Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Τριάντα χρόνια σε αυτή τη δουλειά έχεις δει πολλά! Εντάξει, δεν είναι και τίποτα μπροστά στον αμείλικτο χρόνο που τρέχει, θα μου πεις. Αλλά ,πράγματι, νόμιζα ότι τα έχω δει όλα. Και πως τίποτα πια δεν είναι ικανό να σε εκπλήξει. Να σε επηρεάσει. Στα πολιτικά, στα κοινωνικά, στην καθημερινότητα.
Κι όμως. Τη δουλειά και τη ζωή ακόμη τη μαθαίνω. Όπως αυτή την εβδομάδα, τη δυσκολότερη ίσως εβδομάδα που έχω ζήσει επαγγελματικά. Ήταν ζόρικες μέρες και συναισθηματικά και ψυχολογικά. Ράκος από τη μια, μόνιμη μελαγχολία για όλους μας , μια διάχυτη κατάθλιψη παντού. Και ταυτόχρονα να πρέπει να δουλέψεις να βγει η εφημερίδα, να γράψεις, να πεις, να τρέξουν οι ειδήσεις. Πώς όμως να ισορροπήσεις ; Και να κάνεις τη δουλειά και να είσαι εντάξει με τον κόσμο, να είσαι εντάξει- πρωτίστως- με τον εαυτό σου…
Έχεις αδειάσει πια με τόσους νεκρούς, με αυτές τις τραγωδίες, τα οικογενειακά δράματα που γίνανε δράματα της χώρας, τους καθενός μας. Τα δίδυμα, οι παππούδες, ο 13χρονος, η ηθοποιός, ο σεφ, η χαροκαμένη μάνα, θα είναι φωνές που πάντα θα μας στοιχειώνουν . Όλους μας!
Όλους είπα; Όχι ακριβώς. Εκτός από τους πολιτικούς μας που πια νομίζεις ότι δεν είναι κάποιοι από μας, δεν τους ψηφίζουμε εμείς, δεν τους έχουμε επιλέξει- από που ήρθαν; Από που αντλούν αυτή την αμετροέπεια και το θράσος; Πώς μπορούν και κοιμούνται τα βράδια, δεν έρχεται το καμένο παιδί στον ύπνο τους; Δεν βλέπουν τον ηλικιωμένο να ουρλιάζει στις φλόγες;
Κι όμως! Η απάντηση είναι απλή και σκληρή. Καυτή σαν τη φωτιά που έκαψε τη χώρα: Είναι δικοί μας, είναι…σπλάχνα μας! Τους πολιτικούς όχι απλώς τους ψηφίσαμε, τους αναδείξαμε. Τους γεννήσαμε! Είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν! Μην έχετε αμφιβολία ότι από εμάς τους ίδιους παίρνουν «δύναμη» και κουνούν το δάκτυλο ακόμη και στους νεκρούς.
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Είμαστε έτοιμοι για τα ίδια ακριβώς ζητήματα να κατακεραυνώσουμε τους άλλους, να υπερασπιστούμε τους δικούς μας, να χειροκροτήσουμε. Το 2007 στην Ηλεία δεκάδες νεκροί, τώρα τα ίδια. Δείτε τις εικόνες των πολιτικών τότε και τώρα. Ίδιες και απαράλλακτες. Μιλούν χωρίς ντροπή οι τότε, προκαλούν οι τωρινοί με την αλαζονική τους συμπεριφορά.
Κι εμείς; Αντί να τους στέλνουμε στο σπίτι τους- για να μην πω κάτι χειρότερο φορώντας τα κομματικά γυαλιά μοιράζουμε αλά καρτ συγχώρεση ή ανάθεμα!
Θα συμφωνούσα απόλυτα με τη φράση :«Η πολιτική ευθύνη ανήκει στον λαό» εάν αυτός που την έλεγε είχε σώας τα φρένας και δεν άκουγε στο όνομα Κώστας Ζουράρις.
ΥΓ Ο κόσμος τρέχει με μεγάλες ταχύτητες. Ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως αναρωτιέται πολλά για την χώρα αυτή, ειδικά με τους πολιτικούς της θα έχει να λέει…
δημοσιευθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
