Πόσο μπορούν οι "Πασπάτηδες" να κρατήσουν ένα νοσοκομείο;

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

Ο Γρηγόρης Πασπάτης δεν είναι απλώς ένας γιατρός - Διευθυντής μιας κλινικής ενός δημοσίου νοσοκομείου.
Η παρουσία του όλο αυτό το διάστημα στο πιο ιστορικό νοσοκομείο της Κρήτης, και ειδικά με την πάροδο του χρόνου όταν φύγανε κι άλλοι γιατροί που ήταν ταυτισμένοι με τη λαμπρή πορεία του νοσοκομείου,  αποτέλεσε μια σημαδούρα για το Βενιζέλειο.
Κάτι σαν ένα σύγχρονο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο του Βενιζελείου,  σε ένα Νοσοκομείο όπου σείονται πια οι κερκόπορτες του.  

Παρότι δεν έκρυψε την πολιτική του ταυτότητα - ίσα ίσα την έβγαζε και μπροστά και ως ενεργός πολίτης είτε με την παρουσία του ως πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου είτε ως υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ - δεν στρογγύλεψε ποτέ τα πράγματα.
Παράλληλα όμως - κι αυτό σίγουρα  το πλήρωσε ως πολιτικός - δεν έπαψε ποτέ να είναι ταγός της επιστήμης του, μπροστάρης της ιατρικής γνώσης στον κλάδο του, οραματιστής για την κλινική του μα πάνω απ’ όλα Ιατρός με γιώτα κεφάλαιο μα και Άνθρωπος, επίσης με κεφάλαιο!
Όταν έμπαινε το δίλημμα για το Γρηγόρη Ιατρική ή Πολιτική, δεν έμπαινε ποτέ στον κόπο να διαλέξει, δυστυχώς για την πολιτική, ευτυχώς για μας και για τους δεκάδες χιλιάδες ασθενείς που αφέθηκαν στα χέρια του. 

Από εκείνη την παλιά ράτσα γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία που τίμησαν και τιμούν την ιατρική μπλούζα, που δεν εκμεταλλεύτηκαν τη θέση τους για να  πλουτίσουν, που δεν κοίταξαν ποτέ ούτε τα πολιτικά φρονήματα των ασθενών του ούτε από που κρατούσε η σκούφια τους! Αν ήταν πλούσιοι ή φτωχοί, επώνυμοι ή κάτοικοι κάποιου ξεχασμένου χωριού που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα!

Δεν ήταν η εξαίρεση ο Πασπάτης. Ήταν από εκείνους τους πολλούς γιατρούς, τουλάχιστον ήταν αρκετοί τις  περασμένες δεκαετίες,  που τιμούσαν το πτυχίο τους, που τους κοιτούσες στα μάτια χωρίς εκείνοι απαραίτητα να κοιτάνε το πορτοφόλι σου!
Αυτοί που πήραν στις πλάτες τους το Βενιζέλειο, που μεγάλωσαν βλέποντας το να αβγατίζει κι αυτό και που δίκαια στην πάροδο του χρόνου έγινε το νοσοκομείο του λαού! Που πόνεσαν στις δύσκολες στιγμές του μα που και ψήλωναν σαν τα παγώνια στις επιτυχίες του.
 
Μα και που οι πλάτες αυτές κουράστηκαν. Καμπούριασαν από τις δυσανάλογες μεγάλες ευθύνες που έπεσαν πάνω τους, όταν άρχισε αυτή  η κατηφοριά της δημόσιας υγείας. Κι όταν έβλεπαν πως το Βενιζέλειο, που για πολλούς απ’ αυτούς ήταν το πρώτο και βασικό τους σπίτι, αφήνεται στην απαξίωση, την περιφρόνια, και τον αργό θάνατο, άρχισαν να πετάνε λευκή πετσέτα. 

Η παραίτηση του Γρηγόρη Πασπάτη είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου της δημόσιας υγείας μας. Των γιατρών που η παρουσία τους αποτελούσε εγγύηση πως αντέχουν ακόμα τα πράγματα. Πως δεν θα γίνει η στραβή στη βάρδια. Πως αποτελούν ανάχωμα  σε μια θνήσκουσα κατάσταση που σιγοψυθιρίζεται στους σκοτεινούς διαδρόμους και στις υποστελεχωμένες βάρδιες της εφημερίας.

Δεν θα έσωζε το νοσοκομείο η παραμονή του Πασπάτη. Δείχνει όμως πως όσο οι Πασπάτηδες των δημόσιων νοσοκομείων νιώθουν πως δεν μπορούν πλέον να αποτελούν τον  Δον Κιχώτη  ενός διαλυμένου συστήματος υγείας, όπου όλο και περισσότερο μπαίνεις στα νοσοκομεία αλλά δεν ξέρεις αν θα βγεις από αυτά και επιλέγουν το δρόμο της Ιδιωτικής Υγείας (αν και οι σειρήνες τους ηχούσαν για αυτούς εδώ και χρόνια) τότε ξέρεις πως ο δρόμος δεν έχει γυρισμό!

Ξέρεις πως η μέρα που το Βενιζέλειο αδύναμο, ανίκανο και αποσαρθρωμένο θα σβήσει τα φώτα, περνώντας αργά και βασανιστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μας, δεν αργεί και τότε θα ναι αργά για όλους μας! Ίσως η αναχώρηση Πασπάτη για άλλες πολιτείες να αποτελέσει μια ακόμη καμπάνα, αλλά όταν βλέπεις πως εκείνοι που μας κυβερνούν τα έχουν καλά… βουλωμένα τα αυτιά τους, δεν μπορείς να ελπίζεις πραγματικά ότι κάποιοι θα ακούσουν!


Δείτε επίσης:

Τι ακριβώς συμβαίνει με τον Γρηγόρη Πασπάτη;