Σε λίγα χρόνια, το 2021, συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης που σκοπό είχε την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Οθωμανικό ζυγό μετά από 400 χρονιά σκλαβιάς.
Και αναρωτιέμαι πόσα χρόνια θα περάσουν ακόμα για να αποτινάξουμε και τα κατάλοιπα των συνηθειών που μας κατατρέχουν από τον καιρό της υποδούλωσης μας στους Οθωμανούς και δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε ακόμα από αυτά;
Και μια τέτοια συνήθεια είναι να κρύβουμε τα γεννήματα μας, το έχει μας, το βιός μας από τον κοτζαμπάση του πασά για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, τότε.
Ακόμα και σήμερα, στο σύγχρονο Ελληνικό κράτος, πιστεύοντας ίσως ότι κάνουμε ηρωική πράξη αντίστασης απέναντι στους Οθωμανούς, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρύψουμε τα εισοδήματα μας προκειμένου να μην φορολογηθούμε για να επιβιώσει αυτή τη φορά όμως, το κράτος μας, η Ελλάδα.
Και όσο μεγαλύτερα είναι τα εισοδήματα, τόσο μεγαλύτερη η φόρο-αποφυγή και φοροδιαφυγή.
Όμως αυτά και αυτά μας έφεραν ως εδώ που είμαστε σήμερα. Καταχρεωμένοι και απελπισμένοι. Διότι το κράτος που αγωνιστήκαμε να ιδρύσουμε έχει και έξοδα.
Έχει να πληρώσει δημοσίους υπαλλήλους, γιατρούς, δασκάλους, να φτιάξει δρόμους, να χτίσει σχολεία, νοσοκομεία, να κάνει κοινωνική πολιτική για τους πιο αδύναμους. Όμως που θα βρεθούν τόσα χρήματα όταν όλοι αρνούμαστε να πληρώσουμε αυτά που μας αναλογούν και φοροδιαφεύγουμε;
Ας σκεφτούμε όλοι ότι αν το κράτος μας χρειάζεται 1.000 ευρώ για να καλύψει τις ανάγκες του και κληθούν να τα πληρώσουν 10 φορολογούμενοι αυτοί οι 10 θα πληρώσουν από 100 ευρώ, αν κληθούν να τα πληρώσουν 100 φορολογούμενοι αυτοί οι 100 θα πληρώσουν από 10 ευρώ, αν κληθούν να τα πληρώσουν 1.000 φορολογούμενοι αυτοί οι 1.000 θα πληρώσουν από 1 ευρώ.
Δυστυχώς αυτή η κρίση δεν μας έκανε σοφότερους γιατί δεν έχουμε καταλάβει ότι η λύση του προβλήματος είμαστε εμείς. Εάν εμείς δεν συνειδητοποιήσουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στο κράτος ακόμα και αν μας χαρίζανε όλα τα χρέη μας αύριο, αυτά τα χρέη θα τα ξανά-δημιουργούσαμε με αυτή τη νοοτροπία μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα.
Το φορολογικό και η φορολόγηση των πολιτών είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι που πρέπει να διαχειριστεί κάθε φορά η πολιτεία. Όμως πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν και εδώ εφαρμοζόταν η αρχή της δικαιοσύνης. Ο κάθε πολίτης να φορολογείται ανάλογα με τα εισοδήματα του και τη δυνατότητα του να συνεισφέρει στα κοινά.
Και στον σύγχρονο ηλεκτρονικό μας κόσμο πόσο πιο απλό θα ήταν αντί κάποιοι να αρνούνται τη χρήση των POS αυτά να μπουν καθολικά σε όλες τις συναλλαγές μας και να γενικευτεί η χρήση τους παντού.
Λέμε εύκολα ότι η Πορτογαλία και άλλες χώρες κατάφεραν να βγουν από τα μνημόνια, όμως εκεί όλες οι συναλλαγές είναι πλέον ηλεκτρονικές, ούτε ένα ευρώ δεν χάνεται. Γι’ αυτό αντί να κοιτάμε τι κάνουν οι άλλοι, ας κοιτάξουμε τι πρέπει να κάνουμε εμείς, «για την Ελλάδα ρε γαμώτο».
Παραθέτω ενδεικτικά δύο από τα σχόλια που διάβασα στο διαδίκτυο και με ώθησαν στο να γράψω τα παραπάνω:
Από συνέντευξη του Δημ. Παπαδημούλη: «Για να τα καταφέρουμε πρέπει να φτιάξουμε και τη χώρα, να αντιμετωπίσουμε τις παθογένειες που έφεραν την χρεοκοπία και τα μνημόνια, φοροδιαφυγή, πελατειακό κράτος, διαφθορά, πολυνομία, γραφειοκρατία κ.α.. Αυτά είναι τα κακά σπυριά» τόνισε χαρακτηριστικά, αναφέροντας στη συνέχεια ότι « φέτος που έχουμε χρονιά ρεκόρ στον τουρισμό πρέπει να αυξηθούν και τα έσοδα που έχει το δημόσιο, γιατί ο μόνος τρόπος να μειωθεί η υπερφορολόγηση είναι να αυξήσουμε την πίτα της οικονομίας και να διευρύνουμε την φορολογική βάση, περιορίζοντας την φοροδιαφυγή.
Από άλλα δημοσιεύματα : Η προστασία των προσωπικών δεδομένων αποτελεί ζήτημα αιχμής σε όλο τον κόσμο. Νομικοί, ειδικοί στην Πληροφορική, ακτιβιστές, εταιρείες προβληματίζονται -και δρουν- έτσι ώστε να μπορούμε όλοι να λειτουργούμε με ασφάλεια σε έναν κόσμο που θα είναι όλο και πιο δικτυωμένος. Αιχμή του δόρατος, οι τεχνολογικές και νομικές λύσεις που θα επιτρέπουν τη διακίνηση δεδομένων κατά τέτοιον τρόπο ώστε κάθε φορέας να αξιοποιεί ό,τι χρειάζεται χωρίς να βλέπει τα υπόλοιπα στοιχεία, προκειμένου να διασφαλίζονται τα προσωπικά δεδομένα.
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι μια μερίδα του επιστημονικού κόσμου της χώρας -οι γιατροί, μετά τους δικηγόρους- αντί να συμβάλλουν προς αυτήν την κατεύθυνση, χρησιμοποιούν το απόρρητο ως φύλλο συκής της χρόνιας δυσανεξίας στη φορολόγηση, ως εργαλείο για να αποφύγουν τα POS, που δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης που αποτελεί προϋπόθεση της δίκαιης φορολόγησης.
