της Εύας Καπελλάκη- Κοντού
Ξεκινώ με την ανησυχητική απορία του Καζαντζάκη διατυπωμένη το μακρινό 1925: " Πότε θα μπορούμε κι εμείς στην Ελλάδα να στραφούμε σε μια οργανωμένη προσπάθεια για να φτάσουμε το Άφθαστο".
Πότε στ' αλήθεια οι Έλληνες θα μπορέσουν ν' αποτινάξουν τον απαράδεχτο ζυγό που χρόνια τώρα μας κρατά ως υποζύγια στις υπηρεσίες των δυνατών, οι οποίοι με απαράδεχτο τρόπο εκφράζονται για τους λαούς της Μεσογείου και κατέχουν τις τύχες τους στα χέρια τους και ανά πάσα στιγμή κινούν τα νήματα κατά πως τους βολεύει; Οι λαοί, ως είναι φυσικό, γίνονται αυτόματα μαριονέτες προς χλεύη των δήθεν ταγών της οικονομίας - ευνομίας - κοινωνικής αρμονίας και ανάπτυξης.
Πού είναι η μέθη εκείνη του "πάλαι ποτέ" που πλημμύριζε το "Είναι" μας και οδηγούσε τα βήματα και τη σκέψη μας σε δρόμους φωτεινούς, αξιοπρέπειας και τιμής; Σκέτη ουτοπία και να το σκέφτεσαι, ως φαίνεται!
Προφανώς τούτος ο μαρασμός της μακρόχρονης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κατάντιας μαράζωσε την εποικοδομητική παρόρμηση αυτού του λαού. Η μεταναστευτική οδός που οδήγησε και οδηγεί τους νέους σε άλλες χώρες για καλύτερες προοπτικές, βύθισε στο πένθος τούτη τη χώρα του φωτός.
Η Κραυγή της περήφανης ψυχής μας, σίγασε μπροστά στην τόση διοργανωμένη από καιρό, οδό του μαρτυρίου, πτώση και αποδυνάμωση. Τίποτα πια δε λειτουργεί όπως πρέπει.
Η Υγεία, σχεδόν ανύπαρκτη - ανάπηρη, αιμορραγούσα, περιμένει διασώστες, επί ματαίω!
Η Παιδεία ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, έτοιμο να σπάσει.
Ο Πολιτισμός, παράλυτος!
Και η εσωτερική Κραυγή πνιγμένη βαθιά μέσα μας, φοβισμένη να βγει προς τα έξω! Κάποτε ένας σοφός που έμενε σ' ένα σπίτι το οποίο είχε ένα πανέμορφο κήπο με περιστύλια, περίτεχνα ζωγραφισμένα, είπε σ' ένα πρίγκιπα που περίλυπος θρηνούσε τη χαμένη του δόξα και τα πλούτη του...
- Έλα πρίγκιπά μου, προσπάθησε να κρατήσεις αυτό εδώ το κουτάλι χωρίς να χυθεί το κρασί που έχει μέσα. Θα κάνεις τον γύρο του κήπου.
Ο πρίγκιπας, του οποίου η διάθεση άλλαξε αμέσως, προσπάθησε, έκανε το γύρο του κήπου δίχως να πέσει ούτε μια σταγόνα από το κρασί που είχε το κουτάλι. Τότε ο σοφός του είπε:
- Πρίγκιπά μου, πόσες ζωγραφιές σου άρεσαν πάνω στα περιστύλια του κήπου;
Ξαφνιασμένος ο πρίγκιπας του απαντά:
- Μα...δάσκαλε, εγώ έφερα εις πέρας το σκοπό μου, δεν είχα καιρό να δω τις ζωγραφιές.
Τότε ο δάσκαλος του απάντησε:
- Είναι ωραίο να έχεις στόχους όμως, αν πρέπει να θυσιάσεις τις ομορφιές της ζωής για ένα στόχο, καλύτερα να τον χάσεις.
Αν λοιπόν, λόγω της υποχρέωσης να επιτεύξουμε στόχους που μας θέτουν οι "πατρόνοι" μας θα χάσουμε τη ζωή την ίδια και την αξία να ζούμε σε ένα τέτοιο όμορφο περιβόλι με ζωγραφισμένα περίτεχνα τα περιστύλια του, τότε καλύτερα να μην φέρουμε εις πέρας τέτοιους στόχους. Καλύτερα να αφυπνίσουμε την εσωτερική μας Κραυγή.
- Χαλάλι, οι στόχοι προκειμένου ν' απολαύσομε την ομορφιά γύρω μας.
Να παρακολουθήσουμε τις κατανυχτικές βραδιές υμνωδιών στις εκκλησιές μας, εν όψει του Πάσχα!
Να γευτούμε τον ερχομό της Άνοιξης με χρώματα κι αρώματα, μοναδικά!
Να βρεθούμε με τους δικούς μας ανθρώπους και να μοιραστούμε στιγμές γαλήνης και αγάπης.
Τούτα κι άλλα πολλά ωραία πράγματα είναι προτιμότερο να κάνουμε παρά να επικεντρώνουμε την προσοχή μας και τη φαιά ουσία του μυαλού μας για να ικανοποιήσουμε τα "θέλω" και τα "πρέπει" των ισχυρών!
Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού ειναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”
