Πολιτική είναι η σωστή διαχείριση των συμβόλων

του Σπύρου Δανέλλη 

Η εθνική «υπερπροσπάθεια» για την ανέγερση του τάματος του Έθνους, περί ανεγέρσεως ιερού Ναού Σωτήρος Χριστού στην Αθήνα, ξεκίνησε το 1968 από τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Συγκέντρωσε για τον σκοπό αυτό πάνω από 453 εκ. δραχμές, τα οποία προήλθαν από τον κρατικό προυπολογισμό, δωρεές πιστών, δωρεές από την ομογένεια και δωρεές τραπεζικών ιδρυμάτων.
Τα χρήματα αυτά στην πορεία εξαφανίστηκαν - άγνωστο που - αφήνοντας το «εθνικό τάμα» σε εκκρεμότητα.

Μια εκκρεμότητα που 18 βουλευτές της ευρύτερης κεντροδεξιάς και δεξιάς παράταξης θεώρησαν σκόπιμο να ζητήσουν να τακτοποιηθεί, μέσω κοινής ερώτησής τους στις 13/2/2017 στην Βουλή. (Η ερώτηση αποσύρθηκε τελικά τρεις ημέρες αργότερα, μετά από απαίτηση του Προέδρου της ΝΔ κ. Κυριάκου Μητσοτάκη).
Μόλις δυο μέρες αργότερα, 18 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσαν ερώτηση στη Βουλή, σχετικά με τον ορισμό των αρχαιολογικών χώρων εντός του ακινήτου του πρώην Αεροδρομίου στο Ελληνικό, ζητώντας κατ’ ουσία να μπλοκαριστεί η σχετική επένδυση.
Μια επένδυση που αναμένεται πως θα δημιουργήσει έσοδα ύψους 1,4 δισ. ευρώ, σε ετήσια βάση για την επόμενη 25ετία, υψηλότερο ΑΕΠ (+2,4%), για όλη τη διάρκεια της κατασκευής του έργου και τέλος 75.000 και πλέον θέσεις εργασίας.
Τις ίδιες ημέρες, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο αποφάσιζε αρνητικά για το αίτημα του πολυτελούς οίκου Gucci, που ζήτησε να πραγματοποιήσει επίδειξη μόδας εντός του αρχαιολογικού χώρου του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης.
Το σκεπτικό της απόφασης ήταν πως η Ακρόπολη είναι όχι απλώς ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά ένα σύμβολο για όλη την ανθρωπότητα, που δεν μπορεί να μπαίνει σε εμπορικές συναλλαγές (!).
«Μπορεί η χώρα μας να βρίσκεται σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να δίνουμε με αυτό τον τρόπο το σύμβολο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς για μια επίδειξη μόδας, που μπορεί να είναι υψηλής ραπτικής, αλλά δεν συνάδει με τον χαρακτήρα του χώρου» συμπλήρωναν χαρακτηριστικά.
Ο Φρανσουά Μιτεράν έλεγε ότι πολιτική είναι η σωστή διαχείριση των συμβόλων.
Τα σύμβολα στα παραπάνω είναι ευκρινή και οδηγούν σε πολύ συγκεκριμένες ιδεοληψίες: «Το αδιαίρετο του Έθνους και Ορθοδοξίας», «Η μάχη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό», «Το αμόλυντο του αρχαίου κάλλους σε αντιδιαστολή με την σύγχρονη ‘’χυδαιότητα’’».
Ιδεοληψίες που στοιχειώνουν τον δημόσιο διάλογο, αλλά και κάθε βήμα προς το καινούριο, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.
Οι παραπάνω ερωτήσεις βουλευτών στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, αλλά και η απόφαση υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών έχουν κοινή αφετηρία, που δεν είναι άλλη από τη διαχείριση του θυμικού συγκεκριμένων ακροατηρίων - πελατών, μέσω συμβόλων.
Έχουν ωστόσο και κοινή κατάληξη: την στασιμότητα.
Η προσκόλληση του πολιτικού συστήματος, αλλά και του βαθέως κράτους σε ξεπερασμένους από την πραγματικότητα συμβολισμούς, η προσκόλληση σε ένα παράδειγμα δηλαδή που μας οδήγησε στην πτώχευση, δεν είναι μόνο γραφική, αλλά υπονομεύει και το ίδιο το μέλλον της χώρας.
Υπονομεύει τις μεταρρυθμίσεις, την καλλιέργεια φιλεπενδυτικού κλίματος, υπονομεύει την ευρωπαϊκή μας πορεία, την παραγωγή εθνικού πλούτου, την έξοδό μας από την κρίση και τελικά την ίδια μας την ύπαρξη.
Με άλλα λόγια, το Έθνος, η δημόσια περιουσία ή η πολιτιστική μας κληρονομιά δεν κινδυνεύουν από τον κοσμοπολιτισμό ή τα «ξένα» αρπαχτικά, αλλά από όσους συνεχίζουν να χτίζουν καριέρες πάνω σε αναιτιολόγητες, ανορθολογικές, μη οραματικές αρνήσεις.