Κουράγιο! Τα πρώτα ενενήντα εννιά χρόνια θα είναι τα δύσκολα...

του Κωνσταντίνου Γκαντάτσιου

         Στην Αμερική λέει αυξήθηκε η ζήτηση για την κατανάλωση για κοτόπουλο κατά 30% σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, hoison με noudles,mexicali, με σαφράν, με παρμεζάνα, Ταϊλανδέζα wraps, με τσίλι και όσπρια, ισπανικό cacciatore, burger με κοτόπουλο. Οι καταναλωτές το θέλουν φθηνό και σε πολλές ποικιλίες, για όλα τα γούστα και της φυλές της γης που βρήκαν καταφύγιο εκεί.

         Ευχάριστο αυτό, θα πει κανείς, η ζήτηση αυξάνεται, το ίδιο και οι πωλήσεις και ο τζίρος και οι θέσεις εργασίας, χρήμα μπαίνει στα σπίτια μεροκαματιάρηδων ανθρώπων και η ζωή συνεχίζεται.

         Ας ζουμάρουμε όμως στο εργοστάσιο, ο κόσμος πολύς, η ατμόσφαιρα αποπνικτική, όρθιοι εργαζόμενοι, οι περισσότεροι με αυχενικό, μηχανικές κινήσεις, αφοσιωμένοι, άλλοι να μαδούν κοτόπουλα, να συσκευάζουν, να διαλέγουν τα σκάρτα, τα υπέρβαρα, τα άρρωστα, τα άσχημα. Δεν μιλάνε μεταξύ τους. Επιτρέπεται μόνο στο διάλλειμα. Ένα μισάωρο στο κακοπληρωμένο-υποτιθέμενο- οκτάωρο. Όλα μέσα σε εκείνο το μισάωρο δεν χωράνε, πρέπει να φας, να πιεις κάτι, να ξεκουράσεις τα πόδια σου, να πάρεις μια ανάσα και το κυριότερο να προλάβεις...ναι να προλάβεις να κάνεις το αυτονόητο, να πας στην τουαλέτα. πολύωρες βάρδιες, αμειβόμενοι με μισθούς πείνας, συχνά πολύ κατώτερους του βασικού μισθού.

         Όπως καταλαβαίνεται η πίεση στη γραμμή παραγωγής είναι μεγάλη, η δουλειά πρέπει να βγει. Οι εργαζόμενοι ζητούν άδεια για να πάνε τουαλέτα, οι επιτηρητές-επιστάτες αρνούνται. Σε μία ώρα, είναι η απάντηση θα έρθει αντικαταστάτης, και η μία ώρα γίνεται δύο και τρεις ή δεν έρχεται ποτέ.

         Στο διάλειμμα λένε. Το να πας στην τουαλέτα είναι προνόμιο όχι δικαίωμα, το διάλειμμα έρχεται μα οι ουρές στις τουαλέτες είναι ατελείωτες. Εκατοντάδες εργαζόμενοι στήνονται μπροστά στις λιγοστές και συνάμα βρώμικες τουαλέτες.

         Δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι που κατά την ώρα εργασίας και τις συνεχείς και επανειλημμένες αρνήσεις των επιστατών δεν αντέχουν και κατουρούν στο πάτωμα. Πολλοί εργαζόμενοι για να αποφύγουν την ντροπή φορούν πάνες κατά την διάρκεια της πολύωρης εργασίας τους.

         Τίποτα από αυτά δεν θα φαινόταν αν βλέπαμε μια διαφήμιση της εταιρείας ή αν θα δοκιμάζαμε μια από τις θεσπέσιες γεύσεις κοτόπουλου που θα έφτανε στα σπίτια μας. Συχνά εταιρείες, συστήματα, κυβερνήσεις και καθεστώτα για να πάνε λίγο παρακάτω πλάθουν ένα μύθο, τον ντύνουν όμορφα, τον πλασάρουν με πιασάρικες λέξεις και λόγια. Στήνουν γιορτές και πανηγύρια αλλά κυρίως κρύβουν την αλήθεια παίζοντας με τις λέξεις.

         Έτσι η παλιά τρόικα έγινε θεσμοί, οι δανειστές-εταίροι, το μνημόνιο-συμφωνία, τα λιμάνια δεν πωλούνται αλλά αξιοποιούνται, το Υπέρ Ταμείο είναι μάνατζερ και όχι πωλητής, ο δημόσιος εισπρακτικός μηχανισμός που δόθηκε στα χέρια εκλεκτών των δανειστών είναι για το κοινό καλό. Οι έξυπνες λέξεις κρύβουν την ωμή αλήθεια και οι ψεύτικοι πανηγυρισμοί την εξαθλίωση και τους λυγμούς του λαού. Έτσι πανηγυρίζουμε ακούγοντας τα μπράβο των δανειστών που πάντα συνοδεύονται με νέα μέτρα, χρόνια κρατάει αυτή κολόνια, περισσότερες περικοπές και αποκρατικοποιήσεις που στην γλώσσα τους σημαίνει ότι η περιουσία του ελληνικού δημοσίου θα γίνει περιουσία του γερμανικού (αυτή την φορά) δημοσίου.

         Από εδώ και στο εξής αυτό θα ονομάζεται ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις, και συνεκμετάλλευση. Φτώχεια, λουκέτα, αυτοκτονίες, χρέη, δόσεις, ομαδικές απολύσεις, θα κρύβονται όμορφα κάτω από κυβερνητικές φιέστες και λέξεις.

         Τα είπε εν ολίγοις και δημόσια ο μεγαλοεπιχειρηματίας καναλάρχης όσα άλλοι "συνδαιτυμόνες" του τα λένε χαμηλόφωνα μεταξύ τους. Δεν πειράζει που δεν έχουμε δημόσιο σύστημα υγείας, ένας ιδιώτης επενδυτής με το ωραίο του πορτοφόλι που αγόρασε τα ασημικά του λαού στο 1/5 της αξίας του μπορεί να "ρίξει" και πέντε γάζες και δέκα δωρεάν εξετάσεις σε μερικά κέντρα υγείας να μοιράσει μολύβια και σχολικές τσάντες, λίγα φρούτα και μερικά γάλατα και δεν θα πρέπει να μιλάει κανείς για τα επόμενα 99 χρόνια.

         Στην χρεωκοπημένη και φτωχή Ελλάδα απαγορεύεται να ακουστεί πως οι φτωχοί είμαστε στο έλεος κάποιου πλούσιου πορτοφολιού. Απαγορεύεται να αντιδρούμε στην φιλανθρωπία που ξεκινάει ως πρόσχημα και γίνεται μέσο επιβολής, απαγορεύεται να διαμαρτυρόμαστε για τα λίγα ψίχουλα που δεν φτάνουν για να λες ότι ζεις, απαγορεύεται να μην θες να πεις ευχαριστώ όταν σε εκμεταλλεύονται.

         Πλέον ο έχων λαμβάνει μισθό πρέπει να βγάζει το σκασμό μπροστά στο νέο "ευαγγέλιο" των επενδυτών, δανειστών, αφεντικών, καναλαρχών.

         Για όσους λοιπόν ακόμη πιστεύουν πως δεν πρέπει να αλλάξουμε ρότα και πορεία πλεύσης, εύχομαι μόνο κουράγιο, εξάλλου τα πρώτα ενενήντα εννιά χρόνια είναι τα δύσκολα τα επόμενα θα τα συνηθίσουμε...