Γιατί με τον Νίκο Ανδρουλάκη;

Γράφει ο Ηρακλής Γαλανάκης 

Για να υπάρχει  πολυφωνική δημοκρατία, που είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη το καλύτερο  πολιτικό σύστημα όπως έχει αποδειχθεί άλλωστε, πρέπει να υπάρχουν οργανωμένες διαφορετικές φωνές  με στελέχη που θα πιστεύουν την αξία της και θα την υπηρετούν με συνέπεια, βούληση και αποφασιστικότητα. Οι καλύτεροι περίοδοι  που γνώρισε η χώρα και ο λαός μας ήταν και είναι όταν αυτό το σύστημα κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή της χώρας μας.

Μια από αυτές τις δυνάμεις ήταν και είναι και το Πασοκ παλαιότερα που γνώρισε μεγάλες στιγμές θριάμβου και εκσυγχρονιστικού έργου αλλά και στιγμές παρακμής. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές παρακμής συρικνώθηκε σε ένα μικρό ποσοστό που και πρώην επιφανή στελέχη του  το θεωρούσαν τελειωμένο οριστικά και γι'αυτό αναζήτησαν πολιτική στέγη σε άλλους πολιτικούς οργανισμούς.

Αρκετά στελέχη έμειναν κι άλλα απ'άλλους φορείς με ένα μέρος του λαού  παρέμειναν ή ήλθαν με εμπιστοσύνη, αισιοδοξία προσδοκίες και τη βεβαιότητα για την αναγκαιότητα και χρησιμότητα της ύπαρξης του κόμματος. Χάρις σ'αυτούς υπάρχει το Πασοκ-Κινάλ που έφτασε να είναι το δεύτερο κόμμα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις .

Ολοι και όλες αυτοί και αυτές αξίζουν συγχαρητήρια. Επι κεφαλής τους είχαν εκλέξει την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά και στη συνέχεια τον Νίκο Ανδρουλάκη. Προσωπικά δεν ανήκω σ'αυτούς. Αν και από την εποχή της χούντας των Συνταγματαρχών ήμουν στο χώρο του ΠΑΚ και στη συνέχεια του Πασοκ, δεν μπόρεσα να αποδεχθώ το ξεστράτημα του. Δεν έπαψα όμως ποτέ να πιστεύω στην αξία του  ιδρυτικού τετράπτυχου και στην αναγκαιότητά του για την αξιοπρέπεια και την ευημερία της χώρας και του λαού μας. Στην ανάγκη ισονομίας, ισοπολιτείας, εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών, σεβασμού του Κράτους Δικαίου,  και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας. Τα λάθη και οι ανεπάρκειες άλλων πολιτικών οργανισμών με ώθησαν και πάλι  στο Πασοκ. Γι'αυτό παρακολουθούσα ανελιπώς την εξέλιξη και τις τοποθετήσεις της ηγεσίας του και κυρίως του προέδρου του Νίκου Ανδρουλάκη.

Πάνω από 30 χρόνια στο εξωτερικό και μάλιστα σε χώρες που η πολυφωνική δημοκρατία και οι θεσμοί λειτουργούσαν  με συνέπεια και αποτελεσματικότητα δεν μπορούσα να μην τον συγκρίνω  και να τον κρίνω. Με εντυπωσίασε θετικά η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα, η σταθερότητα, η συνέχεια, η ανεκτικότητα, η ανθεκτικότητα, η αποφασιστικότητα, η ταπεινότητα, το ήθος του και η συνεχής πολιτική βελτίωσή του και  κυρίως η συνέπεια λόγων και πράξεων.  

Σε 2,5 χρόνια προεδρίας και κάτω από αντίξοες συνθήκες και αμφισβητήσεις δεν παρέκλινε σε αρχηγισμούς και αυταρχισμούς. Αμφισβητήθηκε η προεδρία του μετά τις ευρωεκλογές; Πρότεινε εκλογές είτε για νέο πρόεδρο , είτε για την συνέχιση της προεδρίας του. Αυτή η στάση ήταν για μένα υψηλών προδιαγραφών.

Μου θύμισε τον γάλλο στρατηγό της πολιτικής και πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μιττερράν. Από το 1972 που είχε ενώσει την πληθώρα των μικρών κομματιδίων σε ένα ενιαίο σοσιαλιστικό κόμμα, που αμφισβητήθηκε και κατακρίθηκε από πολλούς ουδέποτε παρέκλινε ούτε καταφέρθηκε ενάντια σε κάποιο σύντροφό ή συντρόφισσά του.

Θυμάμαι πως όταν ο πιο πιστός του φίλος και συνεργάτης Αντρέ Μουρουά τον εγκατέλειψε για να συνασπιστεί με τον φίλο του Μισσέλ Ροκάρ με κίνδυνο να χάσει την ηγεσία του κόμματος και την μελλοντική εκλογή του σε πρόεδρο της Γαλλίας, σε ερώτηση δημοσιογράφου, ο θαυμάσιος αυτός πολιτικός, ούτε  έβρισε τον Μωρουά ως προδότη, ούτε τον απαξίωσε ως ανακόλουθο. Είπε το απίστευτο για τα ελληνικά δεδομένα. “Απλώς δεν μ'αγαπάει πια αρκετά”.

Το 1981 δε που κέρδισε τις εκλογές τον όρισε Πρωθυπουργό. Ο Νίκος Ανδρουλάκης φαίνεται πως μαθαίνει γρήγορα και σωστά. Φαίνεται πως το πέρασμά του από την ευρωβουλή και η συνεργασία του με Ευρωπαίους πολιτικούς τον οφέλησε αρκετά γεγονός που μας παρωτρύνει να πιστεύομε πως μετά μάλιστα και από την υπέροχη Τηλεμαχία , πως μαθαίνει γρήγορα και πως διαθετει τις απαραίτητες ικανότητες όχι μόνο της γρήγορης μάθησης αλλά και της ικανότητας ενσωμάτωσης του ότι θετικό κυκλοφορεί , στα θέλω του και στις σκέψεις του.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης ζήτησε μάλιστα η Τελεμαχία να γίνει με νέο ανοικτό και πρωτότυπο τρόπο. Η Τηλεμαχία αυτή επαινέθηκε από κάθε καλοπροαίρετο Ελληνα και Ελληνίδα πολίτη, ανεξαρτήτως πολιτικής καομματικής προέλευσης, γεγονός που μαρτυρά  τη δίψα των Ελλήνων πολιτών για ποιοτικό πολιτικό πολιτισμό, το πάνω απ'όλα η ουσία, ο αλληλοσεβασμός  και η ενότητα.Σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές θα αποτελέσει παράδειγμα και υπόδειγμα προς μίμηση για μελλοντικές τηλεμαχίες.

Συγχαρητήρια αξίζουν στον Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά και σε όλους και όλες τους 6 που συμμετείχαν. Νικητής βγήκε πρώτα η Ελλάδα, η επιθυμία και η βούληση του ελληνικού λαού για ένα άλλο επίπεδο, καλύτερο και ποιοτικότερο, πολιτικής. Νικητής στη συνέχεια βγήκε το Πασοκ-Κίνημα αλλαγής που διέχυσε στην ελληνική κοινωνία  την εικόνα και βεβαιότητα πως  μπορούμε και καλύτερα, πως μπορούμε να ελπίζομε , πως η νίκη για αλλαή είναι εφικτή.   

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν διέγραψε κανένα επειδή διαφωνούσε ή είχε διαφορετική άποψη. Ή μόνη  διαγραφή ήταν της ευρωβουλεύτριας κυρίας Καϊλή που είχε εμπλακεί σε ένα ευρωπαίκό σκάνδαλο διαφοράς. Θυμάμαι την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου διέγραφε ακόμη και ήρωες της αντίστασης κατά των  Χουντικών, όπως ήταν και η  αείμνηστη Αμαλία Φλέμιγκ που είχα  την χαρά και ευτυχία να γνωρίσω στο Στρασβούργο. Την Αμαλία Φλέμιγκη που λάτρευε τόσο πολύ τον αείμνηστο ιδρυτή του Πασοκ, που σε όνειρά της  τον έβλεπε να τον έχει ως μωρό  στην αγκαλιά της.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης  χάρις σ'αυτές τις ικανότητες και αρετές του που ανέφερα πιο πάνω, αποδείχθηκε ο “κατάλληλος άνθρωπο στην κατάλληλη θέση”. Στο πρώτο γύρο  ο ελληνικός λαός τον έφερε στην πρώτη θέση με διαφορά.

Είμαι βέβαιος πως και στο δεύτερο γύρο θα τον φέρει πρώτο κι έτσι αξιοποιώντας τα ικανά στελέχη, που είδαμε στην Τελεμαχία αλλά και όλα εκείνα που δεν είδαμε ή δεν γνωρίζομε και είναι διεσπαρμένα σε όλη την Ελλάδα, θα ξεκινήσει μια πιο ελπιδοφόρα μέρα και για το Πασοκ -Κίνημα αλλαγής και για τη χώρα και το λαό μας.

Ο Ηρακλής Γαλανάκης είναι δημοσιογράφος, πρώην Σύμβουλος Τύπου και Προϊστάμενος του γραφείου Τύπου της Μόνιμης Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο και στο γραφείο Τύπου στην Ελληνική Πρεσβεία στο Λουξεμβούργο