του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Τελικά παράγουμε (και) περισσότερους υποψηφίους από αυτούς, που μπορούμε να καταναλώσουμε. Η σχέση του Έλληνα με την πολιτική αποδεικνύεται συνεχής, αδιάρρηκτος και πιο σύνθετη από ότι νομίζουν οι άλλοι. Δεν την αλλάζει ούτε η κρίση, ούτε τα μνημόνια. Μπορεί να σβήσει ο ήλιος, αλλά όχι η κάψα του Έλληνα να ηγηθεί, να δώσει λύσεις, να γίνει πρωθυπουργός, δήμαρχος, πρόεδρος, έστω για μια ημέρα. Ειδικά τώρα με το facebook , το σύγχρονο καφενείο, τα πράγματα γίνανε πιο εύκολα για τον καθένα που θέλει να δώσει λύσεις στα προβλήματά μας. Και κυρίως στα δικά του προβλήματα.
Με την αρχή της Ινδίκτου να είστε προετοιμασμένοι. Μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο. Θα μου πείτε και πότε δεν είμαστε; Σωστό. Αλλά τώρα είναι βεβαιωμένο, τελεσίδικο. Θα έχουμε το επόμενο διάστημα…4 εκλογικές αναμετρήσεις που επιζητούν πολλούς υποψηφίους. Θα μου πείτε θέλουν και…ψηφοφόρους; Σωστό. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Καταρχήν πρέπει να κουλαντρίσουμε όλους εκείνους που θέλουν να υπηρετήσουν την πατρίδα, το δήμο, την πόλη, τον λαό σε κάθε περίπτωση. Και είναι πολλοί, τόσοι που δεν ξέρουμε που να τους βάλουμε!Στην ευρωβουλή, στη βουλή, στην περιφέρεια, στο δήμο; Που να χωρέσουν τόσοι καλά καλοί; Θα μου πείτε που βρέθηκαν τόσοι τιτανοτεράστιοι; Σωστό κι αυτό, εμείς δεν το γνωρίζαμε. Τόσος σαματάς γίνεται.
«Το αίμα των Ελλήνων όλο βράζει
Κι απάνω στο ποτό και το φαγεί
Ο Ελλην για το τίποτα σε σφάζει
Και μάλιστα σαν τύχη εκλογή»
που έγραφε ο Σουρής μια και τον θυμηθήκαμε αυτές τις μέρες…
Είχα πει στον εαυτό μου ότι πρέπει , μετά από τόσα χρόνια, να πάψει να εντυπωσιάζεται. Αλλά τώρα, με αυτά που ακούω και με αυτά που βλέπω, εκπλήσσομαι. Ξανά. Που βρέθηκαν τόσοι, μα τόσοι φιλόδοξοι ηγέτες; Οπου και να πάω συναντώ μερικούς υποψηφίους. Συν τους υπάρχοντες που δεν λένε να κουνήσουν με τίποτα! Συν εκείνους που έγιναν η χλεύη των ηττημένων , αλλά δεν ορρωδούν προ ουδεμίας νέας ήττας!
Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα δεν είναι απαραιτήτως κακό όλο αυτό που συμβαίνει. Στο στρίμωγμα υποψηφίων έχει και τη θετική του πλευρά. Το διαβάζεις και ως ενδιαφέρον για τα κοινά, κάποιος, βρε αδερφέ, πρέπει να κάνει τη δουλειά. Αλλά τόση πια πρεμούρα για να υπηρετήσεις το κοινό καλό ,σε μια χώρα που ο καθένας νοιάζεται μόνο για την πάρτη του, σε βάζει σε σκέψεις.
Προβληματίζεσαι αν υπάρχει αυτό το κοινωνικό κόσκινο στην κορυφαία δημοκρατική πράξη, όπως είναι οι εκλογές. Και στο κάτω κάτω αναρωτιέσαι πως θέλει να μας σώσει αυτός που δεν μπορεί να σώσει ούτε τον εαυτό του;
δημοσιευθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
