του Δημήτρη Καρατζάνη
Όταν οι κυβερνώντες αποδεικνύονται ανίκανοι να συντάξουν ένα νομοσχέδιο της προκοπής ακόμα και για τα ζώα συντροφιάς, όπως έγινε με το ''πόνημα'' Τσιρώνη, ''αποσύρουν'' πριν καν τοποθετηθεί τον προτεινόμενο από τους ίδιους πρόεδρο του ΕΦΚΑ για ...ανήθικο πλεονέκτημα και επί των ημερών τους το ελληνικό ποδόσφαιρο που θα ...εξυγίαιναν βρίσκεται - για πρώτη φορά στην ιστορία του-αντιμέτωπο με τον κίνδυνο αποβολής του από κάθε διεθνή διοργάνωση, ''τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων'' για τις διοικητικές τους ικανότητες, και πως να μην διακατεχόμαστε από αγωνία, για το χειρισμό των μεγάλων θεμάτων της χώρας που βρίσκονται σε εκκρεμότητα;
Και καλά, σε ότι αφορά την οικονομία, τα πράγματα, μετά την περιπέτεια - Βατερλώ- του πρώτου εξαμήνου του 15 ''απλοποιήθηκαν'' αρκετά, αφού πια οι άνθρωποι εκτελούν ασυζητητί τις εντολές της τρόικα και μόνο μέλημα τους είναι, το πόσο μακριά θα πάνε τη ...βαλίτσα της εξουσίας. Τι γίνεται όμως με τα μεγάλα θέματα που βρίσκονται μπροστά μας ανοιχτά και προπαντός με τα εθνικά ;
Γιατί, η λογική λέει, πως αν κάποιος αποδεδειγμένα αδυνατεί να δέσει ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών του και μπαίνει στο πιλοτήριο για να πετάξει ένα αεροσκάφος F-35, μπορείς να προβλέψεις με ακρίβεια, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Άλλωστε, οι ''ικανότητες'' αυτές των Συριζανέλ έχουν γίνει πια ευρέως αντιληπτές , στα τρία -και βάλε- χρόνια της διακυβέρνησης τους.
Και καλά, άς πούμε ότι το ένα από τα κύρια εθνικά θέματα,το Σκοπιανό, μπαίνει στο ...ράφι ,όπως άφησε να εννοηθεί χθές ο Καμμένος ,παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Κοτζιά να το κρατήσει ζωντανό.
Εξέλιξη που δεν θα είναι δα και ''προς θάνατον'', δεδομένου ότι πραγματικός κίνδυνος για τη χώρα από την κατεύθυνση αυτή δεν υπάρχει .
Στο κάτω -κάτω, οι Σκοπιανοί είναι κείνοι που έχουν το ζόρι να γίνουν μέλη των Δυτικών αμυντικών και οικονομικών οργανισμών. Ας βάλλουν λοιπόν νερό στο κρασί τους και ας προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Κι αν δεν το κάνουν μόνοι τους, ας τους υποχρεώσουν να το κάνουν οι άλλοι. Εκείνοι που, για τους δικούς τους λόγους, ''τρώγονται'' να τους εντάξουν σε ΝΑΤΟ και ΕΕ . Αν όχι, ας κάτσουν να περιμένουν, μέχρι να έλθει το... πλήρωμα του χρόνου.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τις διαφορές μας με τον εξ Ανατολών γείτονα Εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευθεία απειλή σε τρία μάλιστα μέτωπα (Έβρος ,νησιά ,Κύπρος).
Μπροστά σ έναν ισχυρό αντίπαλο ,επικίνδυνο και θρασύ με ολοκληρωτική, αδίστακτη και τελείως απρόβλεπτη ηγεσία που δεν κρύβει τη στόχευση της να ανατρέψει τις συνθήκες και να χαράξει νέα σύνορα.
Μια ηγεσία που δεν γνωρίζει άλλη γλώσσα από εκείνη της ισχύος και δεν διστάζει, όχι μόνο να ''ρισκάρει'' για τους στόχους της , αλλά και να έρχεται σε ρήξη με τους μεγάλους ''παίχτες''της περιοχής, όπως απέδειξε η κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους και η επέμβαση στο Αφρίν.
Χρειάζεται συνεπώς μέγιστη προσοχή ,σύνεση και αυξημένη ετοιμότητα στην αντιμετώπιση των προκλήσεων που μεθοδεύει . Αποφασιστικότητα, ενιαία φωνή και μεγιστοποίηση της αποτρεπτικής μας ικανότητας, Ναι . Οχι όμως έξαλλες''κραυγές'', παληκαρισμούς και αψυχολόγητες ενέργειες, που ρίχνουν νερό στο μύλο της επιθετικότητας τους.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να μας διαφεύγει ότι έχομε να κάνομε μ ένα βάρβαρο έθνος που περιφρονεί -αν όχι μισεί- τη Δύση και εμάς, το ακραίο σύνορο της προς Ανατολάς .Παρά το γεγονός, πως αν σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει ως ενιαία και ισχυρή κρατική οντότητα , αυτό το οφείλει στην Ευρώπη. Στην Αγγλία συγκεκριμένα που την έσωσε το 1840, στη Γαλλία που την βοήθησε αποφασιστικά στην Κριμαία_το 1854 και στην Αγγλία που το 1877 σταμάτησε τους Ρώσους μπροστά στα τείχη τη Κωνσταντινούπολης. Για να μην αναφερθούμε και στο 22 ,όπου Ρωσία, Γαλλία, και Ιταλία συνέβαλαν αποφασιστικά στην νίκη του Κεμάλ σε βάρος μας.
Προσοχή και επαγρύπνηση λοιπόν, γιατί η συγκυρία δεν είναι με το μέρος μας .Όχι μόνο γιατί η σχετική ισχύς τους ευνοεί ,αλλά και γιατί η Ευρώπη τους έχει ανάγκη εξ αιτίας του προσφυγικού ,το ΝΑΤΟ -ως συνήθως- ''νίπτει τας χείρας του'' , η δε στάση των ΗΠΑ είναι αδιευκρίνιστη λόγω ηγεσίας .
Είμαστε λοιπόν εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να σηκώσουμε μόνοι μας το βάρος του όποιου επεισοδίου ,τυχαίου ή σκόπιμου.
Κι εξομολογούμαστε πως εκείνο που μας φοβίζει, δεν είναι το επεισόδιο καθ εαυτό -έχομε εμπιστοσύνη στις Ε.Δ - αλλά η ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Άμυνας.
