Εποχή βιομηχανικής επανάστασης

Του Δημήτρη Μιμή

 Σ΄ άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ελαττώσουν το ωράριο εργασίας προς όφελος των εργαζομένων και εμείς εδώ κάνουμε το αντίθετο. Μιλώ για τον εργασιακό νόμο που ψηφίστηκε στη βουλή  και μύγα δεν κούνησε. Παρακολούθησα  την  περασμένη  εβδομάδα όλα τα μέσα ενημέρωσης που από  το πρωί ως το βράδυ ασχολούνται με τα Γλυκά νερά και τον εμβολιασμό, δεν λέω σοβαρά θέματα, αλλά όχι σαν το εργασιακό θέμα. Άλλα λόγια για να αγαπιόμαστε δηλαδή. Πως θάβουμε ένα εύφλεκτο  και σοβαρό θέμα; Αναδεικνύοντας ένα άλλο υποδεέστερο. Αυτές είναι πολιτικές του περασμένου αιώνα, αλλά που πάλι σήμερα εισέρχονται στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή μας,  που  σκοπό έχουν να βλάψουν τον εργαζόμενο.  

Ακόμα και η αντιπολίτευση γενικά δε μιλά. Ψάχνω στα δελτία ειδήσεων να ακούσω κάτι, μια διαμαρτυρία μα  τίποτα. Ακόμα και αν υπάρξει κάποια, αυτή γρήγορα εξαφανίζεται από την ειδησεογραφία, γιατί όλοι συμβάλλουν σ΄ αυτό. Αυτά που επί ένα αιώνα κέρδισαν οι εργαζόμενοι με αγώνες  όλα γύρισαν ακόμα πιο πίσω, σε εποχές βιομηχανικής επανάστασης του 19^ου αιώνα. Εποχές εκμετάλλευσης, πόνου αλλά και αγώνων. Υπάρχουν βέβαια και λιγοστοί  που γράφουν, τι άλλο,  υπέρ του εργασιακού νόμου, αλλά αυτοί δεν γνωρίζουν ποιο είναι συμφέρον του συνόλου αλλά ούτε του εαυτού τους. 

Φυσικά  και δεν ξεχνούμε τις προειδοποιήσεις της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Θα σας θυμίσω μερικές. Δεν πιστεύω να έχετε ξεχάσει, πριν μερικούς μήνες, τις εξαγγελλίες για το επταήμερο εργασίες  που μετά αναγκάστηκαν να πούνε ότι αυτό θα πραγματοποιηθεί σε συμφωνία εργαζομένων και εργοδοτών. Δεν πιστεύω να έχετε ξεχάσει τα νοσοκομεία.  Τότε μας προειδοποίησαν ότι θα πειραματιστούν και στα νοσοκομεία όπου θα συμπράξουν Δημόσιο και ιδιωτικός τομέας. Όμως μέχρι σήμερα ο λαός φάνηκε τυχερός και αυτό βέβαια λόγω κορωνοϊού.  

Όλα όμως αυτά με προβληματίζουν γιατί γνωρίζω τι σημαίνουν. Είναι κάτι ανεξόφλητες επιταγές που διαμαρτύρονται εδώ και καιρό. Είναι υποχρεώσεις σε ακροδεξιά κόμματα και υποχρεώσεις στο μεγάλο κεφάλαιο. 

Τώρα ας δούμε τι γίνεται στην Ευρώπη;  Στη Γερμανία ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα στην Ευρώπη, το IG Metall, ζήτησε τη μείωση των ωρών εργασίας από 35 την εβδομάδα να γίνουν 28 ώρες, για όσους το επιθυμούν. Στην Ελλάδα σήμερα οι ώρες εργασίας είναι 40 επί πενθημέρου και στη Γαλλία 35 ώρες την εβδομάδα ενώ στο Βέλγιο πραγματοποιούνται συζητήσεις για  εβδομάδα τεσσάρων ημερών.  Τώρα,  μετά από εβδομάδες απεργιών στο Ρήνο επετεύχθη η συμφωνία για 28 ώρες αντί για 35 ώρες αλλά και αύξηση του μισθού κατά 4,3℅ για διάστημα δύο ετών αλλά και μπόνους. Που πάμε εμείς μ΄ αυτά τα κόλπα ενώ στην Ευρώπη συμβαίνουν αυτά;  

Ο εργασιακός νόμος εμπεριέχει το άρωμα της βιομηχανικής επανάστασης κατά την οποία   είχαν αυξηθεί οι ώρες εργασίας  έτσι που στο τέλος του 18^ου αιώνα μια εργάσιμη μέρα να ξεπερνά τις 10 ώρες και να φθάνει στις 16 ώρες για 6 μέρες την εβδομάδα.  Ξεχάσαμε φαίνεται ότι πέρασε αρκετός χρόνος από τότε με πολλούς εργατικούς αγώνες και σήμερα όλοι απαιτούν μείωση του χρόνου εργασίας. Σήμερα η τάση που επικρατεί στην Ευρώπη, με την πίεση των νεότερων γενεών είναι η απαίτηση των να έχουν οι άνθρωποι περισσότερο χρόνο για τον εαυτό τους.

Και τώρα ας φθάσουμε στο παράπονο. Γιατί υπήρξαν μονάχα  χλιαρές διαμαρτυρίες στην ψήφιση του εργασιακού νόμου; Πότε περιμένουμε να διαμαρτυρηθούμε; Αυτή είναι μια παράδοξη κατάσταση που οι εργαζόμενοι θα την βρουν μπροστά τους αλλά τότε θα είναι αργά.