«Έτσι δεν είναι όλα τα παιδιά σήμερα; Δεν ξέρεις τι βλέπουν στα δωμάτιά τους. Δεν γίνεται να έχουμε συνέχεια το νου μας στα παιδιά», λέει σε μία αποστροφή του λόγου του ο πατέρας του Τζέιμι, συζητώντας με τη σύζυγό του λίγο πριν το φινάλε της σειράς. Είναι η σκηνή που αποτελεί το αποκορύφωμα ολόκληρης της ιστορίας, τεσσάρων επεισοδίων, που ξεκινάει ως αστυνομικό θρίλερ, αλλά λίγο μετά τα πρώτα λεπτά συνειδητοποιείς ότι παρακολουθείς κάτι διαφορετικό.
Η «Εφηβεία», η σειρά του Netflix που έχει γίνει viral τις τελευταίες μέρες, σου φτύνει στα μούτρα την ωμή πραγματικότητα με απόλυτο ρεαλισμό. Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα;
Μοιάζει να βρίσκεσαι σε θεατρική παράσταση και σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι κάθε επεισόδιο γυρίζεται με μία λήψη, μονόπλανο, χωρίς αλλαγή σκηνών. Μονορούφι. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι κυρίως στο τρίτο επεισόδιο που από μόνο του θα μπορούσε να είναι ένα θεατρικό έργο.
Τέτοιες σειρές, ξαφνικής ευρείας αποδοχής, συνοδεύονται πάντα από περισπούδαστες αναλύσεις, αλλά και από τον αντίλογο. Κυρίως από αυτόν. Οι διαδικτυακές συζητήσεις και διαφωνίες για το αν άξιζε ή όχι. Τούτο προκύπτει κυρίως από την «επιβολή της μόδας»: «τι τους άρεσε τόσο πολύ κι έκαναν τέτοιο χαμό;»
Ακόμα και οι «εχθροί», όμως, συμφωνούν ότι η σειρά σε φέρνει σε άβολη θέση. Βαριά ατμόσφαιρα από τα πρώτα λεπτά, κόμπος στο στομάχι και εύλογη σύγκριση με το τι θα έκανες εσύ σε ανάλογη περίπτωση. Αν είσαι δε γονιός, όλο αυτό γιγαντώνεται.
Η σειρά πιάνει και τις δύο πλευρές. Του πιτσιρικά (ακατέργαστο υποκριτικό διαμάντι ο νεαρός) και των γονιών. Η υπόθεση ξεδιπλώνεται από την αρχή, δεν περιμένεις ανατροπές. Ένας 13χρονος σκοτώνει τη συμμαθήτριά του. Τόσο απλό και ωμό όσο ακούγεται. Ξέρεις ότι το έκανε αυτός, προσπαθείς να καταλάβεις γιατί το έκανε και καταλήγεις να μπαίνεις στα παπούτσια των γονιών του ως προς τι θα μπορούσαν να κάνουν για να μη καταλήξει το παιδί τους γυναικοκτόνος.
Μία κλασική εργατική βρετανική οικογένεια (μοναδικό μειονέκτημα της «Εφηβείας» η βαριά προφορά), δίχως μυστικά και πάθη. Δεν βλέπεις σαπουνόπερα ούτε «Οικογενειακές Ιστορίες». Όλοι προσπαθούν να συνέλθουν από το σοκ, να διαχειριστούν το δράμα τους, να αντιμετωπίσουν το «τι θα πει η γειτονιά» και, ως επιμύθιο, να αποδεχθούν τον χειρότερο εφιάλτη τους: το ανήλικο παιδί τους είναι ένας δολοφόνος.
Η «Εφηβεία» είναι μία γροθιά στο στομάχι και η πρώτη σειρά που αγγίζει ένα θέμα με απόλυτο ρεαλισμό, αποφεύγοντας τις χολιγουντιανές σεναριακές ευκολίες και το «στρογγυλοποιημένο» φινάλε. Παίζει πολύ με τις εκφράσεις και τις παύσεις, με τα κοντινά, με τα «μηνύματα», παίζει πολύ με τη ψυχολογία σου και σε φέρνει μπροστά σε ένα τετελεσμένο γεγονός: ένα παιδί κλεισμένο σε ένα δωμάτιο, μέσα σε ένα φαινομενικά προστατευμένο περιβάλλον, είναι το ίδιο «γυμνό» και απροστάτευτο από τους εξωτερικούς κινδύνους.
Αξίζει να το δείτε ή έστω να δοκιμάσετε να το δείτε. Το τι αρέσει στον καθένα είναι υποκειμενικό. Ας συμφωνήσουμε, όμως, όλοι ότι παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη μίνι σειρά, ένα βάρος στο στήθος κι ένας κόμπος στο στομάχι είναι όσα γεννά κάθε σκηνή και κάθε επεισόδιο. Ισως το ότι δεν άντεξες να το δεις μέχρι το τέλος είναι γιατί θεωρείς πως πρόκειται για κάτι μακριά από εσένα. Οι υπόλοιποι περάσαμε από το δωμάτιο, ρίξαμε μία ματιά μέσα και ψελλίσαμε «δεν γίνεται να έχουμε συνέχεια το νου μας στα παιδιά...»
