ΑΠΟΨΕΙΣ
Πονάει, κυρία, ο έρωτας καμιά φορά;
Είναι το τελευταίο κείμενο που διάβασα στην δεύτερη μου μάνα, την κυρία Μαρίκα μας, ένα βαρύ χειμωνιάτικο βράδυ, βεγγερίζοντας…
Της Ελένης Μπετεινάκη*
Ίσως πολλοί από σας να το ξέρετε τούτο το κείμενο.
Πριν τέσσερα χρόνια το έγραψα με αφορμή την μέρα των ερωτευμένων. Κι είναι για μένα από τα πιο σημαντικά αναγνώσματα και για αυτό σας το θυμίζω ξανά, και πάλι, κι ίσως για πάντα. Είναι το τελευταίο κείμενο που διάβασα στην δεύτερη μου μάνα, την κυρία Μαρίκα μας, ένα βαρύ χειμωνιάτικο βράδυ, βεγγερίζοντας…
Κι ύστερα δεν πρόλαβα να της διαβάσω τίποτε άλλο. Δυο μέρες μετά έφυγε…
Πλήρης ημερών, είπαν οι άλλοι! Κενό ανεκπλήρωτο για μένα, για μας. Καθημερινή η απουσία κι η παρουσία της στην ψυχή μας…
Και την επόμενη στις 14 του Φλεβάρη2021, μόλις κι είχε δημοσιευτεί το κείμενο και το διάβαζα κι εγώ κτύπησε το τηλέφωνο… Έτρεξα δίπλα στον μπαμπά μου γιατί μου είπαν πως δεν ήταν και πολύ καλά. Έτσι ξαφνικά είχε αποφασίσει τούτη τη μέρα να σημαδέψει για πάντα την ψυχή μου. Έφυγε μια ώρα μετά κι ευτυχώς πρόλαβα να του πω πόσο πολύ τον αγαπούσα και να το καταλάβει και να μου πει … «Κι εγώ!». Κι αμέσως μετά έσβησε…
Γι αυτό σας το φωνάζω για μίαν ακόμα φορά : Πείτε «σ΄ αγαπώ!» Είναι δωρεάν τούτες οι λέξεις και φωνάξετε της κι εσείς πολύ δυνατά και σήμερα και αύριο και συνέχεια στους ανθρώπους σας, με αφορμές γιορτές σαν τη σημερινή αλλά και χωρίς λόγο. Έτσι επειδή το νιώθετε….
«Τα θυμάστε τα λευκώματα των εφηβικών μας χρόνων; Που η πιο βασική ερώτηση που όλοι καρδιοχτυπούσαμε τι θα γράψουν οι … αγαπημένοι μας ήταν αυτή: Τι σημαίνει αγάπη; Ή τι σημαίνει έρωτας; Και καρδιοχτυπούσαμε να επιστρέψει το «μαγικό» τετράδιο να δούμε τι γράψανε, για ποιον!
Το παίξαμε κι εμείς αυτό το «παιχνίδι» με πολύ μικρά παιδιά…
Μπήκαμε σε ένα κατακόκκινο λεωφορείο, εκείνο της Αγάπης, βάλαμε βενζίνη από νεραϊδόσκονη και πετάξαμε στα σύννεφα. Ο οδηγός του έδινε παραγγέλματα κι εμείς αφήσαμε την φαντασία να βλέπει απ’ το παράθυρο την χώρα του Έρωτα, τη μαγική!
Ένα δάσος γεμάτο καρδουλόδεντρα συναντήσαμε πρωτ΄απ΄όλα … Κι ύστερα στρίψαμε δεξιά κι είδαμε σοκολατόδεντρα, καραμελόδεντρα και στο βάθος ένα τεράστιο βιβλιόδεντρο. Κι όπως πήγαμε να φρενάρουμε …την Αγάπη, εκείνη αρρώστησε βαριά! Μα υπάρχει φρένο στα συναισθήματα; Ένας γιατρός που ξέρει καλά από καρδιές ήρθε με το ασθενοφόρο της Συγνώμης , ο Αγαπογιατρός που σπούδασε στο μεγάλο πανεπιστήμιο της Αγκαλιάς και έδωσε μια κουταλιά σιρόπι εκλεκτό φτιαγμένο με μια μαγική συνταγή:
«10 Φιλιά, 10 αγκαλιές, 20 κουβέντες…1 κουταλάκι γλυκού σοκολάτα με γεύση φράουλας και πιάσιμο χεριού σφιχτά! » Και να την επαναλαμβάνει συχνά ό ασθενής για να μην πάθει ποτέ ξανά …αρρώστια!
Κι ύστερα μάθαμε πως γιόρταζε η Αγάπη και ένα τεράστιο πάρτι στήθηκε στη μέση μέση της Χώρας της Φαντασίας και της Χαράς, να νοιώσει μοναδική, να γίνει καλά και ……….
Μην ακούσω γκρίνια πρωί πρωί…
Δεν είναι δικός μας Άγιος, είναι εμπορική γιορτή, όλα τα κιτς θα έρθουν στη φόρα, τα γλυκανάλατα, τα κατακόκκινα… Όχι, τίποτα δεν θέλω ν ακούσω άπ΄ όλα αυτά.
Έρωτας είναι παιδιά, έρωτας, που έχει γιορτή, μια, δυο φορές το χρόνο, ελληνική, ξενόφερτη, μα ποιος νοιάζεται. Αφορμή είναι για θύμηση, για αγκαλιά, για χαρά, αφορμή για λέξεις που δεν λέγονται συχνά, για συναισθήματα που επιτέλους εκφράζονται έστω και με χίλια δυο «μπιχλιμπίδια». Και βέβαια να τον γιορτάστε κι εσείς , εσείς που σνομπάρετε ή δεν πολυπιστεύετε σε «τέτοια». Ένα έχω να σας πω:
Ερωτευτείτε, ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε…
Κι είναι ο έρωτας που θα ΄πρεπε να ΄ναι το πρώτο θέμα της κάθε μέρας γιατί εκείνος είναι που μας κάνει να πετάμε στα σύννεφα, στο όνειρο, να έχουμε δύναμη για να καταφέρουμε τα πάντα. Είναι εκείνος που φέρνει χαμόγελα, ομορφιά που φαίνεται σε κάθε πρόσωπο, αγκαλιές, φιλιά, …ζωή. Ναι, αυτό γιορτάζει η ζωή που δεν κοιτά χρόνια, τάξεις, χρώματα και ασχήμια. Είναι εκείνος ο μικρός Θεός που μας κάνει ακούραστους, δυνατούς και γεμάτους ενέργεια.
Ε,ναι λοιπόν θα τον γιορτάσουμε και σήμερα και αύριο και όποτε μας κάνει κέφι. Γιατί είναι σχεδόν τσάμπα , αφορολόγητος και πολύ πολύ γλυκός. Χωράει μέσα σε μια κουβέντα, σε μια ματιά, σε ένα φιλί, μίαν αγκαλιά, σε μια σοκολάτα, σε ένα λουλούδι, σε ένα βιβλίο, σε …μια ολόκληρη στιγμή.
Και φυσικά θα δουλέψουν κάποιοι για αυτή την γιορτή. Όπως δουλεύουν άλλοι σε κάποιες άλλες. Και φυσικά νοιώθω κι εγώ, να νοιώθετε κι σεις και να τα θέλετε όλα και πολύ. Γιατί ο έρωτας δεν είναι τσιγκούνης, απλόχερα χαρίζεται, ολότελα σκορπιέται. Ούτε εκπτώσεις, ούτε συμβιβασμούς. Ούτε πρέπει, ούτε μη. Να λαχταράς να δεις τον άλλο, να καίγεσαι γιατί μόνο τότε υπάρχεις, δημιουργείς, ανυψώνεσαι. Και να το λες, να το εκφράζεις με κάθε τρόπο, κάθε στιγμή γιατί είναι όμορφο συναίσθημα, το πιο όμορφο και το εύθραυστο!
Και βέβαια θέλει δώρα, και γλυκά και λουλούδια και εσώρουχα. Και βέβαια θέλει ποίηση γιατί ο ερωτευμένος είναι από μόνος του ποιητής.
Έρωτας λοιπόν, έρωτας είναι η αιτία των πάντων. Κι είναι εδώ, πάντα, επίκαιρος και πάντα αναγκαίος και απλά θέλει ανοιχτή ψυχή!
Θέλει το κόκκινο της φωτιάς, του τριαντάφυλλου, το ροζ από τα σύννεφα του ηλιοβασιλέματος, το χρυσό της λάμψης από το φως και το …καφέ της σοκολάτας που όπως λέει κι ένας μαθητής μου σε μαθαίνει να αγαπάς γλυκά.
Και διαβάσαμε πάλι εκείνο το μαγικό βιβλίο με αφορμή την άλλη σπουδαία γιορτή, τη σημερινή!
Book Giving Day τη λένε κι είναι νεογέννητη στη χώρα μας, σχεδόν. Κι έχει σαν σύνθημά της να μοιράσεις βιβλία στα παιδιά γιατί και το βιβλίο είναι …έρωτας!
Μα τι είναι αλήθεια ο Ερωτευμένος , ρώτησε ένα αγοράκι κι έβαλε την ίδια στιγμή το χέρι του μπροστά στο στόμα να κρύψει ένα μικρό γελάκι που του…ξέφυγε! Είναι ο Ερνέστος* του βιβλίου που δεν ξέρει πώς να το πει στη Σαλώμη που συνέχεια της τραβάει τα μαλλιά και της βγάζει τα γυαλιά επίτηδες.
-Είναι άτσαλος, κυρία, ο Ερωτευμένος;
Και λένε πως πέφτεις σαν ξερός όταν τον συναντήσεις, όμως στο βιβλίο μας η Σαλώμη έπεφτε ξερή από τον πόνο απ΄ το ποδήλατο!
-Πονάει, κυρία, ο έρωτας καμιά φορά;
- Ερωτευμένοι κυρία υπάρχουν μόνο στα παραμύθια; Οι βασιλοπούλες περιμένουν τους πρίγκιπες με τα σπαθιά και τα ακόντια και τους δράκους που τους σκοτώνουν για να τις σώσουν!
-Είναι αλήθεια ή ψέματα, κυρία, ο έρωτας;
- Μπα, κυρία, ο μπαμπάς και η μαμά λένε πως έρωτας είναι κάποιος τρελός, ή ντροπαλός που γίνεται κατακόκκινος σαν ντομάτα ή ένας υπνωτισμένος που δεν βλέπει καθαρά!
Κι η φωτιά που καίγεται σαν κεραυνός;
-Τι σημαίνει κυρία κεραυνοβόλος έρωτας;
- Είναι βροχή, καταιγίδα ο έρωτας; …
-Ξέρω, ξέρω κυρία, ο ερωτευμένος πρέπει πάντα να κρατάει μια ομπρέλα και μάλιστα κατακόκκινη.
H γιαγιά είπε πως ερωτευμένος είναι κάποιος που κάτι έχει στην καρδιά!
- Κυρία, είναι αρρώστια ο έρωτας;
Το βρήκα κυρία. Ερωτευμένοι είναι μόνο οι μεγάλοι , η μαμά, ο μπαμπάς αλλά κι εγώ γιατί είμαι μεγάλος και αγαπώ πολύ την Νίκη και θα την παντρευτώ.
-Κάθε πότε συμβαίνει κυρία; Πάντα, πέντε λεπτά, μια ζωή;
Όνειρο είναι ο έρωτας, γιατί η μαμά είπε στον μπαμπά πως κατοικεί στα σύννεφα μόλις της πει πως την αγαπά!
-Και αν είναι άγγελος ο έρωτας, κυρία;
-Θα ΄ρθει μόνο τα Χριστούγεννα μαζί με το αστέρι του μικρού Χριστού!
Ε…το γράφουν και τα βιβλία: Ερωτευμένοι είναι αυτοί που κρατιούνται χέρι χέρι, που αγκαλιάζονται συχνά, που φιλιούνται και …που κάνουν μωρά! Χιχιχι!
Αυτός είναι ο έρωτας στα παιδιά… δεν διαφέρει και πολύ σε μας τους μεγάλους.
Το λέω, λοιπόν ξανά και θα το λέω όσο ζω: Ερωτευτείτε, γιατί χανόμαστε. Γιατί η ζωή περνάει κι αυτό που μένει είναι μια καλή στιγμή, μια καλή ανάμνηση, μια αγκαλιά που σε κάνει να γεμίζεις τις μπαταρίες και να προχωράς. Να το γιορτάσετε σήμερα με κάθε τρόπο. Πείτε «σ΄ αγαπώ», είναι δωρεάν. Χαρίστε κάτι, οτιδήποτε κι ας ξοδευτείτε …λίγο. Μην ντρέπεστε και να το πείτε σε όλους όσους χλευάσουν σήμερα τον Άγιο Βαλεντίνο… Μια χαρά Άγιος είναι αυτός, ο πιο αγαπητός και ο πιο …κοκκινορόζ!
Άντε γεμίστε τώρα με καρδιές τα inbox, τα κοινωνικά δίκτυα, το ταίρι σας αλλά βασικά τη ζωή σας γιατί αυτή είναι η αλήθεια μας!
Εγώ από χθες έβαλα μπουγάδα με ανεξίτηλα χρώματα στις καρδιές και τις άπλωσα στον αέρα και στον ήλιο να στεγνώσουν, με μεγάλη προσοχή, γιατί κάποιες φορές «λερώνονται» ή θέλουν φρεσκάρισμα… »
Να αγαπάτε πολύ και χωρίς φόβο!
Χρόνια μας πολλά!
(*Με αφορμή το βιβλίο: ο Ερωτευμένος της Ρεμπέκας Ντότρεμερ απ ‘ όπου είναι και οι περισσότερες εικόνες)
Αφιερωμένο λοιπόν στη μάνα της ψυχής μου, στην κυρία Μαρίκα μας …
Και στον μπαμπά μου που τώρα εκείνη είναι τα μάτια του και τον προσέχει!
