Της Φωτεινής Ελευθερίου*
Στημένοι στον τοίχο της εκτέλεσης σαν να έχουν τελέσει το ειδεχθέστερο έγκλημα και με το κοινωνικό στίγμα της χαμηλής επίδοσης στις πρόσφατες πανελλήνιες εξετάσεις, θα διαβούν το κατώφλι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων εκατοντάδες φοιτητές, όπως κάθε χρόνο, άλλωστε.
Φέτος, είναι αλήθεια, ότι ήταν αρκετά μεγάλη η απόκλιση βαθμολογίας, μεταξύ εκείνων που αρίστευσαν και αυτών που με βαριά καρδιά συμπλήρωσαν το μηχανογραφικό χωρίς ελπίδα για μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση.
Κι όμως, για μερικούς από αυτούς που «πάτωσαν» η τύχη χαμογέλασε και η ζωή τους έδωσε την ευκαιρία που χρειάζεται κάθε νέος μπαίνοντας στη διαδικασία των ψυχοφθόρων και εξαντλητικών Πανελλήνιων Εξετάσεων.
Είναι αυτά τα παιδιά που μπορεί να μην εργάστηκαν συστηματικά, να μην κοπίασαν όσο έπρεπε, να μην εκτίμησαν σωστά τις απαιτήσεις της διαδικασίας, να μην πίστεψαν στις δυνάμεις τους, που μπορεί να έδιναν για δεύτερη ή και τρίτη χρονιά, να εργάζονταν παράλληλα, να μην είχαν την οικονομική δυνατότητα για φροντιστήρια, να μην είχαν την ενθάρρυνση από το οικογενειακό τους περιβάλλον, να προσήλθαν με τόσο στρες που ξέχασαν τα πάντα ή μπερδεύτηκαν στα απλά και αυτονόητα.
Αυτά τα 18χρονα που μπορεί να μην ξέρουν ακόμη τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, να μην είχαν συγκεκριμένο στόχο, αλλά έχουν τόση, μα τόση, ανάγκη να μπουν σ’ ένα μονοπάτι για να βρουν τον δρόμο τους στη ζωή.
Το μονοπάτι αυτό περνάει, αναμφίβολα, και μέσα από τη εκπαίδευση. Τα χρόνια της φοιτητικής ζωής, κοντά ή μακριά από την οικογενειακή εστία, είναι χρόνια ζύμωσης για κάθε άνθρωπο και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα πιο δημιουργικά και καθοριστικά για την μετέπειτα πορεία του.
Η περιστροφή της συζήτησης των τελευταίων ημερών, γύρω από τους εισαχθέντες με πολύ χαμηλή βαθμολογία, δεν τους επιτρέπει ίσως ν’ απολαύσουν και εκείνα τα παιδιά τη χαρά τους. Και η χαρά αυτή, ναι, είναι μεγάλη! Πολύ μεγαλύτερη, ίσως, γιατί ήταν ανέλπιστη.
Ξεχνάμε όλους αυτούς τους πρώτους των πρώτων που δυστυχώς δεν πήραν ποτέ πτυχίο, τους αριστούχους που δικαίως φιγούραραν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στο δεύτερο έτος απογοητεύτηκαν από την επιλογή τους.
Ξεχνάμε ότι δεν έχει σημασία με ποια σειρά εισέρχεσαι, αλλά πως πορεύεσαι ως φοιτητής/τρια και με ποιο βαθμό ολοκληρώνεις τις σπουδές σου.
Ξεχνάμε δηλαδή, ότι πολλές φορές «ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι».
Και διοχετεύουμε όλη μας την αγανάκτηση για το εξουθενωτικό αυτό σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια στην πιο αυστηρή κριτική - φτάνοντας στα όρια της κοινωνικής κατακραυγής - σε αυτούς που έγραψαν «κάτω από τη βάση». Ποια είναι, άραγε, η βάση για τη γνώση, την ευτυχία, τη ζωή;
Αντί να συζητάμε, λοιπόν γι’ αυτά που θ’ αναβαθμίσουν την ελληνική εκπαίδευση σε όλα τις βαθμίδες, ασχολούμαστε με παραμέτρους, αδιανόητες σε άλλα εκπαιδευτικά συστήματα, ομφαλοσκοπώντας κατά συρροή.
Ας αφήσουμε, επιτέλους, αυτά τα παιδιά ν΄ αποδείξουν την αξία τους. Χρειάζονται μόνο τις ευχές μας.
*Η Φωτεινή Ελευθερίου είναι δημοσιογράφος
