* Του Δημήτρη Μιμή
Η εξέγερση είναι μια από τις ουσιαστικές διαστάσεις του ανθρώπου. Μέσα της εμπεριέχεται η ιστορική πραγματικότητα. Είναι μια ένδειξη που βγάζει τον άνθρωπο από τη μοναξιά του και αναδεικνύει την ύπαρξη του.
Ας πάρουμε την περίπτωση ενός ανθρώπου, που σ΄ όλη του τη ζωή δέχεται και έχει μάθει να λέει “ναι”. Ξαφνικά αντιλαμβάνεται ότι κάτι υπάρχει μέσα του, με το οποίο έστω και προσωρινά μπορεί να ταυτιστεί. Στη συνέχεια συνειδητοποιεί και ταυτίζεται ολοκληρωτικά μ΄ αυτό το αγαθό που συνειδητοποίησε και επιθυμεί ν΄ αναγνωρίζεται και να γίνει σεβαστό σαν στοιχείο της προσωπικότητας του.
Έτσι κρίνει ότι μια νέα εντολή που του δίνεται είναι απαράδεκτη και λέει “όχι”. Αυτός ο άνθρωπος ξαφνικά βρίσκεται στα όρια της επανάστασης, στα όρια της εξέγερσης. Με τον τρόπο αυτό δείχνει ένας πεισματάρης που θέλει να εκφράσει ότι κάτι υπάρχει μέσα του και ζητά να μας το δείξει. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει μία πλήρης εναρμόνιση αυτού του ανθρώπου με τον εαυτό του. Μέχρι τώρα σώπαινε μέσα στην απελπισία του, αποδεχόμενος την κατάσταση και αν ακόμα την έκρινε άδικη, πλημμυρισμένος από ψυχικές συγκρούσεις. Έτσι άφηνε τους άλλους να νομίζουν ότι δεν έχει κρίση αλλά ούτε επιθυμία για τίποτα. Όταν όμως μιλήσει και πει ακόμα και “όχι “, τότε επιθυμεί να κρίνει ότι κάτι δεν του αρέσει.
Μέσα στον παραλογισμό που κυριαρχεί σήμερα στην κοινωνία μας, μία λύση υπάρχει. Να υπομένουμε καρτερικά. Τότε, μέσα μας, ξυπνά μια θέληση ν΄ αντισταθούμε στον παραλογισμό και στην καταστροφή. Εξεγειρόμαστε και ταυτόχρονα αποκτούμε το συναίσθημα ότι έχουμε δίκαιο.
Με την εξέγερση ο άνθρωπος ζητά ν΄ αποδείξει ότι υπάρχει μέσα του κάτι που αξίζει και ζητά να τον προσέξουν.
Ο άνθρωπος μπορεί να εξεγερθεί ακόμα και για ένα θέμα που δεν αφορά τον ίδιο αλλά μπορεί να έχει για θύμα κάποιον άλλο. Στο άτομο αυτό δεν υπάρχει ταύτιση με τον καταπιεζόμενο και δεν πρόκειται για ψυχολογικό ταυτισμό.
Τέτοιου ίδιους λειτουργίες συναντάμε στην καθημερινότητα μας, στην οικογένεια, στην εργασία με προϊσταμένους μας και σ΄ όλες τις σχέσεις μας. Για να είμαστε καλά με τον εαυτό μας πρέπει να βάζουμε τα πράγματα στη σωστή θέση και δεν είναι άλλη απ΄ αυτή της άρνησης σε κάθε τι που είναι παράλογο και τότε μόνο θα νοιώσουμε απαλλαγμένοι από καταπιέσεις και εναρμονισμένοι με τον εαυτό μας.
* Ο Δημήτρης Μιμής είναι ψυχολόγος
