Του Δημήτρη Καρατζάνη
Σήμερα η εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμης της αποτομής της τιμίας κάρας του Ιωάννη του Προδρόμου που αποτελεί την τελευταία μεγάλη γιορτή του εκκλησιαστικού έτους , αφιερωμένη στον πιο σεβαστό ΄απ όλους τους προφήτες, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ,για τον οποίο ο Χριστός έχει πει: ''Ευτυχισμένη η μάνα που γέννησε τέτοιο παιδί ''Θυμούμαι έντονα αυτή τη γιορτή ,από τα πρώιμα παιδικά χρόνια ακόμα,καθώς την τιμούσε ιδιαίτερα ο προσφυγικός κόσμος. Πολλοί πρόσφυγες την ημέρα αυτή τηρούσαν την πιο αυστηρή νηστεία.
Δε νήστευαν δηλαδή μόνο το λάδι, αλλά και δεν έβαζαν στο στόμα τους μήτε νερό ,από το ξημέρωμα μέχρι να φανεί στον ουρανό το πρώτο αστέρι.
Κι ήταν πράγματι εντυπωσιακό να βλέπεις άνδρες στις πιο σκληρές δουλειές π.χ να ''αλουσιδιάζουν'' όλη μέρα στους οψιγιάδες η να κουβαλούν στους ώμους τους ''κανισκάρια'' καργαρισμένα με σταφύλια'' και να μη στέργουν να δροσίσουν τα χείλια τους,ούτε με μια στάλα νερό.
Αυτό βέβαια -όπως καταλάβαινα από τις συζητήσεις τους -γινόταν όχι μόνο ως έκφραση σεβασμού ,αλλά και από κάποιο υποσυνείδητο .φόβο προς τον αυστηρό Αγιο που κράταγε στα χέρια του τη θερμασά (ελονοσία).Μια αρρώστια που εκείνη την εποχή σε κάποιες αγροτικές περιοχές (Μαλάδες,Φοινικιά ,κλπ) ταλαιπωρούσε πολύ κόσμο.,
Ανάμεσα σ αυτούς που τιμούσαν με βαριά νηστεία τον Αγιο περιλαμβανόταν και η μάνα μου. Έχοντας δει σαν νεαρή κοπελα τον πατέρα της, να τρέμει σαν το ψάρι μες το κατακαλόκαιρο από τη θερμασά ,έκανε το τάμα της ''Τη μέρα της γιορτής του , όσο ζει να μη βάζει στο στόμα της ούτε νερό ''
Το βαρύ τάμα το τηρούσε απαρέγκλιτα και μετά που παντρεύτηκε, παρά τα ειρωνικά σχόλια του πατέρα μου που αντιμετώπιζε με μεγάλη επιφύλαξη τις σχετικές δοξασίες..
Αυτό, μέχρι ένα Καλοκαίρι ,εκεί στις,αρχές της δεκαετίας του 50,που ξύπνησε ανήμερα της γιορτής του Αη-Γιάννη με υψηλό πυρετό .Έναν πυρετό που μέχρι το βράδυ συνοδεύτηκε από ιδρώτα ποτάμι και από ανεξέλεγκτο ρίγος ,παρα τις ασήκωτες ''πατανίες''που τον είχαμε σκεπάσει. Ειδαμε και πάθαμε μέχρι να τον συνεφέρουμε κι όταν πια,μετά από μέρες, μπόρεσε να σταθεί στα πόδια υου είχε καταντήσει .., κινούμενος σκελετός.
Περιττό να πούμε πως από τότε, όχι μονο δεν ξαναειρωνεύτηκε τη μάννα μου για τη νηστεία ,αλλά εγινε και ...ζηλωτής του Αγιου .Δεν τιμούσε τη μέρα του αποκεφαλισμου του μόνο με νήστεια, αλλά δεν έπιανε και μαχαίρι ,δεν έτρωγε μαύρα σταφύλια και σύκα ,ούτε και καρύδια. Δηλαδή ,.ότι ακριβώς επιτάσσει η παράδοση
Θερμασά πάντως ,δεν τον ξανάπιασε μέχρι το τέλος της ζωής του.
