Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κατηγορεί την τύχη του». Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά σίγουρα ήταν σοφός. Κανένας δεν είναι τόσο σώφρων και ψύχραιμος που μην το κάνει. Ακόμη και ο πιο…φάρδος άνθρωπος νομίζει ότι κάτι τον κατατρέχει. Γ@@@ την…τύχη μου μέσα, μονολογεί κι ας είναι στα καλύτερά του, ας είναι υγιής και δυνατός. Κάθε μικρή αναποδιά σε αναστατώνει, πήρες ανάποδες και…ξέφυγες!
Είναι αλήθεια ότι μπροστά στον καταιγισμό των γεγονότων και το θαύμα της ζωής δύσκολα μπορείς να αντισταθείς. Άσε που νομίζεις ότι το σύμπαν ολόκληρο ασχολείται μαζί σου.
Αυτά τα μικρά που σου τυχαίνουν λειτουργούν και προσθετικά. Ακόμη και όταν ξεκινάς τη μέρα σου με ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα -τα ζητήματα υγείας είναι σημαντικά. Και κάθε ένα από αυτά γίνεται πιο ανησυχητικό και στρεσογόνο όταν αφορά το παιδί σου. Αλλά το παλεύεις βήμα βήμα. Προσπαθείς να φανείς…ψύχραιμος. Μιλάς με γιατρούς , κάνεις τις εξετάσεις και προσπαθείς να ηρεμήσεις εαυτόν και αλλήλους παρότι η κατάσταση δεν δείχνει και η καλύτερη.
Στη διαδρομή της ημέρας διαπιστώνεις ότι εάν άκουγες την Άση Μπήλιου για τον ανάδρομο Ερμή θα…έπρεπε να μην βγεις από το σπίτι! Διότι αισθάνεσαι σαν τον μίστερ Μπιν που του συμβαίνουν διάφορα. Από το ότι δεν ανοίγει το πορτ -παγκάζ του αυτοκινήτου μέχρι του ότι γίνεσαι λούτσα στους βρεμένους δρόμους- η Κάρμελ σου έλειπε και γι αυτό ακούει κι εκείνη τα σχολιανά της!
Κι εκεί που παίρνεις μια βαθιά ανάσα για τη μέρα που δείχνει δύσκολη καταλαβαίνεις ότι τα χειρότερα είναι μπροστά! Τρέχεις να προλάβεις το ραντεβού- η βροχή δεν σε αφήνει να είσαι εκεί στη 1,30. Επρεπε να είχες ξεκινήσει στη 1.20. Άκυρο λοιπόν.
Ξεκινάς να φύγεις. Ενώ πιστεύεις ότι διασφάλισες μια καλή και ασφαλή θέση πάρκινγκ βρίσκεις ένα σημείωμα στο παρμπρίζ. Το έχουν…στουκάρει! Ο γείτονες λένε ότι στη… 1.25’ ένα μεγάλο φορτηγό…πάρκαρε πίσω, ο οδηγός ξέχασε να βάλει χειρόφρενο και αυτό έφυγε και σταμάτησε πάνω στο δικό σου όχημα! Μπίνγκο!...Αρχίζεις μέσα σου τα γαλλικά…Κοιτάς όμως και δεν είναι τόσο μεγάλη ζημιά- άσε δε που έσωσες με την…αυτοθυσία του δικού σου ΙΧ τα επόμενα!
-Πάμε παρακάτω, σκέφτηκες…και θυμήθηκες τον Αντώνη του «σασμού»: Μαρίιιινα ένα ένα τα προβληματάτσα…Χαλάρωσε και σκέψου. Λίγα λεπτά νωρίτερα…θα είχες φύγει και θα γλίτωνες το τρακάρισμα. Ναι, αλλά αλλού μπορεί να ήταν χειρότερα. Μείνει τώρα με τα λίγα…
Μην χάνεις το κέφι σου. Πήγαινε για ψώνια όπως έχεις προγραμματίσει. Κατεβαίνεις στο σούπερ μάρκετ. Στην είσοδο διαπιστώνεις κάτι που δεν σου έχει ξανατύχει ότι…έχασες την κάρτα σου! Νέα «γαλλικά». Άστρα μην με μαλώνετε κι άλλα τέτοια. Κι εκεί που θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί έρχεται ένας μελαχρινός άγγελος: Μήπως σας έπεσε η κάρτα αυτή; Ανάδρομος, αλλά όχι τελείως τελικά!
Το κακό αμάτι…που έλεγε και η γιαγιά μου δεν σταμάτησε εκεί. Κάτι αναπάντεχες συναντήσεις, κάτι το ένα κάτι το άλλο το Σαββατόβραδο είχε έξοδο στο…Βενιζέλειο που εφημέρευε. Αλλά τελικά όλα καλά!
Εάν ένα πράγμα μου έμαθε το Σαββατοκύριακο είναι ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τη ζωή την ίδια, τις αναποδιές που φέρνει, τα προβλήματα που κουβαλάει κάθε λεπτό. Η μόνη σωτηρία είναι να το πάρεις αλλιώς, να δεις…ανάποδα, να κοιτάξεις το ποτήρι μισογεμάτο, αλλιώς πας στου…Κωνιού!
Χριστούγεννα είναι, μέρες χρονιάρες, την υγειά μας την έχουμε ας δούμε τα θετικά. Χρόνια πολλά σε όλους!
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
