάρχει ένα Λαϊκό παραμύθι με τίτλο: « Ο φτωχός και τα γρόσια» που εξιστορεί την ιστορία ενός φτωχού ανθρώπου με πολλά παιδιά που δούλευε με τη γυναίκα του όλη μέρα, μα το βράδυ αμέσως μετά το ψωμάκι που έτρωγαν  όλοι ήσυχα κι αγαπημένα, ήθελε να πιάσει τη λύρα και να παίζει και τα παιδιά να χορεύουν. Τα  γέλια και οι  χαρές που  ακούγονταν από το φτωχικό των ανθρώπων αυτών, που περνούσαν ζωή αγγελική,  παραξένεψαν τον πλούσιο του απέναντι σπιτιού, που δεν τα είχε αυτά,  που θέλησε να δανείσει χίλια γρόσια στο γείτονα του ως πείραμα και ως σερμαγιά για κάποια νέα δουλειά.  Το αποτέλεσμα του πειράματος  ήταν να σταματήσουν τα γέλια κι οι χοροί  από την περισυλλογή του γείτονα , ο οποίος επέστεψε τελικά τα χίλια γρόσια στον πλούσιο γείτονα του, αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα  και διαχρονικά πως αυτό που χρειάζεται ένα σπιτικό για να ευτυχήσει δεν είναι τα γρόσια, μα η αγάπη. 

Αυτό το παραμύθι μου θύμισε η ιστορία της εντεκάχρονης Ιωάννας που προτίμησε τον γκρεμό, απ’ όσο δείχνουν τα στοιχεία,  από το σπίτι της, το θάνατο, από τη ζωή που ζούσε με την οικογένειά της. Κι όσο κι αν πρέπει  κάποιος να είναι προσεκτικός με τέτοιου είδους  θέματα,  δεν παύει  να αναρωτιέται για το  τι ζωή ζούσε αυτό το κορίτσι, που το οδήγησε σε τέτοια απελπισία, σε  τέτοιο αδιέξοδο,  πώς είναι δυνατόν να μην είχε κάποια φίλη, κάποιο  έμπιστο, δικό του που να το συμβουλεύσει, να το παρηγορήσει, να το σταματήσει, γιατί δεν έγιναν πιο γρήγορα κάποιες κινήσεις που να αποτρέψουν το μοιραίο, γιατί δεν δηλώθηκε νωρίτερα η εξαφάνισή του. Υπήρχαν άνθρωποι που ήξεραν και σιωπούσαν;  Ήταν η πρώτη φυγή του κοριτσιού; Είχε ζητήσει βοήθεια από κάπου παλιότερα;   Όλα αυτά τα θέματα προβληματίζουν. Η Ιωάννα βέβαια δεν πρόκειται δυστυχώς να γυρίσει πίσω, αλλά ο προβληματισμός αυτός  μπορεί να σώσει άλλα παιδιά. 

Είναι ευαίσθητη η παιδική κι η εφηβική ηλικία ενός παιδιού. Η κάθε δυσκολία μοιάζει βουνό, η απογοήτευση κάνει ολοκληρωτική κατάληψη στη νεανική ψυχή, μια προσβολή, αποθάρρυνση μπορεί να τραυματίσει ανεπανόρθωτα μια μεταξωτή καρδιά. Αυτό πρέπει να έχουν κατά νου δάσκαλοι, γονείς, μα κι ο περίγυρος κάθε παιδιού. Τέλος είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι γονιός. Δεν πρόκειται για αγορά οικοπέδου ή σπιτιού ή για απόφαση για κάποιο ταξίδι, ώστε να παίρνεται αψήφιστα. Όποιος αποφασίζει να γίνει γονιός πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος εντελώς και να είναι διατεθειμένος να κάνει τις θυσίες που απαιτούνται ώστε να εξασφαλίσει στο παιδί του τα αναγκαία βιοτικά αγαθά κι  ένα υγιές και ισορροπημένο περιβάλλον, μια ήρεμη, χωρίς φασαρίες και καβγάδες  ζωή. Ένα σπιτικό που οι διαφορετικές απόψεις θα συζητιούνται, οι ανησυχίες θα εισακούονται , τα προβλήματα θα επιλύονται από κοινού και τίποτα δε θα μοιάζει τραγικό. Ένα σπιτικό με ομόνοια, κατανόηση, αποδοχή,  φροντίδα και κυρίως αγάπη, που όπως αποδεικνύει και το παραμύθι με το φτωχό και τα γρόσια είναι το πιο βασικό  συστατικό  για όμορφη  οικογενειακή ζωή. Τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο ούτε για να  εκπληρώσουν επαγγελματικά, σε σπουδές, απωθημένα των γονιών τους, ούτε για να  κάνουν τα θελήματά τους, τα  ψώνια, τις δουλειές τους,   να  τους υπηρετούν κι αργότερα  γηροκομήσουν, ούτε για να ακούν τη  γκρίνια, να εισπράττουν το βαρύ κλίμα  για τις αποτυχίες της ζωής  των γονιών τους. Ούτε πρέπει να δηλητηριάζονται με τις διαφωνίες, τους καβγάδες τους ή να βρίσκονται στην άσχημη θέση να κάνουν το διαιτητή ανάμεσα στους δυο γονείς. Ούτε έρχονται στον κόσμο  για να ακούν τον ένα  να κατηγορεί τον άλλο.

Δεν το ήθελαν τα βράχια να πληγώσουν νεανικό κορμί, τέτοια ψυχή, τόση ομορφιά. Όσο κι αν τα λένε σκληρά κι αλύγιστα,  έχουν κι αυτά δικό τους κώδικα τιμής. Μα δεν πρόλαβαν να κρύψουν τα μαχαίρια τους. Κι έτσι η θάλασσα ανέλαβε μετά.  Να σφίξει στη μητρική της αγκαλιά τη μικρή, να της δώσει την αγάπη που στερήθηκε. Να παρηγορήσει το πληγωμένο σώμα, τη φουρτουνιασμένη  ψυχή, να  νανουρίσει με τον παφλασμό της, με  το  σιγανό τραγούδι της  τη μικρή Ιωάννα, να φύγει γαλήνια για μια άλλη γη. Ένα φεγγάρι φάνηκε ανυποψίαστο  στον ουρανό πάνω από το φρεσκοασπρισμένο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων που έψελνε ήδη  εξόδιο ακολουθία, δάκρυσε κι έτρεξε να πάρει από το χεράκι τη μικρή να την οδηγήσει στα ουράνια πέπλα, να της στρώσει  κρεβάτι  με μάλαμα και φίλντισι καμωμένο, με  καθαρά στρωσίδια, στην κλίνη του ουρανού. « Τι  απερίγραπτοι που  είναι οι άνθρωποι που δεν προσέχουν τα παιδιά τους…» σκέφτηκε κι αναστέναξε.  

(Φωτογραφία: Άγιοι Απόστολοι Χανίων)