Η έννοια της παγκοσμιοποίησης για την Κίνα

Του Νίκου Λυγερού

Η Κίνα δηλώνει ανοιχτά στο παγκόσμιο συνέδριο οικονομίας στην Ελβετία ότι είναι υπέρμαχη της παγκοσμιοποίησης για να παρουσιαστεί ως αντίπαλο δέος σε σχέση με τις ΗΠΑ που μπαίνουν σε μια προφύλαξη της οικονομίας τους. 

Στην πραγματικότητα, η κινέζικη νοοτροπία σ’ αυτόν τον τομέα είναι η επεκτατική και κρατική προώθηση των κινεζικών προϊόντων σε όλον τον κόσμο δίχως, όμως, αυτή η διαδικασία να είναι αμφίδρομη. Μάλιστα, σ’ αυτό το πλαίσιο ενισχύει η Κίνα την Βόρεια Κορέα, ενώ είναι ξεκάθαρα ένα βάρβαρο καθεστώς που λειτουργεί όχι μόνο ενάντια των Κορεατών, αλλά και της Ανθρωπότητας, επειδή δεν θέλει η Νότια Κορέα να γίνει μια τοπική δύναμη και να αποτελεί σε εμπορικό επίπεδο έναν ανταγωνιστή. 

Είναι σίγουρο ότι το επιχείρημα είναι απλώς ένα τέχνασμα για την εσωτερική κατανάλωση της Κίνας. Διότι, η ίδια έχει ήδη πολύ μεγαλύτερα προβλήματα με την Ιαπωνία και την Ταϊβάν. Επίσης, το κάνει αυτό επειδή ξέρει ότι οι ΗΠΑ είναι ένας φυσιολογικός σύμμαχος αυτών των κρατών. Με άλλα λόγια, δεν θέλει να έχει κανέναν ανταγωνισμό στην περιοχή της όποιο και να είναι το εμπορικό του επίπεδο. Η πραγματικότητα δεν αφορά τόσο πολύ το εμπορικό, όσο το ιδεολογικό. Η Κίνα παραμένει μια κομμουνιστική χώρα, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν ούτε μια θεωρητική αξία για το σύστημα.

Έτσι, οποιοσδήποτε που δεν είναι αυτής της προσέγγισης, είναι απλώς ένας εχθρός που πρέπει να εξουδετερωθεί και αν αυτό μπορεί να γίνει με απόλυτο τρόπο, ακόμα καλύτερα. Η κινέζικη παγκοσμιοποίηση είναι η εμπορική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., η εξουδετέρωση της Ινδίας και του Πακιστάν, ο έλεγχος της Νοτίου Ασίας και οι επιθετικές επενδύσεις στην Αφρική. Αυτός είναι ο ορισμός της παγκοσμιοποίησης για την Κίνα, κανένας άλλος.