του Σταύρου Καρτέρη
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Σαββάτου και ένας καλός φίλος με πήρε τηλέφωνο. Ήθελε να συναντήσω το γιο του που πριν λίγους μήνες αποφοίτησε από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διάβασε πολύ μου είπε, και ψάχνει για δουλειά. Είναι απογοητευμένος και θέλει να φύγει στο εξωτερικό, δε βλέπει το λόγο να μένει στην Ελλάδα της κρίσης. Θέλω να τον δεις και να του πεις για το Οικονομικό Επιμελητήριο. Συμβούλεψε τον να μείνει στην οικογένεια του. Εδώ είναι το σπίτι του, εδώ η περιουσία του, μου είπε με παράπονο.
Κατάλαβα από την αρχή ότι η αποστολή μου ήταν δύσκολη και ζήτησα τη βοήθεια του τέως Προέδρου. Ο Γιώργος Αμπαρτζάκης έχει δώσει ζωή στο Επιμελητήριο δυο δεκαετίες τώρα. Εργατικός όσο κανένας, έστησε το Περιφερειακό Τμήμα από το μηδέν, βάζοντας συχνά το Επιμελητήριο πάνω από οικογένεια και δουλειά. Δεν μπορεί σκέφτηκα 17 χρόνια Πρόεδρος αυτός, 4 εγώ θα τα καταφέρουμε.
Κλείσαμε ραντεβού μετά από δυο ώρες στα Λιοντάρια, κάτσαμε για καφέ σε μια από τις κεντρικές καφετέριες. Ήταν γεμάτη κόσμο. Οι περισσότεροι νέοι. Πίσω από τα χαμόγελα διέκρινες την αγωνία τους για το μέλλον. Δεν ήθελα να κάνω διάλεξη στο μικρό. Του ζήτησα να με ρωτήσει ότι θέλει, σαν να μιλάει με ένα φίλο του.
Τι είναι το Οικονομικό Επιμελητήριο; με ρώτησε
Είναι ο οικονομικός σύμβουλος της πολιτείας. Μόνο τα τελευταία 3 χρόνια έγιναν παρεμβάσεις για τον Αναπτυξιακό Νόμο, το Ασφαλιστικό, τα Κόκκινα Δάνεια, τα Προγράμματα ΕΣΠΑ, τα Τουριστικά Καταλύματα, το Χωροταξικό σχεδιασμό της Περιφέρειας, τις ΑΠΕ και σε σειρά θεμάτων που απασχολούν όλους του κλάδους των Οικονομολόγων. Είμαστε υπερήφανοι που όταν επιστολές μας φτάνουν στα χέρια Υπουργών, αυτοί πολλές φορές δυσφορούν όταν στιγματίζουμε τα κακώς κείμενα και άλλες πάλι ξαφνιάζονται για το πώς ένα Περιφερειακό Τμήμα καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις σε τόσο σοβαρά ζητήματα.
Παράλληλα το Οικονομικό Επιμελητήριο προάγει το δημόσιο διάλογο μέσα από τις Εκδηλώσεις Οικονομικής Σκέψης που διοργανώνονται για 18 συναπτά έτη. Μόνο την περίοδο 2013 -2016 συμμετείχαν στις εκδηλώσεις ομιλητές όπως οι κ.κ. Βεργόπουλος, Γιαννίτσης, Δοξιάδης, Δουράκης, Λιαργκόβας, Παπαδόπουλος, Ρουμελιώτης, Τσακλόγλου, Χατζής και πολλοί άλλοι. Δυστυχώς όλα όσα συζητούσαμε σε αυτές τις ημερίδες από την αρχή της κρίσης, για την σκληρή δημοσιονομική πολιτική, τις ανεφάρμοστες μεταρρυθμίσεις, το λανθασμένο παραγωγικό μοντέλο, επιβεβαιώνονται σήμερα που η χώρα μας αδυνατεί να γυρίσει σελίδα.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχάσω την πρόσφατη ημερίδα «Ελλάδα – Κρήτη 2021: Το Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο και η Μετάβαση σε Αυτό» κατά την οποία διοργανωθήκαν θεματικά τραπέζια στους τέσσερις παραγωγικούς κλάδους με ισχυρή παρουσία στην Κρήτη και το Ελεύθερο Βήμα Οικονομολόγων όπου έγιναν παρουσιάσεις εργασιών μελών του Περιφερειακού Τμήματος.
Αλλά τι μπορεί να κάνει το Επιμελητήριο για εμάς τους νέους; με ρώτησε με σοβαρό ύφος
Τα πράγματα συνεχώς αλλάζουν. Δεν μπορείς να αρκεστείς μόνο στο πτυχίο, απάντησα. Το Επιμελητήριο διοργανώνει δωρεάν σεμινάρια για Οικονομολόγους με πολύ αξιόλογους εισηγητές. Πάνω από 10 κάθε χρόνο. Ιδιαίτερα για τους νέους συνάδελφους διοργανώνονται σεμινάρια μηχανογραφημένης λογιστικής, σύνταξης βιογραφικού και προετοιμασία για συνέντευξη.
Τελικά το Επιμελητήριο μπορεί να με βοηθήσει να βρω δουλειά;
Το Επιμελητήριο έχει διοργανώσει με επιτυχία «Ημέρες Καριέρας» και έχει φτιάξει μια ηλεκτρονική εφαρμογή «Αγοράς Εργασίας». Μπορείς να καταχωρήσεις το βιογραφικό σου και οι εργοδότες με τη σειρά τους να αναζητήσουν βιογραφικά στην εφαρμογή.
Όμως μην σκέφτεσαι μόνο αυτό. Το Επιμελητήριο είναι το σπίτι κάθε Οικονομολόγου. Μια μεγάλη οικογένεια που συνυπάρχουν άνθρωποι με κοινές ακαδημαϊκές σπουδές και κοινούς επαγγελματικούς προσανατολισμούς. Κάποιοι ήρθαν κοντά στο Επιμελητήριο για όλα τα παραπάνω, κάποιοι απλά για να δανειστούν ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη του Τμήματος και κάποιοι άλλοι για να είναι μέλη μιας ομάδας που ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις, που κάνει μαθήματα φωτογραφίας, που παίζει μπάσκετ.
Ο μικρός κοίταξε το Γιώργο και ρώτησε. Πως καταφέρνετε να επανεκλέγεστε τόσα χρόνια στη Διοίκηση του Περιφερειακού Τμήματος;
Ήταν η ερώτηση που περίμενε ο Τέως. Υπάρχουν δύο δρόμοι που μπορείς να ακολουθήσεις, απάντησε. Ο ένας είναι ο εύκολος, αναδεικνύοντας τις αδυναμίες του αντιπάλου. Παλεύεις για να φαίνεσαι, όχι να είσαι καλύτερος. Σε ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις περισσότερο από το αποτέλεσμα. Και βάζεις το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό που υποτίθεται εκπροσωπείς. Ο άλλος είναι ο δύσκολος, ο κουραστικός. Έχεις τη θέληση να μάθεις, να ψάξεις, να κάνεις ειλικρινείς συζητήσεις, να βελτιωθείς. Να βρεις αυτά που σε ενώνουν, τους κοινούς τόπους που υπηρετούν τα συμφέροντα των πολλών. Αυτό κάναμε εμείς και για αυτό και οι Συνάδελφοί μας εμπιστεύονται τόσα χρόνια.
Ωραία όλα αυτά. Αλλά εγώ θέλω να φύγω, δεν βρίσκω ελπίδα εδώ.
Αμέσως τον διέκοψα και πήρα το λόγο. Πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να πετύχει, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες που επικρατούν, αρκεί να έχει τη δύναμη να παλέψει για τα όνειρά του. Ακόμη και μέσα από τις δυσκολίες μαθαίνεις, αποκτάς εμπειρίες, σφυρηλατείς χαρακτήρα. Και είναι καλύτερα να αγωνίζεσαι στον τόπο σου, να κατακτάς βήμα - βήμα την κορυφή και σύντροφοί σου σε αυτή τη διαδρομή να είναι η οικογένεια και οι φίλοι σου. Γιατί αν έχεις αυτούς που αγαπάς δίπλα, όσο ψηλά και αν είναι τα εμπόδια, κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις.
Ο μικρός κούνησε το κεφάλι του δείχνοντας να συμφωνεί. Η ώρα είχε περάσει. Χαιρετηθήκαμε και ευχήθηκα να ξαναβρεθούμε σύντομα.
Την άλλη μέρα πρωί – πρωί δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Ήταν ο μικρός. Μου είπε πως σκέφτηκε καλά όλα όσα είπαμε και άλλαξε γνώμη για πολλά πράγματα. Θέλω να σας βοηθήσω στις εκλογές της 11ης Δεκεμβρίου, μου είπε. Θέλω να είμαι υποψήφιος μαζί σας, με την Ανεξάρτητη Κίνηση – Νέοι Οικονομολόγοι.
Ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου και μια σκέψη κυριάρχησε στο μυαλό μου. Εμείς που μείναμε εδώ είτε από αγάπη, είτε από φόβο πρέπει να αποφασίσουμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή τη χώρα. Και να το κάνουμε όλοι μαζί.
