Του Στέφανου Μανουρά
Η χρήση της τεχνολογίας έχει προσφέρει τα μάλα στην καθημερινή μας ζωή, τόσο σε επιχειρηματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Όμως η υπερβολική χρήση των νέων τεχνολογιών και συγκεκριμένα των κινητών τηλεφώνων είναι γεγονός που δημιουργεί σημαντικά προβλήματα στην κοινωνική ζωή των παιδιών.
Σε πρόσφατη κοινωνική μου έξοδο βρέθηκα με μία παρέα φίλων και τα παιδιά μας σε τοπικό καφενείο της περιοχής μας. Κάθε παιδί είχε μαζί του ένα κινητό τηλέφωνο, όπως και οι συνοδοί τους. Πριν προλάβουμε να παραγγείλουμε, οι μικροί της παρέας ξεκίνησαν τη διαδικτυακή τους περιήγηση αφού πρώτα ζήτησαν επίμονα των κωδικό πρόσβασης ασύρματης σύνδεσης.
Εμείς συνεχίσαμε τη συζήτηση για διάφορα θέματα, ενώ τα παιδιά μας έμοιαζαν σαν να μην ήταν παρόντα, αφού είχαν απορροφηθεί από τα δεκάδες μηνύματα που δέχονταν κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στον χώρο.
Έβλεπα τα μάτια τους πως λαμπύριζαν, τα δάκτυλά τους πως κινούνταν επιδέξια και γρήγορα με μηχανικές κινήσεις. Παρατηρούσα τις σπασμωδικές κινήσεις των ποδιών που κουνούσαν την καρέκλα και το τραπέζι δίχως επικοινωνία με τους γύρω. Το πνεύμα και το μυαλό έμοιαζε ανήμπορο απέναντι στις εικόνες και τα μηνύματα που περνούσαν από την μικρή οθόνη του τηλεφώνου. Ακόμη και το ρόφημα που έπιναν δε στάθηκε ικανό να τραβήξει την προσοχή των παιδιών από την ασχολία τους.
Η συζήτηση κυλούσε με την παρέα μου, ενώ πότε πότε ρίχναμε και εμείς ματιές στα δικά μας κινητά. Αποφάσισα λοιπόν και ‘γω να κάνω αυτό που έκαναν τα παιδιά. Παρόλο που κουβέντιαζα με τους φίλους μου, το μυαλό μου φωτογράφιζε τους μαθητές και τις αντιδράσεις τους. Αποτύπωνε τις κινήσεις των γονιών τους κάθε φορά που δέχονταν τηλεφωνική κλήση και αναρωτιόμουν πώς φθάσαμε σε αυτό το σημείο.
Μια συσκευή που εξυπηρετεί την επικοινωνία, όμως αποξενώνει τα νέα παιδιά κρατώντας τα μακριά από τα μαθήματά τους, τους φίλους τους, την παιδική τους ηλικία. Αντιλαμβάνομαι έναν νέο κίνδυνο για την κάθε οικογένεια και αυτή τη φορά με το μανδύα της ασφάλειας και την πρόφαση ενός παιχνιδιού.
Αυτές οι συσκευές παρακολούθησης έχουν αλλάξει τη ζωή μας και δεν μας αφήνουν να χαρούμε στιγμές ξεγνοιασιάς με τους δικούς μας ανθρώπους και με τα παιδιά μας.
Όμως τα παιδιά έχουν παραδειγματιστεί από εμάς. Το μέγεθος του προβλήματος θα αποτυπωθεί στην πραγματική του διάσταση εάν αποφασίσουμε για 15 ημέρες να μην χρησιμοποιήσουμε το κινητό μας.
Δυστυχώς, το τηλέφωνο είναι μέρος του προβλήματος, όπως η τηλεόραση, ο υπολογιστής, οι γονείς, οι δάσκαλοι και όσοι αποτελούν πρότυπο για τους νέους. Οι τηλεοπτικές εκπομπές στέλνουν μηνύματα που ενθαρρύνουν τη χρήση τους, ενώ η δημιουργία προφίλ σε κοινωνικά δίκτυα είναι εύκολη και «δωρεάν;». Όλα πλέον παρακολουθούνται και οι γονείς είναι θεατές και συμμέτοχοι στην αποξένωση των παιδιών από την πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των πολλαπλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, επιλέγουμε ως ασχολία των παιδιών μας την αγορά τηλεφώνου ως επιβράβευση. Είτε επειδή δεν έχουμε την αντοχή ν’ ασχοληθούμε με αυτά, είτε επειδή οι συμμαθητές τους και οι φίλοι τους έχουν! Την ίδια στιγμή γινόμαστε οι αυτουργοί μιας κατάστασης που αποβλακώνει τον έφηβο και τον φυλακίζει σε έναν κόσμο πλασματικό. Σε έναν κόσμο που το παιδί μαθαίνει να μην αγωνίζεται για το αύριο και να δίνει σημασία στην εξωτερική εμφάνιση και τα υλικά αγαθά.
Αυτό όμως που με προβληματίζει και με στεναχωρεί είναι πως βρίσκομαι απέναντι σε μια νέα γενιά που ίσως δεν έτρεξε, δεν έπαιξε, δεν γρατζούνισε γόνατα, δεν έσκισε μπάλες και παπούτσια, δεν έπαιξε κρυφτό και παιχνίδια της γειτονιάς. Δεν έπαιξε πραγματικά παιχνίδια, ναι δεν έπαιξε παιχνίδια που θα του άφηναν αναμνήσεις, σημάδια, βιώματα φιλίας και ομαδικότητας, πολύτιμο εφόδιο ζωής για τα επόμενα χρόνια.
