H αλήθεια μόνον, έναντι θανάτου δίδεται

Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ

Σε λίγες ώρες η Ελλάδα ξαναμπαίνει, ατυχώς και απρόσμενα για όλους μας, στο καθεστώς του γενικευμένου κλειδώματος για την ανάσχεση ενός απ’ ότι προοιωνίζεται πιο ισχυρού δεύτερου κύματος της πανδημίας που σαρώνει ξανά την ανθρωπότητα. Η κυβέρνηση της χώρας, ως εκ των συνταγματικών κελευσμάτων αλλά και εκ των οικουμενικών ανθρωπιστικών αξιών, έχουσα την ευθύνη και την αποστολή για την προστασία της δημόσιας υγείας, και υπακούοντας στις προτάσεις της διεθνούς και ελληνικής επιστημονικής ιατρικής κοινότητας και δη των λοιμοξιολόγων, δεν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά.

Οι σκληρές αποφάσεις σε ώρες γενικευμένου πολέμου κατά της δημόσιας υγείας  είναι μονόδρομος. Αυτό, άλλωστε, θα έκανε και κάθε άλλη υπεύθυνη κυβέρνηση που διαφεντεύει τις τύχες μιας χώρας και του λαού της και που θα σκέφτονταν και θα δρούσε ως Προμηθέας και όχι ως Επιμηθέας. Η χώρα μας, ατυχώς δεν κατέστη περισσότερο προνομιούχα και τυχερή έναντι των τραγικά δοκιμαζόμενων άλλων χωρών του πλανήτη, από τον αόρατο εχθρό που απειλεί το πρώτιστο αγαθό. Εκείνο της ζωής. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αδιόρατο σε μια παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα.

Κανένας ηγέτης σε καμιά πτυχή της Ιστορίας, και σε καμιά χώρα του κόσμου δεν παίρνει ελαφρά τη καρδία, τόσο επώδυνα μέτρα που υπονομεύουν την οικονομία και περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών. Όμως, αυτό που προτάσσεται σε τούτες τις ώρες της μεγάλης ευθύνης από όλους μας, της συλλογικής και της ατομικής, είναι η περιφρούρηση των ζωών μας. Η κυβέρνηση και η επιστήμη συνεπώς, ο πρωθυπουργός της χώρας και ο κ. Σωτήρης Τσιόδρας που εκφράζει ό,τι πιο επιστημονικό, ευγενικό και ανθρωπιστικό, μίλησαν ως όφειλαν ξανά, τη γλώσσα της Αλήθειας. Με ανοιχτά χαρτιά, απέναντι στο θανατικό που επελαύνει στη χώρα, ζήτησαν ξανά από την κοινωνία να αλλάξει τη ζωή της και τις συνήθειές της για ένα σχεδόν μήνα. Η ατομική περιχαράκωση, ο αποκλεισμός και η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι τα μοναδικά όπλα και εμβόλια απέναντι στο θάνατο που παραμονεύει ύπουλα και δίπλα στις ανάσες μας. Μακάρι να υπήρχαν άλλες συνταγές από τον κόσμο των παραμυθιών με τα μαγικά τζίνια ή τις νεράιδες που δίνουν λύσεις με μαγικά ραβδάκια. Η Αλήθεια και η Ανάγκη γίνονται πάντα αντιληπτές μόνον όταν φτάσουμε να τις πληρώνουμε αν δεν τις υπακούσουμε με το πιο ακριβό αντίτιμο: Εκείνο της απώλειας της ζωής μας. Δηλαδή με το θάνατο.

Η ελληνική κοινωνία, έχει τις ρίζες της μέσα σε μια μακραίωνη και πολυκύμαντη Ιστορία, με συνεχείς αγώνες, στερήσεις, συμφορές και πίκρες. Μια Ιστορία με δρόμους μαρτυρίων και χαρμολύπες. Ο λαός μας έχει ισχυρά προγονικά γονίδια και αντοχές στις σκληρές οδύνες, τις ξαφνικές δοκιμασίες, τις απρόσμενες θύελλες. Και αυτή τη δοκιμασία ο ελληνικός λαός, όπως και όλοι οι λαοί του κόσμου, θα την αντέξει και θα την ξεπεράσει.

Ωστόσο, σε όλες τις μεγάλες τις κρίσιμες ώρες και τις αποφάσεις που αφορούν τις ζωές μας, υπάρχουν και εκείνοι που επιμένουν να λαϊκίζουν, να παραπλανούν και να διαιρούν την κοινωνία. Δυστυχώς σύσσωμος ο αντιπολιτευτικός κόσμος, με απρόσμενη μικρότητα, βγήκε να λαϊκίσει ξανά και να ψέξει τις αποφάσεις της κυβέρνησης και της ιατρικής κοινότητας. Είναι απογοητευτικό, οικτρό και οδυνηρό, που σε αυτόν τον πανεθνικό πόλεμο δεν είμαστε όλοι μαζί. Είναι φρικτό εν τέλει που υπάρχουν και ριψάσπιδες που βάζουν τα κομματικά τους συμφέροντα πάνω από την ίδια την υπέρτατη αξία της Ζωής. Ακόμη και της δικής τους. Όλοι πλην Λακεδαιμονίων λοιπόν και σε τούτη την οδό του μαρτυρίου. Οι πολλοί θα τη διαβούν για χάρη και των ελάχιστων που ακόμη και στην όψη του θανάτου, αγνοούν τι σημαίνει η λέξη Ευθύνη.