Το φαίνεσθαι του διπλωματικού αστεριού

Του Νίκου Λυγερού

Όταν μας εξηγούν μερικά βιβλία που δεν έχουν καμία σχέση με έξυπνη ιστορία, γιατί δεν εξετάζουν τα στρατηγικά θέματα, ότι ένας ηγέτης είναι διπλωματικό αστέρι, ενώ ξέρουμε πόσες φορές έχει παραδώσει εδάφη και δικαιώματα στους εχθρούς λόγω φιλίας, καταλαβαίνουμε πόσο αξιόπιστα είναι. 

Διότι με τη μελέτη των επισήμων εγγράφων και των Συμφωνιών σε διεθνές επίπεδο, κατανοούμε απόλυτα τι έχει γίνει στην πραγματικότητα και αυτό συνοψίζεται με την έκφραση ότι πρόκειται για Έλληνα ηγέτη διπλωματικό αστέρι στη σημαία της Τουρκίας. 

Η ιστορική ανάλυση των δεδομένων αποδεικνύει ακριβώς όπως έγινε και με την αναθεώρηση της δίκης και την αθώωση των έξι αθώων ότι επρόκειτο για δόλο, η όλη υπόθεση κι ότι το τηλεγράφημα έφτασε αργά διότι πολύ απλά στάλθηκε μόνο και μόνο μετά την εκτέλεση των κατηγορουμένων πράγμα που αποτελεί από μόνο του πράξη βαρβαρότητας. 

Και γιατί ένας πρώην να αναγκαστεί να υπογράψει μια Συνθήκη που δεν πίστευε; Μήπως αντιθέτως για να υποστηρίξει κάποιον που θεωρούσε ήδη από τότε σε φιλικό πλαίσιο, σε πεδίο σεβασμού και μάλιστα στο επίπεδο να προτείνει μετά βέβαια την υπογραφή του άλλου Σύμφωνου, να βραβευτεί με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. 

Αν αυτό είχε επιτευχθεί κι αν η Επιτροπή του Βραβείου Ειρήνης είχε ακολουθήσει αυτήν την πρόταση τότε ο Carl von Ossietzky που βραβεύτηκε το 1936 για το 1935 δεν θα το είχε πάρει, ενώ ήταν ειρηνιστής δημοσιογράφος που πάλεψε έως το τέλος για τα δικαιώματα των ανθρώπων, που βασανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξολόθρευσης από τους Ναζί, οι οποίοι του απαγόρευσαν να παραλάβει το βραβείο του. 

Μάλιστα ο Χίτλερ διέταξε μετά από αυτήν την υπόθεση, να απαγορευτεί σε οποιοδήποτε Γερμανό πολίτη να αποδεχτεί το Βραβείο Νόμπελ. Έτσι βλέπουμε ότι ευτυχώς που το διπλωμένο αστέρι καρφωμένο στη σημαία της Τουρκίας δεν κατάφερε να πετύχει τον στόχο του διότι η δικαιοσύνη της Ανθρωπότητας δεν τον δέχτηκε.