Σήφης Αγγελιδάκης: Ένας ευπατρίδης της εκπαίδευσης και της αυτοδιοίκησης

Της Ελίνας Φαρσάρη

Ο Σήφης Αγγελιδάκης ήταν ένας από τους πιο ευγενείς ανθρώπους που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου. Ευτύχισα να με τιμήσει με τη φιλία του, τόσο ο ίδιος όσο και η πολυαγαπημένη του σύζυγος, Χριστίνα. Το φευγιό του είναι μια πραγματική απώλεια για όλους όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά αλλά και για το Ηράκλειο το ίδιο. Ο Σήφης Αγγελιδάκης ήταν ένας ευπατρίδης της εκπαίδευσης. Υπηρέτησε την παιδεία με πραγματικό πάθος από πολλά πόστα και μετερίζια. Υπήρξε δάσκαλος, συνδικαλιστής, σχολικός σύμβουλος μεταγενέστερα και ένας από τους πρωτοπόρους της ειδικής αγωγής σε πανελλαδικό μάλιστα επίπεδο. Εργαζόταν ακαταπόνητα και μεθοδικά, χωρίς να κομπάζει, χωρίς να επιδιώκει προβολή με μοναδικό γνώμονα τον Ηρακλειώτη μαθητή.

Ο Σήφης Αγγελιδάκης ήταν η πρώτη δημοσιογραφική μου πηγή, όταν ανέλαβα κάποια στιγμή στην καριέρα μου το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ. Ήταν αντινομάρχης Παιδείας την εποχή του θεσμού της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και είχε βάλει στόχο να λύσει το πρόβλημα της σχολικής στέγης στην πόλη. Τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 πολλά ήταν τα σχολεία στο Ηράκλειο, με σοβαρότατα στεγαστικά ζητήματα που λειτουργούσαν σε διπλή βάρδια, πρωί και βράδυ. Μπορεί σήμερα να φαντάζει αδιανόητο, τότε όμως είχε χυθεί πολύ μελάνι για τις διπλοβάρδιες που ταλαιπωρούσαν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς.

Ο Σήφης Αγγελιδάκης ήταν ένας άνθρωπος σεμνός, γλυκομίλητος, αβρός και ιδιαίτερα εργατικός. Την πολιτική του διαδρομή τη χαρακτήριζε το ήθος και η συνέπεια, η προσήλωση στις προσωπικές του αξίες. Στο σύντομο πέρασμα μου από το Γραφείο Τύπου της τότε Νομαρχίας δεν θυμάμαι ούτε μια φορά τον τόνο της φωνής του να υψώνεται. Αντίθετα, το γραφείο του, πάντα ανοιχτό για όλους, ήταν πυρήνας συμβουλών και στήριξης.

Σαν να ήταν χθες, θυμάμαι, ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι τον πήρα τηλέφωνο:

«Κύριε Σήφη, έχουμε τίποτα; Δεν έχω θέμα να κλείσω τη σελίδα μου και δυσκολεύομαι» είπα με το θάρρος της πολύχρονης συνεργασίας μας. Τη μέρα εκείνη, όμως, η επικαιρότητα ήταν «φτωχή». Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής αντιλήφθηκε την απογοήτευσή μου. Δεν πέρασε μισή ώρα και με κάλεσε πίσω.

«Έχω μπροστά μου τον κατάλογο» μου είπε «με τα λύκεια από τις άλλες περιοχές της χώρας που έχουν έρθει για την πενθήμερη εκδρομή τους. Παρατηρώ ότι φέτος είναι σχεδόν διπλάσια από προηγούμενες χρονιές και τα περισσότερα από αυτά έρχονται από Θεσσαλονίκη». Αυτό ήταν! Μια εκκρεμότητα ρουτίνας για τον αρμόδιο αντινομάρχη που έπρεπε απλώς να βάλει μια υπογραφή, έγινε το πρώτο ρεπορτάζ σχολικού τουρισμού στο Ηράκλειο το οποίο στη συνέχεια καθιερώθηκε.

Στη διαδρομή της ζωής του ο Σήφης Αγγελιδάκης υπήρξε άξιος. Μικρό παιδάκι στην Εθιά ονειρευόταν σπουδές και γράμματα. Τα κατάφερε παρά τις αντίξοες συνθήκες. Μορφώθηκε, έγινε δάσκαλος, αφιερώθηκε στην επαγγελματική του ακμή στην ειδική εκπαίδευση. Μαζί με τη σύζυγό του υπήρξαν πρωτοπόροι εκπαιδευτικοί με περγαμηνές στη ευαίσθητη ειδική αγωγή. Υπηρέτησε την εκπαιδευτική διαδικασία με πάθος και αποφασιστικότητα. Με τον ίδιο τρόπο που πάσχιζε ως αντινομάρχης να λύσει το μέγα ζήτημα της σχολικής στέγης. Επί των ημερών του πολλά σχολικά κτίρια εγκαινιάστηκαν, δεκάδες αίθουσες παραδόθηκαν στους μαθητές, ενώ ήταν εκείνος που κατάφερε να εξαλείψει το φαινόμενο της διπλής βάρδιας στα σχολεία. Όταν ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από την αυτοδιοίκηση η απουσία του έγινε αισθητή στα τοπικά πράγματα. Η πολιτική, όμως, για τον Σήφη Αγγελιδάκη ήταν συνώνυμη της προσφοράς στα κοινά και όχι εφαλτήριο προσωπικής εξέλιξης.

Η εκπαίδευση, το Ηράκλειο και η γενέθλια γη των Αστερουσίων έχασαν έναν πραγματικό ευπατρίδη.

Αντίο, κύριε Σήφη! Καλή Αντάμωση!