Του Δημήτρη Καρατζάνη
Το Πάσχα του 1975 ήταν ένα από τα πιο δύσκολα Πάσχα που είχαμε ζήσει μεταπολεμικά. Η Κύπρος με νωπό ακόμα το αίμα των θυμάτων της Τουρκικής εισβολής και με 200 χιλιάδες πρόσφυγες να διαβιούν σε σκηνές ,προσπαθούσε ακόμα να περιθάλψει όπως- όπως τις τις πληγές της ,ενώ η ''μητέρα-πατρίδα'', η Ελλάδα, βαριά πληγωμένη κι εκείνη, υλικά και ηθικά και με ασταθές ακόμα το εσωτερικό πολιτικό της τοπίο, πάσχιζε απεγνωσμένα να σταθεί στα πόδια της .
Την ίδια ώρα ο Ανατολίτης γείτονας γινόταν μέρα με τη μέρα και πιο θρασύς, προβαίνοντας σε συνεχείς προκλήσεις στη θάλασσα και τον αέρα.Προκλήσεις που δεν άφηναν αμφιβολία για τις προθέσεις του , αν του δίναμε την ευκαιρία, όπως είχαμε κάνει στην Κύπρο το Καλοκαίρι του 74. .
Σε αρκετά δηλαδή σημεία, η ένταση που επικρατούσε στα Ελληνοτουρκικά τότε, είχε κάποιες ομοιότητες με τη σημερινή ,με μία όμως ουσιαστική διαφορά .Τότε την κατάσταση διαχειριζόταν μια σοβαρή και υπεύθυνη ηγεσία με ενιαία γραμμή, που ενέπνεε εμπιστοσύνη, ενώ σήμερα τα όχι λιγότερο εκρηκτικά προβλήματα της χώρας αντιμετωπίζονται από το δίδυμο των ...μεγάλων επιτυχιών των Τσίπρα - Καμμένου.
Των πολιτικών που ενώ διαφωνούν σε καίρια ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής (Σκοπιανό, Ελληνοτουρκικά κλπ)- και όχι μόνο- παραμένουν κάτω απ την ίδια κυβερνητική στέγη ,αγνοώντας κάθε Δημοκρατικό κανόνα, αλλά και τη ρήση του Αγάθωνα που προειδοποιεί ότι ''τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι. Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει .Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει''
Προφανώς όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Τσίπρα και τον Καμμένο ,γιατί γι αυτούς, υπέρτατος νόμος δεν είναι η σωτηρία της πατρίδας ,αλλά η διατήρηση της καρέκλας .
Εν πάσει περιπτώσει ας αφήσομε τον Καμμένο στην Ικαρία να προετοιμάζεται-παράλληλα με τις πασχαλινές του διακοπές - για να ...συντρίψει τους Τούρκους και ας γυρίσομε πίσω στο Πάσχα του 75 .Τότε που, εντελώς ξαφνικά, με το ξέσπασμα της κρίσης βρεθήκαμε να υπηρετούμε στο ''ακροτελεύτιο'' βορειοανατολικό σύνορο του Ελληνισμού ,στο νησί της Σαμοθράκης ,Ένα γιγάντιο βράχο -στην κυριολεξία- ριγμένο στο Β.Αιγαίο με υψόμετρο που ξεπερνά τα 1600 μέτρα .
Τα πράματα για τις ελάχιστες δυνάμεις που στην αρχή της κρίσης είχαν επανδρώσει το νησί,ήταν κάθε άλλο παρά ρόδινα . Τα Τουρκικά πλοία βλέπεις παρέπλεαν συχνά το νησί σε απόσταση αναπνοής και προέβαιναν σε καθημερινές σχεδόν προκλήσεις Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι στρατιώτες να βρίσκονται μονίμως σε κατάσταση επιφυλακής, πράγμα που όχι μόνο ήταν κουραστικό ,αλλά δημιουργούσε και μεγάλη νευρικότητα σε όλους .
Η κατάσταση βελτιώθηκε αργότερα, όταν η μονάδα εφοδιάστηκε με ένα φορητό Radar που εξασφάλιζε οπωσδήποτε ένα στοιχειώδη χρόνο προειδοποίησης για τους αμυνόμενους .Επειδή όμως το Radar είχε τοποθετηθεί στη δύσκολα προσβάσιμη ανατολική άκρη του νησιού , παρουσιάζονταν συχνά προβλήματα διακοπών στην επικοινωνία και ο υπεύθυνος διαβιβαστής ήταν υποχρεωμένος να τρέχει μες τη νύχτα, με κρύο ή με βροχή, για να διορθώνει τη βλάβη.
Έκανε πάντως τη δουλειά του πρόθυμα και ευσυνείδητα και χωρίς ποτέ να παραπονιέται ,γιατί όπως συνήθιζε να λέει με τη Μεσολογγίτικη προφορά του ''προυέχ ο στρατός κι απ ύστερις έρχετ του ραχάτ'' .
Τη Μεγαλη Τετάρτη λοιπόν του 75-κείνη τη χρονιά το Πάσχα ήταν 4 του Μάη-κι ενώ οι προετοιμασίες για το Πάσχα βρισκόταν στο ΄φόρτε τους, ένας χωροφύλακας απ το γειτονικό σταθμό ζήτησε να με δεί .Εχω κάτι σοβαρό να σας πω, τόνισε με ύφος συνομωτικό μόλις μπήκε στο γραφείο.
Δηλαδή ; ρώτησα.
Εχετε ένα στρατιώτη τάδε ,έτσι δεν είναι ,ρώτησε αναφέροντας το όνομα του διαβιβαστή μου.
Ναι ,είπα,γιατι;
Γιατί μπαίνει στο σπίτι του τάδε, είπε αναφέροντας το όνομα ενός ηλικιωμένου μεγαλοτσέλιγκα από γειτονικό χωριό, πρόσφατα παντρεμένου -δεύτερος γάμος-με αρκετά νεότερη του ,ζουμερή χήρα.
Κι εσύ που το ξέρεις, τον προκάλεσα. Κι ακόμα πως ξέρει ο φαντάρος πότε φεύγει ο τσέλιγκας και ''τρυπώνει'' ,όπως λες ,στο σπίτι του, μόλις εκείνος φύγει .
Το ξέρω γιατί τον έχω δεί με τα μάτια μου .Όσο για το πως μαθαίνει την αναχώρηση του γέρου και είναι πάντα απίκο ,ομολολογώ πως δεν έχω εξήγηση. Πάντως πάρτε τα μέτρα σας κύ,ριε διοικητά, γιατί θα τον πετύχει καμια μέρα ο γέρος και ΄θαχομε φονικό .Κι εγώ αυτό θέλω να προφτάξω.
Καλα είπα, άμε στο καλό, καλή Ανασταση και γω θα φροντίσω το θέμα.
Για φώναξε μου το διαβιβαστή ,είπα στον αγγελιοφόρο, μόλις έφυγε ο επισκέπτης.
Σε λίγο εκείνος ήταν μπροστά μου. Δε μου λές παιδί μου ,τον ρώτησα ,σαν πολλές βλάβες δεν παρουσιάζει τελευταία η γραμμή του Radar
Mάλιστα κυρ Διοικητά ,τσι διορθώνουμ όμως ούλες αμέσς
Μήπως διορθώνουμε όμως κι άλλα πράματα;είπα, καρφώνοντας τον με το βλέμμα μου.
Το πρόσωπο του πάνιασε..
"Στάπε σάικα ο κιαρατάς ο χωροφύλακς, επειδή τον απαράτησε για πάρτη μου η γυναίκα"...
Δε μ ενδιαφέρουν τα ερωτικά σας, τον έκοψα .Μην τολμήσεις όμως να ξαναπάς στο χωριό και προπαντός μη ξαναμιλήσεις για βλάβη στη γραμμή ,γιατι θ απολυθείς, όχι τούτο το Καλοκαίρι, πουναι η ώρα σου, αλλά το επόμενο . Ξηγηθήκαμε;
Νταξει κυρ διοικητά, είπε ,ενώ έβγαινε ένας βαθύς αναστεναγμός από το στήθος του .
Και κάτι άλλο,τον σταμάτησα την ώρα που πήγαινε να φύγει .Πως στο δαίμονα μάθαινες, πότε έφευγε ο γέρος κι ήσουνα πάντα στο ...πόστο σου
Ε,τι διαβιβαστάδες είμαστε ,κυρ διοικητά ,είπε με αυταρέσκεια κείνος .Την είχα μάθ και μόλς ΄΄εφευγε ο γέρος ήμπηχνε μια καρφίτσα στου καλώδιο που πέρναε κοντα απ το σπίτι τς, το τηλέφωνο βραχυκύκλωνε κι ήτρχα σούμπιτος ιγώ να του επισκευάσ.
Να την ...επισκευάσεις , τον πρόλαβα, ενώ με δυσκολία κρατούσα τα γέλια μου μέχρι να βγεί από την πόρτα...
