Οι δημοσιογράφοι και το μακρύ χέρι της εξουσίας

του Σπύρου Δανέλλη

Η ενασχόληση, παραπομπή και αποφάσεις του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ, για μέλη της δημοσιογράφους, με την πρωτάκουστη κατηγορία ότι δεν ασπάζονται τις πολιτικές απόψεις της πλειοψηφίας της διοίκησής της, φέρνει ξανά με τον πιο επιτακτικό τρόπο την ανάγκη αυτοκάθαρσης και αυτορρύθμισης του χώρου.

Η Ένωση Συντακτών, ο φυσικός υπερασπιστής και εγγυητής της ελευθερίας του Τύπου, αποβάλλει από τη δημοσιογραφική οικογένεια μέλη της για τις πολιτικές τους απόψεις. Δεν ενοχλήθηκε ποτέ όμως για τη ζούγκλα του κιτρινισμού. Δεν ενοχλήθηκε ποτέ για την καθημερινή προπαγάνδα που για χρόνια ασκούν οι διάφορες κίτρινες σχολές από ραδιόφωνο και τηλεόραση, σπέρνοντας το διχαστικό μισαλλόδοξο λόγο του εθνολαϊκισμού, σε πείσμα κάθε έννοιας ορθολογισμού. Δεν ενοχλήθηκε ποτέ από το χυδαίο λόγο των «εμπόρων» της χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δεν την απασχόλησαν ποτέ οι αποδεδειγμένα πληρωμένες πένες.

Η προφανής ισχύς του κλάδου στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και η δυνατότητα άσκησης επιρροής μοιραία τον φορτώνουν με τα ισχύοντα στους χώρους εξουσίας. Υποκρισία, στρεψοδικία, ιδιοτέλεια και αυταρχισμός χειραγωγούν δήθεν στο όνομα της δημοκρατίας.

Ο χώρος έπρεπε προ πολλού να έχει αλλάξει καταχρηστικούς όρους που σε εντελώς διαφορετικές ιστορικά εποχές αφελώς και… ελαφρώς είχαν υιοθετηθεί. Έχουν πολλά συσσωρευτεί: από επαγγελματικά δικαιώματα μέχρι ελευθερίες και δεοντολογία. Καιρός για γενναία αυτορρύθμιση.

Και ως γνωστό, αν δεν τακτοποιήσεις τα του οίκου σου εγκαίρως, κάποιος τρίτος θα φροντίσει γι’ αυτό με τρόπο που προφανώς δεν θα σου αρέσει. Η Ουγγαρία του Όρμπαν και η Πολωνία του Κατσίνσκι δείχνουν πως η Ευρώπη των δικαιωμάτων και των ελευθεριών δεν εγγυάται τις βεβαιότητες του χθες. Και αν η σημερινή πλειοψηφία της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ είναι αρεστή και μικροπολιτικά εξυπηρετεί την κυβέρνηση, αύριο τα πράγματα μπορεί να μην είναι βολικά για τους διοικούντες την Ένωση αλλά και για τη δημοσιογραφία συνολικότερα.

Και μπορεί φαινομενικά να μην υπάρχει παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας, όμως η πλειοψηφία της διοίκησης λειτουργεί εξόφθαλμα ως το μακρύ της χέρι. Και οι λειτουργοί της δημοσιογραφίας, προασπιστές της ελευθεροτυπίας, δεν θα έπρεπε να ξεχνούν πως η διάκριση των εξουσιών είναι απαρέγκλιτος κανόνας της δημοκρατίας.