Κακοκαιρία "ελπίδα";

Αλύπητα μας χτύπησε η «Ελπίδα». Το μόνο αγαθό  που έμεινε στο πιθάρι,  όταν η περίεργη Πανδώρα το ξεσκέπασε, απελευθερώνοντας διάφορα στοιχεία, που έμελε να γίνουν στοιχειά,  την πείνα, τη δίψα, την αρρώστια, το θάνατο. Κατ’ ευφημισμό πίστευα πως είχε δοθεί το όνομα της, θεωρώντας πως το όνομα Διομήδης, της προηγούμενης κακοκαιρίας, που παρέπεμπε στον ομηρικό ήρωα του  τρωικού πολέμου ήταν πιο ταιριαστό. Κάτι ανάλογο θα έπρεπε να δοθεί και τώρα, Τεύκρος, Αγαμέμνονας,  Αίαντας που χολώθηκε που δεν του δόθηκαν  τα όπλα του Αχιλλέα, ρίχτηκε στο σπαθί του και εχάθη.  Ακόμη  και Αχιλλέας θα μπορούσε να ονομαστεί, που όταν του αφαίρεσαν τη Βρισηίδα θύμωσε κι έκανε κακό χαμό, έσυρε στον Αγαμέμνονα τα εξ αμάξης,  έβγαλε  τους Μυρμιδόνες του από τον τρωικό πόλεμο  κι από δω πάνε κι άλλοι. 

 Μα «ελπίδα» σε κύμα ψύχους, που έφερε επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, αέρηδες, χιονοστιβάδες, χιονοθύελλες, όλο το βαρύ πυροβολικό του Δία σε αστραπές και βροντές, κεραυνούς και καταιγίδες, που έφερε απαγορευτικά, μηνύματα συναγερμού τηλεφωνικά,  θερμοκρασίες πολικές, μηδέν και πιο κάτω, που λίγο έλειψε να φέρει πιγκουίνους  και πολικές αρκούδες στις αυλές  μας, που μετέτρεψε σε ιγκλού σπίτια και  σπίτια, όχι  μόνο στο Πήλιο, στη  Φλώρινα και στη Βόρεια Ελλάδα, στα ορεινά, μα και σε πολιτείες δίπλα στη θάλασσα, στα πεδινά,  που έντυσε πρωτόγνωρα με ρούχο λευκό τα νησιά μας, τα γραφικά μας θέρετρα τα θερινά,  που παγίδευσε του κόσμου τα αυτοκίνητα στην Αττική Οδό, που θα μετονομαστεί σε «Οδός των Μαρτύρων του xιονιά»,  που έκανε να παραληρούν δημοσιογράφοι και μέσα, δημοσιογράφοι-χιονάνθρωποι που απέκτησαν κρυοπαγήματα σαν τους ήρωες στα βουνά της Πίνδου στο έπος του 1940; Μα είναι δυνατόν το έπος αυτό της κακοκαιρίας να λέγεται «Ελπίδα»; 

Είδα κι έπαθα να δικαιολογήσω το όνομα αυτής της κακοκαιρίας. Είδα κι έπαθα να καταλάβω πως δεν ήταν σχήμα οξύμωρο όλο αυτό.  Χρειάστηκε να μεσολαβήσει μια αργία για να καταλάβω τι ήθελε να πει ο ποιητής. Ναι σωστά δόθηκε το όνομα ελπίδα!  Γιατί πάντα και στο πιο βαθύ  σκοτάδι της δύσκολης εποχής και του καιρού υπάρχει φως.  Υπάρχει ελπίδα! Θα την δεις στα ήρεμα πρόσωπα των ανθρώπων που δεν μπερδεύτηκαν στα γρανάζια της βιοπάλης τη σημερινή ημέρα, τις ημέρες της αργίας.  Που δεν έκαναν υπολογισμούς τόσα έχω, τόσα  βγάζω, τόσα χρωστάω. Που δεν ξύπνησαν αξημέρωτα να περιμένουν στο κρύο  τη συγκοινωνία ή που δεν οδήγησαν σημειωτόν σε δρόμο με μποτιλιάρισμα. Που δεν κρύωναν σε μια εργασία χωρίς θέρμανση ή χειρότερα σε εξωτερικό χώρο. Στα πρόσωπα που κόλλησαν στο τζάμι μαγεμένα από τα παιχνίδια των νιφάδων, στα ανέμελα παιδιά που έπαιξαν χιονοπόλεμο ή σμίλεψαν χιονάνθρωπο.  Θα τη βρεις στο ζεστό φαγητό, στο  τραπέζι που μοιράστηκε όλη η οικογένεια μαζεμένη, στις δυο κουβέντες γύρω από τη σόμπα ή το τζάκι που αντάλλαξαν. Στα μπράβο, στα θέλω, στα μπορώ, στα λυπάμαι, στα φοβάμαι που μοιράστηκαν.  Στα σώματα που αγκαλιάστηκαν, που ερωτεύτηκαν, στα σχέδια για παραλίες, καλοκαίρια, ταξίδια που καταστρώθηκαν. Στο παραμύθι που διάβασε το βράδυ  η μαμά στο βασιλεμένο από τη νύστα παιδάκι.   Θα τη βρεις σε όλες αυτές τις μικρές -μεγάλες στιγμές που μας έκανε να ζήσουμε το πάγωμα της στιγμής και της ημέρας. Της στιγμής που περνάει και χάνεται, χωρίς ποτέ να έχουμε την πολυτέλεια να εκτιμήσουμε και να ζήσουμε αληθινά. Καθώς ο χρόνος, η καθημερινότητα, το άγχος, οι συνθήκες  μας πιέζουν ασφυκτικά.

 Θα τη βρεις κυρίως, πιότερο,  σε όλους αυτούς  τους  παγωμένους, βουτηγμένους στο χιόνι,  ανώνυμους  ανθρώπους, εργάτες υπηρεσιών του δήμου που επί ώρες προσπαθούσαν σε αντίξοες συνθήκες, να βοηθήσουν τους παγιδευμένους στα αυτοκίνητα ανθρώπους, να ρίξουν αλάτι, να απεγκλωβίσουν, να ανοίξουν δρόμους,  σε αυτούς που τους μοίρασαν κουβέρτες, σοκολάτες, νερά, που με ιμάντες μετακινούσαν αυτοκίνητα για να περάσουν μηχανήματα εκχιονιστικά.  

Και  θα πάρει ακόμα περισσότερο  το νόημα που πρέπει η λέξη «ελπίδα»  αν  αποκομίσουμε από όλο αυτό το άσπρο που έγινε σε τόσες πολλές  περιπτώσεις μαύρο,  διδάγματα .  Για το πώς ο κρατικός μηχανισμός θα κινητοποιείται πιο γρήγορα, πιο οργανωμένα και αποτελεσματικά. Προληπτικά κι όχι κατόπιν εορτής παρηγορητικά. Για το πώς πρέπει όλοι εμείς να προβλέπουμε, να λαμβάνουμε τα μέτρα μας, να εκτιμάμε τις καταστάσεις σωστά, να προσέχουμε.  Να ακούμε τις προειδοποιήσεις των μετεωρολόγων, να μην υπερεκτιμάμε τις ικανότητες μας, να μην υποτιμάμε τις δυνάμεις της φύσης. Δεν τιθασεύονται πάντα. Έχουν διαταραχτεί οι ισορροπίες στη φύση με την κλιματική αλλαγή. Η φύση εκδικείται τον άνθρωπο που δεν τη σέβεται.  Το απέδειξαν οι πυρκαγιές το καλοκαίρι,  το αποδεικνύουν οι τωρινές καιρικές συνθήκες κι αυτές που αναμένονται. «Ελπίδα» είναι λοιπόν και θα είναι όλο αυτό που ζήσαμε και ζούμε, αν σκεφτούμε κι αναλογιστούμε όσα πρέπει, για μια πιο ποιοτική και ασφαλή ζωή, για το τώρα και  το μέλλον που  όλοι μας προσδοκούμε καλύτερο.