Του Θανάση Καραγιάννη
«Η παραβατικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε ένα αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο. Προφανώς υπάρχουν χώρες όπου δεν υπάρχει παραβατικότητα και χώρες που φοβούνται την παραβατικότητα και είναι αστυνομοκρατούμενα τα πανεπιστήμια. Δεν θέλουμε τέτοια πανεπιστήμια». «Ιδίως στα πανεπιστήμια για πάρα πολλά χρόνια τα προβλήματα αυτά (σ.σ. δηλ. της βίας, της διακίνησης ναρκωτικών κ.λ.π.) λύνονται από τα μέσα. Αν υπάρχει ένα φοιτητικό κίνημα ρωμαλέο να προστατεύσει τους χώρους, οι εκπαιδευτικοί, η διοίκηση κ.λ.π., πάντοτε ξέρουμε ότι τέτοια φαινόμενα δεν παρουσιάζονται». «Πού είναι το φοιτητικό κίνημα, που είναι οι φοιτητές να διεκδικήσουν τους χώρους τους και την ακαδημαϊκή ειρήνη;». «Η διακίνηση ναρκωτικών είναι ένα κακούργημα και δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι πρυτάνεις, δεν καλούν την αστυνομία. Οι πρυτάνεις πρέπει να πάρουν αυτή την ευθύνη».
Εάν κάποιος δεν γνωρίζει σχετικά, είναι βέβαιο ότι θα νομίζει ότι διαβάζει δηλώσεις από το 1974 και πίσω. Τόσο σαν διατύπωση, όσο και σαν περιεχόμενο. Και όμως όλες οι παραπάνω δηλώσεις είναι των ετών 2017 και 2018 και ανήκουν στον υπουργό παιδείας μας κ. Γαβρόγλου.
Αν και φυσικά δεν αντέχουν σε καμιά σοβαρή κριτική, το «παράλογο», «το προκλητικό» και «το επικίνδυνό» τους, μας προέτρεψαν να πούμε στον άνθρωπο αυτόν, που προφανώς καταστασιακά βρίσκεται δεκαετίες πίσω, μερικά απλά, αλλά βασικά πράγματα: Ότι δηλαδή δικτατορία έχει πέσει το 1974, και έκτοτε έχει γίνει αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Ότι η αστυνομία είναι και αυτή μια υπηρεσία της Δημοκρατίας και ότι Συνταγματικά έχει το δικαίωμα να ασκεί τη λειτουργία της σε όλη την Ελληνική επικράτεια. Ότι ήδη από την εποχή του Μακιαβέλι είναι γνωστό ότι, για ευνόητους λόγους, το μονοπώλιο της βίας σε ένα κράτος το έχει μόνο το κράτος το ίδιο, διαφορετικά δεν είναι κράτος. Ότι αυτό το μονοπώλιο της βίας, το κράτος το ασκεί νόμιμα δια των αρμοδίων οργάνων του (αστυνομία, στρατός, άλλα σώματα ασφαλείας κ.λ.π.).
Ότι, συνεπώς, από το να μπει η αστυνομία στους πανεπιστημιακούς χώρους να συλλάβει ή να απομακρύνει εγκληματίες, ούτε το πανεπιστήμιο κινδυνεύει, ούτε πολύ περισσότερο εξ’ αυτού γίνεται αστυνομοκρατούμενο (τον προκαλούμε μάλιστα να μας κατονομάσει έστω και ένα πανεπιστήμιο του Δυτικού κόσμου, των δυτικών δημοκρατιών, όπου η αστυνομία μπορεί να μπεί στους πανεπιστημιακούς χώρους, που να είναι αστυνομοκρατούμενο, αλλιώς θα είναι ένας κοινός ψεύτης).
Ότι οι πρυτάνεις δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να «αναλάβουν τέτοια ευθύνη, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί ο γελοίος νόμος που έφτιαξε ο κ. Γαβρόγλου, είναι αντικειμενικά παντελώς ακατάλληλος και ανεφάρμοστος, και για τούτο δεν μπορούν να τον εφαρμόσουν και οι πρυτάνεις και οι καθηγητές. Διότι, ή θα πρέπει να ασχολούνται με τους φοιτητές ή θα πρέπει να ασχολούνται με τους εγκληματίες. Ή θα πρέπει δηλαδή να κάνουν μάθημα ή θα πρέπει να κάνουν ολημερίς περίπολα και εφόδους στους χώρους των πανεπιστημίων, να ερευνούν, να συμπλέκονται με τους κακοποιούς κ.λ.π.. Και επί πλέον θα πρέπει να κοιμούνται, τι να κοιμούνται δηλαδή, να διανυκτερεύουν για την ακρίβεια, στα πανεπιστήμια, γιατί όπως όλοι, εκτός προφανώς του κ. Γαβρόγλου, γνωρίζουμε, οι κακοποιοί δρούν κυρίως τη νύχτα.
Περαιτέρω, θα πρέπει επίσης να πεί κάποιος σ’ αυτόν τον ιδεοληπτικό άνθρωπο ότι τα πανεπιστήμια είναι χώροι όπου οι μεν φοιτητές βρίσκονται εκεί (με λεφτά από το υστέρημα των οικογενειών τους) για να αποκομίσουν από τους καθηγητές τους γνώσεις, οι δε καθηγητές βρίσκονται εκεί (με λεφτά από το υστέρημα του Ελληνικού κράτους) για να μεταδώσουν στους φοιτητές τους γνώσεις. Σίγουρα και οι δύο παραπάνω κατηγορίες της πανεπιστημιακής κοινότητας δεν βρίσκονται εκεί για να μαλώνουν με έμπορους ναρκωτικών, να αντιμετωπίζουν βιαστές, να προπηλακίζονται από μαυραγορίτες, να διεκδικούν τον πανεπιστημιακό χώρο από καταληψίες κουκουλοφόρους εξωπανεπιστημιακούς και ένα σωρό άλλες παρανομίες, που τους επιφυλάσσει και τους προτρέπει σε κάθε ευκαιρία ο (δυστυχώς υπουργός και ακόμα δυστυχέστερα παιδείας) Γαβρόγλου. Διότι, εκτός των άλλων, όλα τα παραπάνω, είναι δουλειά και καθήκον της Πολιτείας, δηλαδή του κ. Γαβρόγλου και των αρμοδίων οργάνων της (εισαγγελίας, αστυνομίας κ.λ.π., γι’ αυτό πληρώνονται άλλωστε και ο Γαβρόγλου και τα όργανα) και όχι δουλειά της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Και επί πλέον εάν πρέπει να κάνει όλα τα παραπάνω κάποιος που να έχει ντε και καλά σχέση με την εκπαίδευση, να πάει να τα κάνει ο ίδιος ο κ. Γαβρόγλου αυτοπροσώπως! Διότι και καθηγητής πανεπιστημίου ήταν μέχρι πρόσφατα επί 30-40 χρόνια φαντάζομαι (άρα λογικά για να το συστήνει στους άλλους πρέπει να το κατέχει καλά το αντικείμενο), και επικεφαλής της Ελληνικής εκπαίδευσης –υπουργός παιδείας είναι τώρα. Ας πάει λοιπόν ο ίδιος του να διεκδικήσει αυτοπροσώπως τους χώρους των πανεπιστημίων, των οποίων εξ’ άλλου προϊσταται. Γιατί στέλνει 18χρονα παιδιά να τα βάλουν με εμπόρους ναρκωτικών και κάθε είδους κακοποιούς;
Εκτός κι’ αν ο κ. Γαβρόγλου, ως πρώην καθηγητής πανεπιστημίου, θεωρεί ότι η συμβίωση των φοιτητών (για τους καθηγητές δεν ξέρω, ίσως ξέρει ο κ. Γαβρόγλου) με τους κάθε είδους κακοποιούς συμβάλλει στη σφαιρική μόρφωση των φοιτητών μας. Να είναι δηλαδή κάτι σαν το υποκατάστατο της αριστείας-ρετσινιάς, που με τις αρειμάνιες προσπάθειες του κ. Γαβρόγλου και των ομοϊδεατών του εξοβελίστηκε από τους χώρους μόρφωσης των Ελληνοπαίδων. Εάν όμως είναι έτσι, τότε θα πρέπει ο κ. Γαβρόγλου, βάζοντας για ακόμη μία φορά τη σφραγίδα του στην αναμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος (δεν ξέρουν καν οι καϋμένοι ότι αναμόρφωση της παιδείας δεν γίνεται στο πόδι τέσσερις-πέντε φορές ανά εξάμηνο, αλλά σε βάθος χρόνου, με σοβαρότητα και μελέτες, και από επιτροπές ειδικών) να το συμπεριλάβει στα εξεταζόμενα μαθήματα, με ιδιαίτερη βαρύτητα μάλιστα. Και ακόμα καλύτερα, για εμπέδωση, και σαν πτυχιακή εργασία με τίτλο ας πούμε «οι θετικές συνέπειες της συμβίωσης των φοιτητών με τους κάθε είδους κακοποιούς που ενδιαιτούν στους πανεπιστημιακούς χώρους και πέριξ αυτών, και η εξ’ αυτών χρησιμότητα στην κοινωνία».
Θα πρέπει λοιπόν να πεί κάποιος σ’ αυτόν τον άνθρωπο ότι, αντίθετα με όσα παλαβά πιστεύει αυτός, οι Έλληνες γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια της Ελληνικής πολιτείας για να μορφωθούν και να πάρουν τα εχέγγυα εκείνα που θα τους κάνουν τη ζωή πιο εύκολη, την παρουσία τους στην Ελληνική κοινωνία πιο αξιοπρεπή και το ρόλο τους στην Ελληνική Πολιτεία πιο χρήσιμη.
Ποιός είπε στον κ. Γαβρόγλου ότι τα στέλνουν για να αντιμετωπίζουν εμπόρους ναρκωτικών, κακοποιούς κάθε είδους, να κινδυνεύουν να μαχαιρωθούν κ.λ.π. Καθώς επίσης, ποιος του είπε ότι τα στέλνουν για να αποκτήσουν «ρωμαλέο φοιτητικοκινηματικό προφίλ». Ποιος του είπε αυτές τις παλαβομάρες ότι οι φοιτητές πάνε στα πανεπιστήμια για να ασχοληθούν ντε και καλά με τον συνδικαλισμό, τον κινηματισμό, τον συλλογικοτισμό και οποιαδήποτε άλλη παπαριά βάζει (ή βγάζει) το κεφάλι ενός ανθρώπου; Και εν πάσει περιπτώσει, εάν κάποιος φοιτητής θέλει να ασχοληθεί με όλα τα παραπάνω, είναι ελεύθερος να το κάνει και δεν χρειάζεται την υποστήριξη του επίσημου κράτους και του υπουργού παιδείας, και σίγουρα ο υπουργός παιδείας δεν πληρώνεται από το δημόσιο για να κάνει αυτά τα πράγματα.
Ο ίδιος δηλαδή όταν ήταν καθηγητής έκανε μάθημα στους φοιτητές του ή κυνηγούσε εγκληματίες; Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να ξέρουν οι Έλληνες γιατί τον πλήρωναν τόσα χρόνια σαν καθηγητή και γιατί τον πληρώνουν τώρα σαν υπουργό.
Και εάν, την εποχή που ήταν αυτός καθηγητής πανεπιστημίου, ο ίδιος ο κ. Γαβρόγλου και τα Ελληνικά πανεπιστήμια έκαναν αυτά τα πράγματα για να βγάζουν Τσίπρες, θα πρέπει να του πει κάποιος, ή μάλλον όλοι εμείς οι πολίτες που πληρώνουμε από το υστέρημά μας τα Ελληνικά πανεπιστήμια και τα έξοδα διαβίωσης των φοιτητών μας, ότι το πράγμα τελείωσε. Βγάλαμε έναν και φρίξαμε, άλλος δεν μας χρειάζεται. Εάν ο κ. Γαβρόγλου θέλει ακόμα Τσίπρες, να φτιάξει ένα δικό του ιδιωτικό πανεπιστήμιο και να βγάζει με δικά του έξοδα όσους Τσίπρες και Γαβρόγλου θέλει (προφανώς γι’ αυτό είναι και κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Κορόϊδο είναι να είναι υπέρ! Φυσικά και προτιμά τα δημόσια που τα πληρώνουν οι άλλοι!).
Τέλος, κατά την νομική μου άποψη, όλες αυτές οι προφορικές, και μάλιστα δημόσιες, προτροπές του κ. Γαβρόγλου προς όλους αλλά και προς τους φοιτητές ιδιαίτερα, δηλαδή προς άτομα που βρίσκονται ηλικιακά στο στάδιο της εύθραυστης μετεφηβικής ηλικίας, στοιχειοθετούν την αντικειμενική υπόσταση εγκλημάτων που προβλέπονται στον ποινικό μας Κώδικα, και αυτό θα πρέπει ίσως να το έχουν υπ’ όψιν τους τυχόν θύματα, παθόντες ή έχοντες έννομο συμφέρον από ενέργειες ή γεγονότα σχετικά με τα παραπάνω αναφερόμενα.
