Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«…θα σας πω με βεβαιότητα ότι έχασα τα πάντα…Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας!» Με στοιχειώνει από χθες αυτή η φράση της χαροκαμένης μάνας, που έχασε τα δυο παιδιά της και σύζυγο στο Μάτι της Κόλασης.
Κλαίω μόνο που τη σκέφτομαι. Λες και δεν είναι πραγματικό πρόσωπο, λες και βγήκε από την γραφίδα του Ευριπίδη, του Σοφοκλή. Ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας.
Κλαίω για κάθε μάνα που κοιτάζει ακόμη τη θάλασσα περιμένοντας ένα σημάδι του παιδιού της. Προσμένει ένα μήνυμα.
Κλαίω για κάθε γονιό που έμαθε τα νέα. Που περιμένει να αναγνωρίσει το σπλάχνο του μέσω DNA…Τον άλλο που δεν θα θάψει το μωρό του.
Κλαίω για μια χώρα που κάθε φορά που προσπαθεί να συνέλθει ένα χέρι ζοφερό, κατάμαυρο, την τραβάει στις στάχτες. Και δεν είναι χέρι ξένο ,υστερόβουλο και συνωμοτικό, που μας επιβουλεύεται. Που θέλει να μας κάψει. Μπορούμε και καιγόμαστε μόνοι μας!
Κλαίω για όλους εμάς που δεν βάζουμε μυαλό, που επιμένουμε στον ίδιο φαύλο κύκλο της ανοησίας, του φανατισμού και της έλλειψης αυστοσεβασμού.
Κοιτώ τις εικόνες. Φαντάζομαι.
Μπλαντώ στην απαισιοδοξία και μετά συνέρχομαι γιατί ακούω το ουρλιαχτό της ίδιας μάνας: «Προσπαθώ να μοιάσω στην κορούλα μου που ήταν πάντα μαχήτρια και κατάφερνε να το αποδεικνύει με κάθε τρόπο»!
