Μη επιθυμητό, αλλά ,ίσως, αναγκαίο μέτρο

του Δημήτρη Καρατζάνη

Πριν μερικές μέρες είχαμε σχολιάσει την πρόταση  Καμμένου και την άμεση ανάκληση της- εντός ωρών- από τον ίδιο, για τη στράτευση των νέων στην ηλικία των 18 χρόνων. Είχε βέβαια προηγηθεί ''ηχηρή'' παρέμβαση του κυβερνητικού εκπροσώπου για το θέμα, που δεν άφηνε την παραμικρή ελπίδα για την πορεία της πρότασης του υπουργού Αμυνας.

Βλέπεις ο κ. Καμμένος ,αγνοούσε ,προφανώς,το γεγονός οτι ο κ. Τσίπρας,πριν λίγα χρόνια, ως μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Σύριζα, υπεύθυνος για την νεολαία, είχε ταχθεί σαφώς,εναντίον της συγκεκριμένης πρότασης και΄επομένως, θα του ήταν αδύνατο να πραγματοποιήσει τώρα, μια ακόμα''κυβίστηση'', παρά την ευχέρεια  την οποία έχει πλέον αποκτήσει, στην εν λόγω ...άσκηση.

Με αφορμή λοιπόν τα ''είπα- ξείπα'' Καμμένου, είχαμε υποσχεθεί σε κείνο το σημείωμα μας, να επανέλθομε στο θέμα, μπαίνοντας πλέον  στην ουσία του. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση της νεολαίας του Σύριζα και την διατυπωμένη παλιότερα αρνητική θέση του Πρωθυπουργού, το βασικό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι, αν, όπως είναι τα πράγματα σήμερα, εξυπηρετούνται οι ανάγκες σε προσωπικό, των Ενόπλων Δυνάμεων.

Θεωρούμε πως όχι .Και αυτό επιβεβαιώνεται  από .το χαμηλό ποσοστό επάνδρωσης των Μονάδων τα τελευταία χρόνια, ακόμα και σε κρίσιμα μέτωπα (Έβρος, νησιά)  που είναι αποτέλεσμα του συνεχώς μειούμενου αριθμού στρατευσίμων, λόγω του συστήματος των ''αναβολών'' και της υπογεννητικότητας των Ελλήνων.

Οι παράγοντες αυτοί σε συνδιασμό με τον μικρό χρόνο της στρατιωτικής θητείας, έχει μειώσει δραματικά την απόδοση των ΕΣΣΟ ,και έχει δημιουργήσει σοβαρό προβλημα στη στρατιωτική ηγεσία,καθώς η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη από χρόνο σε χρόνο.

Και αν η χώρα  βρισκόταν σε  άλλη περιοχή, αν δηλαδή είχαμε γύρω μας γείτονες με Ευρωπαική κουλτούρα, όπως πχ το Βέλγιο ή η Ολλανδία, θα λέγαμε μικρό το κακό .Το πολύ- πολύ να περιορίζαμε τον αριθμό των ενεργών μονάδων και να αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα.

Για κακή μας όμως τύχη ,είμαστε η χώρα με την πιο δύσκολη και εκτεταμένη οριογραμμή  στην Ευρώπη, και, δυστυχώς, έχομε γείτονες, που,με πολύ ή λιγότερο προκλητικό τρόπο ,αμφισβητούν ευθέως τον εθνικό μας χώρο. Και ,το χειρότερο,  τη συγκεκριμένη χρονική  στιγμή , αυτοί οι γείτονες ,έχουν στο τιμόνι τους απρόβλεπτες και επικίνδυνες ηγεσίες.

Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων, να διατηρούμε  αξιόπιστη αποτρεπτική δύναμη για να έχουν και αυτοί  ,το ...φόβο των Ιουδαίων.
 Το εξασφαλίζει αυτό η κατάταξη στα 18; Ισως όχι πλήρως ,αλλά οπωσδήποτε  το βελτιώνει. Αν όμως επιδιώκομε μονιμοτερες και πιο αποτελεσματικές λύσεις , θα πρέπει το μέτρο αυτό  να συνοδευτεί και με άλλα. Με παρέμβάσεις -τομές στη δομή , την εκπαίδευση, αλλά και την νοοτροπία. στελεχών και στρατευσίμων.
 Η εμπειρία πάντως από τις χώρες που  έχουν εφαρμόσει  τη στράτευση στα 18 είναι απολύτως θετική.

Και δεν αναφερόμαστε μόνο στις χώρες που ζουν με μόνιμη απειλή και είναι υποχρεωμένες εκ των πραγμάτων να ζουν με το ''όπλο παρά πόδα'',όπως  η Κύπρος και το Ισραήλ ,αλλά και για άλλες- Ελβετία ,Φινλανδία- που δεν αντιμετωπίζουν απειλές ,αλλά είναι δική τους επιλογή,  η διατήρηση ισχυρών αποτρεπτικών Δυνάμεων.

Το  αδύνατο σημείο που εντοπίζομε στο θέμα   -εκτός από την παραδοσιακή αντίδραση των κομματικών νεολαιών-είναι η εξασφάλιση των κρίσιμων ειδικότητων που έχει ανάγκη  ο στρατός (γιατροί ,μηχανικοί ,μηχανολόγοι,διερμηνείς κλπ) και που σήμερα καλύπτονται από τους ''εξ αναβολής'' πτυχιούχους.

Αυτές όμως οι ειδικότητες μπορούν να καλυφθούν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, προσφέροντας έτσι και κάποια  ανακούφιση στο πρόβλημα της ανεργίας ,που μαστίζει ορισμένα από τα παραπάνω επαγγέλματα .

Είναι γεγονός ότι η στράτευση στα 18 δεν είναι κάτι που γίνεται ευχάριστα δεκτό ,όχι μόνο από νεολαίους ,αλλά και από γονείς, που, λογικό είναι, να μη  θελουν να διακόπτονται οι σπουδές των παιδιών τους., Δεν είναι όμως και μέτρο... ''προς θάνατον,''με δεδομένο  ότι κάθε γενιά καλείται να καταβάλει στην πατρίδα, αν την θέλει ελεύθερη και ανεξάρτητη, ένα τίμημα -μεγάλο ή μικρό- άνάλογα με τη συγκυρία ( τύχη).

 Αν λοιπόν άλλες γενιές, όχι και πολύ μακρινές από τις σημερινές, κλήθηκαν να καταβάλουν το  τίμημα αυτό  σε  ανθρώπινες ζωές ,είναι τουλάχιστον υπερβολικό να μεμψιμοιρούμε για τη ''στράτευση στα 18'', όταν μάλιστα το μέτρο, μπορεί να αποτρέψει πολύ πιο επικίνδυνες καταστάσεις.