ΚΡΗΤΗ
Τραγωδία Γεροπόταμου: οι ζωές που χάθηκαν και εκείνοι που έμειναν πίσω και ζουν με τον πόνο της απώλειας
Έξι χρόνια μετά… ο Μανόλης, η Γαρυφαλλιά, η Εμμανουέλα και η Κωνσταντίνα…

Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
«Παππού, θα μου πεις πάλι τι έγινε με τη μαμά και τον μπαμπά; Έλα, να μου δείξεις πού πήγε το αυτοκίνητο;». Η μικρή Εμμανουέλα, η οποία ήταν μόλις 9 μηνών όταν έχασε τους γονείς της στα νερά του Γεροποτάμου, στην Μεσσαρά, κάθε φορά που επισκέπτεται με τους παππούδες της τον τόπο της τραγωδίας, ζητά από τον Μανόλη Γιαννακάκη να της αφηγηθεί την ίδια ιστορία. Τι και αν την έχει ακούσει πάνω από 30 φορές. Σχεδόν κάθε μήνα που επισκέπτονται το σημείο για να ανάψουν το εικονοστάσι και να αφήσουν ένα λουλουδάκι, το κοριτσάκι θα πιάσει το χέρι του παππού του και θα τον παρακαλέσει να περιγράψει ξανά όσα έγιναν εκείνη τη διαβολεμένη νύχτα με την καταρρακτώδη βροχή. Πώς χάθηκαν τη μοιραία νύχτα της 17ης Φεβρουαρίου του 2019 οι γονείς της, η 30χρονη Ροδούλα Τζαγκαράκη και ο 29χρονος Κώστας Γιαννακάκης. Στο ίδιο αυτοκίνητο επέβαιναν η μητέρα και η αδερφή της Ροδούλας, η 58χρονη Μαρία Χατζηπάνου και η 21χρονη Μαριλένα, οι οποίες επίσης βρήκαν φρικτό θάνατο στα ορμητικά νερά του ποταμού.
Λίγες ώρες μετά την καταδικαστική απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, ο Μανόλης Γιαννακάκης νιώθει λίγο πιο ήρεμος. Είναι μία ελάχιστη δικαίωση στη μνήμη των τεσσάρων ζωών που χάθηκαν, αν και πιστεύει ότι στο εδώλιο έπρεπε να βρίσκονται και άλλοι κατηγορούμενοι.
Προφανώς και καμία απόφαση δεν μπορεί να τους λυτρώσει από τον πόνο της απώλειας. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος, αμέσως μετά την ανακοίνωση της ετυμηγορίας του δικαστηρίου: «για να μην πονάμε, θα πρέπει πρώτα να βγει η ψυχή μας».
Ήταν εκείνοι που έφυγαν άδικα, ξαφνικά, μέσα σε δευτερόλεπτα, είναι και εκείνοι που έμειναν πίσω και είναι καταδικασμένοι να ζουν με τον πόνο της απώλειας, τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις.
Για τον Μανόλη Γιαννάκακη και την σύζυγο του, Γαρυφαλλιά, ο Κώστας ήταν το μοναχοπαίδι τους και η Ροδούλα η κόρη που δεν είχαν. Τους έχασαν απρόσμενα λίγους μήνες πριν το γάμο του ζευγαριού. Έμειναν πίσω με απύθμενο πόνο και ένα μωρό στην αγκαλιά που έπρεπε να το μεγαλώσουν εκείνοι, σαν μάνα και πατέρας, σαν παππούς και γιαγιά ταυτόχρονα. Η Εμμανουέλα ήταν ο λόγος ύπαρξης τους και τώρα πια η δύναμη τους. Όλα αυτά τα χρόνια ο Μανόλης και η Γαρυφαλλιά στέκονται με περισσή αξιοπρέπεια στις δικαστικές αίθουσες. Δίνουν τον αγώνα τους με τρόπο συγκινητικό, χωρίς κραυγές, κατάρες και ύβρεις για το κακό που τους βρήκε.
Σε αυτήν την τραγωδία, όμως, υπάρχει και ένα ακόμα «αθέατο» από τα φώτα της δημοσιότητας πρόσωπο. Είναι η Κωνσταντίνα που εκείνη την καταραμένη νύχτα έχασε τη μάνα της και τις δύο αδερφές της. Η Κωνσταντίνα από τη μία στιγμή στην άλλη έχασε όλη της την οικογένεια. Όλα αυτά τα χρόνια, σε αναβολές και συνεδριάσεις, η Κωνσταντίνα ήταν πάντα εκεί: διακριτική, σιωπηλή και πονεμένη. Ένα πλάσμα σεμνό, ταπεινό που στο βλέμμα του διακρίνει κανείς ευγένεια.
Με τον Μανόλη και την Γαρυφαλλιά είναι πλέον μία οικογένεια. Τους συνδέει η μικρή Εμμανουέλα αλλά και ο απέραντος πόνος της απώλειας.
Ας γίνει επιτέλους η γέφυρα στον τόπο της τραγωδίας
Τόσα χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τόπο της τραγωδίας. Καμία παρέμβαση, κανένα έργο. «Ένα χρόνο μετά την τραγωδία, είχα ζητήσει από τον νυν δήμαρχο να μου υποδείξει ένα σημείο για να μπορέσω να τοποθετήσω το εικοναστάσι. Το βάλαμε τελικά σε απόσταση 30 μέτρων για να μην ενοχλεί τις εργασίες, που δήθεν θα ξεκινούσαν τότε, για την κατασκευή γέφυρας. Τόσα χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει γίνει. Στη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν, ας γίνει επιτέλους αυτή η γέφυρα. Να μην χαθούν άλλες ζωές» λέει στο Cretalive.gr ο Μανόλης Γιαννακάκης.
Ο ίδιος, για μία ακόμα φορά, δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει όλους εκείνους τους ανθρώπους από την περιοχή που συμπαραστέκονται στον πόνο και στο πένθος τους. Τον συγκινεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι όσες φορές έχει πάει στον τόπο της τραγωδίας, το καντήλι είναι πάντα αναμμένο. Οι άνθρωποι εκεί δεν ξεχνούν…
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο