του Δημήτρη Καρατζάνη
Ομολογούμε ότι μας διαπέρασαν ρίγη συγκινήσεως την Κυριακή, ακούγοντας με το πέρας της παρέλασης τον κορυφαίο Πολιτειακό παράγοντα να δηλώνει με το γνωστό ''αποφασιστκό'' του ύφος, πως''θα υπερασπιζόμαστε πάντοτε , δίχως ίχνος εκπτώσεων ,την Ελευθερία μας, κατ επέκταση δε τα σύνορα ,το έδαφος και την κυριαρχία της πατρίδας μας και της μεγάλης Ευρωπαϊκής μας οικογένειας''.
Εκεί όμως που νοιώσαμε την εθνική ανάταση να πλημμυρίζει - κυριολεκτικά- τις ψυχές μας, ήταν όταν ακούσαμε το υψηλής εμπνεύσεως μήνυμα του πολιτικού προισταμένου των Ενόπλων μας Δυνάμεων, του Πάνου Καμμένου, για την ''ημέρα της παλιγγενεσίας'',όπως τόνισε.
΄΄Όποιος αμφισβητήσει την εθνική μας κυριαρχία ,θα τον συντρίψουμε ,όπως έκαναν οι Έλληνες το 1821'',είπε ''νέτα -σκετα'' ο κ. υπουργός με το ...αυστηρό του βλέμμα στραμμένο προς Ανατολάς
Αξίζει ένα απερίφραστο μπράβο και στους δυο , που με τις περήφανες δηλώσεις τους εμψυχώνουν τον Έλληνισμό στις δύσκολες ώρες που διέρχεται. Αναρωτιόμαστε βέβαια, μήπως φέρνουν σε... .δύσκολη θέση τον.πρόεδρο Ερντογάν ,που δεν θα έχει πια χώρο στο καλάθι των αχρήστων του , για να βολέψει τις δηλώσεις των επισήμων μας
Ασε που δημιουργείται και θέμα αξιοπιστίας Γιατί, όταν κάποιος κορυφαίος πολιτικός παράγοντας προβαίνει σε τέτοιες ''αυστηρές'' δηλώσεις και όταν έλθει η ευθεία πρόκληση, (π.χ. στα Ίμια με το στεφάνι του υπουργού , τον εμβολισμό του Ελληνικού σκάφους ή την φυλάκιση των στρατιωτικών μας) την προσπερνά σιωπηλά ,είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τη σημασία που δίδει η άλλη πλευρά,σ αυτές τις προειδοποιήσεις ;
Ας αφήσουν λοιπόν οι παραπάνω τα μεγάλα λόγια και ας σοβαρευτούν. Γιατί στις θέσεις που βρίσκονται -με ευθύνη του Τσίπρα -το κορυφαίο προσόν που απαιτείται είναι η σοβαρότητα και η αίσθηση του μέτρου, που δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει στο βαθμό που απαιτούν οι περιστάσεις.
Και καλά ,τον Καμμένο τον ξέρομε .Είναι -δυστυχώς - το αναγκαίο κακό που έχει προκύψει ως το τίμημα της εξουσίας για τον Τσίπρα .Ο άλλος όμως; Ποιος τον υποχρεώνει να στέλνει, ''όπου σταθεί κι όπου βρεθεί'' , ''μηνύματα'' και ''προειδοποιήσεις'' στους απέναντι ;
.Δεν αντιλαμβάνεται αλήθεια , πως η τακτική αυτή πλήττει τη σοβαρότητα του κορυφαίου θεσμού της Πολιτείας και -κάποιες φορές- αγγίζει και τα όρια των συνταγματικών του αρμοδιοτήτων ; Ας περιοριστεί λοιπόν στο θεσμικό του ρόλο και ας αφήσει την εξωτερική πολιτική στην υπεύθυνη κυβέρνηση.
Γιατί ,όπως θα αντελήφθη και από την επίσκεψη Ερντογάν, οι Τουρκοι δεν αφήνουν τίποτα να ''πέσει κάτω'' .Και αυτό δεν είναι κάτι που το μαθαίνομε τώρα. Το έχουν επισημάνει πολλοί, και εμφατικά ο Γαλλος ακαδημαϊκός και δημοσιογράφος Bertrand Bareilles που έζησε 50 ολόκληρα χρόνια στην Τουρκία σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο (1880-1925).
''Ο Τούρκος''γράφει ο Barreilles,στο βιβλίο του ''Από την Αθήνα στην Άγκυρα ''είναι διπλωμάτης εκ γενετής με τον δικό του τρόπο...Επειδή βρισκόταν στην ανάγκη να διατηρήσει την υπεροχή του απέναντι σε φυλές που ήταν ανώτερες από αυτόν λόγω ευφυίας , ηταν υποχρεωμένος να μετατρέψει την πονηριά και τη διπροσωπία σε μέσον διακυβέρνησης, στο οποίο πρόσθετε και τη βία ...'
'Ας τόχουν λοιπόν υπόψη τους, όλοι όσοι συνομιλούν μαζί τους και ας ''μετρούν'' όχι απλώς τη ΄κάθε λέξη, αλλά το κάθε κόμμα
Η καλή πάντως είδηση της Εθνικής επετείου δεν έχει πολιτική χροιά.
Προέρχεται από τον Χρήστο. Ένα 8χρονο αγόρι, μοναδικό μαθητή στην ακριτική νησίδα Αρκοί, που ντυμενος ''τσολιαδάκι'', τίμησε τη χθεσινή επέτειο παρελαύνοντας ολομόναχος και κρατώντας ψηλά την ελληνική σημαία.
Να είναι άραγε, η ζωντανη ελπίδα πως παρά την κατάντια της πολιτικής ''η Ελλάς προόριστε να ζήσει και θα ζήσει'';
