Φωνάζει ο Ιαβέρης, αλλά ποιος τον ακούει;

της Ειρήνης Καραμπίνη

Περνάς με κόκκινο; Πρόστιμο και κοινωνική εργασία, δίπλα σε γονείς που παίρνουν τα παιδιά τους στο φέρετρο

Φωνάζει ο Ιαβέρης ,αλλά ποιος τον ακούει;

Ποιος νοιάζεται για ότι συμβαίνει ειδικά τον τελευταίο καιρό στο νησί μας; Η απάντηση είναι: ελάχιστοι! Δεν μιλώ για τους πολιτικούς για τους κακοφτιαγμένους δρόμους τις ελλείψεις και τις παραλείψεις, μιλώ για τα κακοφτιαγμένα – κούφια μυαλά τα δικά μας …του καθ’ ενός μας ξεχωριστά που αγνοεί την ύπαρξη του φλας, της ζώνης των φωτεινών σηματοδοτών …..που οδηγεί μεθυσμένος…. Μιλώ και αγανακτώ για την έλλειψη σεβασμού στα αθώα θύματα όλων εκείνων των τροχαίων που συμβαίνουν και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν αν δεν αλλάξουμε πρώτοι εμείς τη νοοτροπία μας. Πρέπει επιτέλους να σταματήσει να κυριαρχεί η ανοησία, η ασυνειδησία και ο ζαμανφουτισμός στους δρόμους.

Τρανό καθημερινό φαινόμενο που από καθαρή τύχη δεν είχε θύματα.

Χθες στις 12:30 μετά τα μεσάνυχτα στο φανάρι της Λ. Δημοκρατίας περιμένοντας με κόκκινο για να στρίψω αριστερά στην Χρυσοστόμου περνά με ταχύτητα δίπλα μου παραβιάζοντάς το, ντελιβεράς του ψητοπωλείου της γωνίας και σε απόλυτο συγχρονισμό λες και παιζόταν κάποιο στοίχημα συμβαίνει το ίδιο απ την απέναντι μεριά …δυο ντελίβερι οδηγοί χωρίς κράνη και χωρίς ίχνος συνείδησης… Δεν κρατήθηκα και μόλις άναψε πράσινο στάθηκα στην είσοδο κοιτώντας προς τα μέσα αγανακτησμένη. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, να βρίσω να φωνάξω; Τελικά αποφάσισα να μιλήσω συμβουλευτικά σε χαμηλούς τόνους…. -Ναι κυρία μου εμείς ήμασταν, (περίτρανη παραδοχή) το γνωρίζουμε ότι περάσαμε με κόκκινο αλλά ξέρετε .... η φύση της δουλειάς, βιαζόμαστε, ο κόσμος πεινάει, περιμένει, τέτοια ώρα δεν έχει τόση κίνηση άλλωστε, έχετε όμως δίκιο, έχετε παιδί που οδηγεί μηχανάκι, γι αυτό ανησυχείτε; Έχετε δίκιο ….μαρσάρει και φεύγει «ξεκράνωτος» γιατί ο κόσμος στο λιμάνι πεινούσε….

Εσύ λοιπόν που είσαι ασυνείδητος οδηγός πρέπει να είσαι και ηλίθιος, για να μην βλέπεις, ότι έρχεται η σειρά σου…. Έκανες και απεργία τρομάρα σου πριν λίγο καιρό διεκδικώντας μεταξύ άλλων κράνος, που δεν φόρεσες ποτέ…. Κι εσύ τη ζωή σου κάνε την ότι θες, πέτα τη, λίγο θα με νοιάξει για σένα στο τέλος …. αυτός που θα παρασύρεις ή θα πέσεις πάνω του τι θα σου φταίει;

Άλλη μια τραγωδία θα πούμε όλοι και θα σταθούμε εκεί.