Πρέπει να διαλέξω ποια κακοποίηση δεν θα ανέχομαι;

Τις τελευταίες ώρες κάνουν τον γύρο του διαδικτύου αρκετές ειδήσεις για κακοποιήσεις ζώων, τέτοια περιστατικά βέβαια δεν φαίνεται να σταματούν ποτέ.
Τον ίδιο γύρο κάνουν πολύ συχνά και υποθέσεις κακοποίησης παιδιών, γυναικών, σπάνια δε ανδρών (όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί δεν είναι έτοιμοι να μιλήσουν κι εμείς να ακούσουμε).

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο κόσμος μας γίνεται ζοφερός στα μάτια μας, ή μάλλον μπορούμε πιο εύκολα πλέον να τον δούμε, να τον δείξουμε και να τον στιγματίσουμε. Να βάλουμε τις κόκκινες πινέζες μας, να περάσουμε με κίτρινο υπογραμμιστή, όλα αυτά τα σημεία που θέλουμε να αλλάξουμε.

Πάμε τώρα παρακάτω.

Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω είναι η λογική του «ναι μεν αλλά». Για κάθε κακοποίηση . «Ναι δεν έπρεπε να πετάξει την μαγκούρα στον σκύλο, αλλά για τους βιαστές δε λέτε τίποτα», «ναι δεν ήταν σωστό να τη βιάσει αλλά για το κράτος που μας βιάζει χρόνια δε λέτε τίποτα», «ναι μεν αλλά» για τα πάντα .

Γιατί πρέπει να μιλάω για μια παθογένεια; Γιατί πρέπει να ασχολούμαι εγώ, εσύ, αυτός, αυτή, αυτό, με μια πλευρά της κακοποίησης;
Γιατί πρέπει να ανέχομαι την κακοποίηση γυναικών εάν δεν δέχομαι την κακοποίηση των παιδιών;
Γιατί πρέπει να αρνούμαι την κακοποίηση του ζώου εάν δέχομαι την γυναικεία κακοποίηση; Γιατί πρέπει να διαλέξω;

Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο που κανείς δε θα καταπατά τα δικαιώματα κανενός. Θέλω να ζήσω με την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Την τελευταία δεν την κατέχω ακόμη. Ελπίζω όμως ότι θα αποκτήσω σύντομα την απαραίτητη γνώση. Και μαζί θα φωνάξουμε και θα παλέψουμε και τους "ναι-μεν-αλλάδες" θα εξαλείψουμε . 

Γιατί στον δικό μου κόσμο κανένα πλάσμα δε θέλω να υποφέρει . Σε κανένα μήκος και κανένα φάρδος της γης .