Του Δημήτρη Καρατζάνη
Πήγα χθες στη Σύλαμο ,για να δώσω τα πασχαλιάτικα ''καλούδια'' και δώρα στον μικρότερο εγγονό μου , τον πενταμισάρη Δημήτρη, που απ΄τον ερχόμενο Σεπτέμβρη θα είναι πια κανονικός μαθητής. Θα πάω στη ''μεγάλη πρώτη'', τονίζει ο ίδιος με καμάρι. Κι έχει δίκιο προφανώς, μια κι έχουν προηγηθεί δυο εκπαιδευτικές χρονιές στα θρανία των προνήπιων και των νήπιων. Τον βρήκα να παίζει μ'ένα i-pad μέσα σ ένα δωμάτιο σχεδόν γεμάτο από παιχνίδια. Τι βλέπεις Δημήτρη στο i-pad ,τον ρώτησα. Τους...πυτζαμοήρωες, ήλθε άμεση η απάντηση, που ομολογώ πως δε με φώτισε και πολύ...
Γέλασα πάντως ,καθώς μου ήρθαν στο μυαλό τα δικά μου παιδικά χρόνια,εκεί στις αρχές τις δεκαετίας του 50 ,που άλλα ήταν τα παιχνίδια μας , με κυρίαρχο τούτες τις μέρες το φτιάξιμο των πλακατζικιών.
Τα γνωστά σε κάποιες τουλάχιστον ηλικίες, εκείνα μικρά τριγωνικά, μαραφέτια, με το ''φυλακισμένο'' σε χαρτί - πολλές στρώσεις κόλλας μπλέ- μπαρούτι ,και στη μέση το ''καρφωμένο'' κάθετα το φυτίλι που μετέδιδε τη φωτιά στο μπαρούτι και πυροδοτούσε την έκρηξη.
Μια έκρηξη, που, όσο πιο δυνατή ήταν, τόσο πιο μεγάλη εθεωρείτο η επιτυχία και τόσο πιο πολύ ανέβαζε το... prestige του.κατασκευαστή.
Εκτός όμως από τους ...πλακατζικάδες, στη παιδική μου γειτονιά τούτες της μέρες, περίοπτη θέση αποκτούσε και ο... σαλπιχτής. Ένα παιδί που ο παππούς του, παλιός εύζωνας, τού'χε χαρίσει μια σάλπιγγα πού'χε φέρει μαζί απ' το στρατό.
Εκείνος λοιπόν τούχε μάθει - είχε φαίνεται και αρκετό ταλέντο - να παίζει με τη σάλπιγγα τα ''εγκώμια'' τη Μ. Παρασκευή και το Μέγα Σάββατο ,να σαλπίζε το σήμα της επίθεσης και της νίκης: ''Προχωρείτε... προχωρείτε ... προχωρείτε...''
Τη Μεγάλη Εβδομάδα λοιπόν, αυτό το παιδί, ο Παναής, γινόταν το κεντρικό πρόσωπο της παιδοπαρέας που συγκινιόταν ειλικρινά ,από το ''παίξιμο'' με τη σάλπιγγα των λυπητερών ύμνων του θείου πάθους , που το νοιώθαμε όλοι ,σα να αφορούσε δικό μας,,προσφιλές πρόσωπο..
Αυτή η ...προνομιακή όμως θέση , που κατακτούσε στην παρέα ο Παναής τις μέρες της Μεγαλοβδομάδας ,αποτελούσε ...κάρφος στα μάτια ενός άλλου παιδιού, δυο χρόνια μεγαλύτερου,του ''Φαίδου'' ,που λόγω ηλικίας, αλλά και χαρακτήρα, θεωρούσε τον εαυτό του αυτοδίκαιο αρχηγό της παρέας.
Αυτός λοιπόν από τις αρχές της Μεγαλοβδομάδας του 195...τόσο ,πιλάτευε το σαλπιχτή , να του τη δανείσει τη σάλπιγγα για μια δυο μέρες, για να μάθει κι εκείνος να παίζει .
Η πρόταση συνοδευόταν και από διάφορα ανταλλάγματα,πλην όμως ο Παναής παρέμενε μονίμως αρνητικός στο αίτημα .Δεν παραχωρούσε τη ''μουζούκα'' ,όχι για μέρες , όπως παρακαλούσε ο ''Φαίδος'' ,αλλά μήτε για ώρες .
Ελα όμως που ο πειρασμός έχει πολλές όψεις και στην προκειμένη περίπτωση παρουσιάστηκε στον Παναή με τη μορφή ενός ''πιστολιού του σούρου'',που χε κάνει δώρο στο ''Φαίδο'' κάποιος μπάρμπας του από την Αθήνα '.
Η τελευταία λοιπόν πρόταση του ''Φαίδου'' στο ''σαλπιχτή''ήταν ευθεία ξεκάθαρη, αλλά προ παντός ελκυστική ..''Μου δίνεις τη σάλπιγγα για δυο μέρες ,σου δίνω ,για το ίδιο διάστημα το πιστόλι μου και σούρους γιά εξι μπαλωθιές''.
Ο άλλος κλονίστηκε . Το σκέφτηκε λίγο ,ανέβασε και ο ''Φαίδος''την προσφορά στους οχτώ σούρους και τελικά η ... δικαιοπραξία εκλεισε , με την παρουσία μαρτύρων και με τον απαράβατο όρο από πλευράς Παναή, η σάλπιγγα να του παραδοθεί πριν από τα μεσάνυχτα του Μ.Σαββάτου, ώστε να είναι εκείνος που - όπως πάντα - θα σαλπίσει το θριαμβικό εμβατήριο της Ανάστασης του Κυρίου.
Ετσι πέρασε στα χέρια του 'Φαίδου, έστω και προσωρινά'', το... αντικείμενο του πόθου του... Κατά περίεργο όμως τρόπο κι ενώ όλοι περίμεναν να τον ακούσουν να κάνει εξάσκηση στα σαλπίσματα ,ούτε τη Μ. Παρασκευή, ούτε το Μ Σάββατο ακούστηκε ο παραμικρός ήχος σάλπιγγας.. Σιωπή βέβαια που χαροποιούσε ιδιαίτερα τον Παναή που έβλεπε να διατηρείται ακλόνητη, η αποκλειστικότητα του στο παίξιμο της σάλπιγγας
Εμείς οι υπόλοιποι απορούσαμε από την αδράνεια του πεισματάρη ''Φαίδου''. Τελικά όμως καταλήξαμε στο συμπέρασμα ,πως η σάλπιγγα είναι φαίνεται δύσκολη δουλειά και ο ''Φαίδος'' δεν τολμούσε να παίξει ,μήπως και ρεζιλευτεί
Το βράδυ του Μ. Σαββάτου πάντως εκείνος ήταν κύριος.Στην ώρα που είχε συμφωνηθεί, ,λίγο πριν από την Ανάσταση δηλαδή ,επέστρεψε την σάλπιγγα στον κάτοχο της και πήρε πίσω το πιστόλι του.
Την ώρα μάλιστα που ο παπάς άρχισε να ψέλνει το ''Χριστός Ανέστη'',στεκόταν δίπλα στον Παναή κι έριχνε ακατάπαυστα με το πιστόλι του,ενω κοίταζε κλεφτά προς την μεριά του.
Ο Παναής.με αργή μεγαλοπρέπεια ,σήκωσε τη σάλπιγγα ,την έφερε στο στόμα του και ξεκίνησε να παίζει το θριαμβικό σάλπισμα''προχωρείτε ...προχωρείτε...''
Μόνο όμως για μερικά δευτερόλεπτα .Γιατί ξαφνικά πέταξε κάτω τη σάλπιγγα ,έφερε τα χέρια του στο ,στόμα ,κι ενώ έτριβε με μανία τα χείλη άρχισε να φωνάζει σαν τρελός:''αμάν, καίγομαι'' .
Τι είχε συμβεί;Ο ''Φαίδος''που δεν του καιγόταν καρφί να μάθει σάλπιγγα ,αλλά ήθελε απλώς να ...γκρεμίσει από το βάθρο του τον ...υπερόπτη σαλπιχτή,,είχε τρίψει τη σάλπιγγα , μέσα κι έξω, μέ τα ''τουρκάκια''.Κεινες τις φοβερές, μικρές, κόκκινες πιπεριές που καίνε ''ωσά του παπά τη κατάρα'' που λέγανε οι παλιότεροι.
Μόλις λοιπον ο δυστυχής Παναής έβαλε τη σάλπιγγα στο στόμα κι άρχιζε να παίζει πάνω της τη γλώσσα του για να βγάλει τους ήχους που ήθελε ,εκείνη πήρε φωτια στην κυριολεξία .
Σε λίγο χείλη και γλώσσα φούσκωσαν σαν λαμπριάτικο κουλούρι κι Παναής, πασχαλιάτικα, έμοιαζε με νεγράκι που κάποιος τό χε καταχεριάσει ..
Να το μάθω εγώ το κ....δο ,ποιος είναι ο αρχηγός ,καυχιόταν ο ''Φαίδος'' την άλλη μέρα ,πιο περήφανος από ποτέ για το... κατόρθωμά του
