του Δημήτρη Καρατζάνη
Ο μήνας Νοέμβρης του 67 ΄ήταν ένας από τους πιο επεισοδιακούς μήνες που θυμούμαι. Ο μήνας αυτός, με πολλές και απροσδόκητες εξελίξεις, έφερε 2-3 τουλάχιστον φορές Ελλάδα και Τουρκία στο κατώφλι της σύγκρουσης, που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, χάρη στις παρεμβάσεις ισχυρών ξένων παραγόντων, που απεύχονταν τη ρήξη αυτή ,γιατί θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα, για όλη τη Νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Οι εξελίξεις αυτές , με βρήκαν ,''φρέσκο'' υπολοχαγό τότε, να υπηρετώ στο Ελληνικό σύνταγμα της Κύπρου, τη γνωστή μας ΕΛΔΥΚ, που, βάσει των συμφωνιών Ζυρίχης -Λονδίνου, ,στάθμευε τότε στην Κύπρο και συγκεκριμένα στη Λευκωσία.
Με το ...έμπα του λοιπόν, κείνος ο Νοέμβρης, φανέρωσε το ...άσχημο πρόσωπο του ,αφού ,τις πρώτες του κι όλας μέρες συνέβη το πρώτο, εντελώς απροσδόκητο επεισόδιο. Μια νύχτα εντελώς ασέληνη συνελήφθη από έναν τολμηρό αγροφύλακα στην Καρπασία, ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντεκτάς
Ο συγκεκριμένος Τουρκοκύπριος, που ηγείτο των ακραίων στοιχείων της Κοινότητας του , προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τορπιλίσει την προσέγγιση των δύο Κοινοτήτων και είχε υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την Κύπρο το 64, μετά τις σφοδρές συγκρούσεις των δυο κοινοτήτων .Η παρουσία του, με τις κυοφορούμενες από την Τουρκία εξελίξεις στο Κυπριακό κρίθηκε απαραίτητη, γι αυτό και επιχείρησε να ξαναμπεί στο νησί κρυφά- με δυο συντρόφους του- με μια βάρκα, που προσάραξε λόγω καιρού στην Καρπασία ,όπου και συνελήφθη.
Το περιστατικό άνοιξε -στην κυριολεξία- τους ασκούς του Αιόλου σε Ελλάδα και Τουρκία, καθώς ακολούθησε άμεση στρατιωτική και διπλωματική κινητοποίηση και στις δυο , που, μόνο έπειτα από έντονες διπλωματικές παρεμβάσεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ, έγινε δυνατή η αποφυγή της σύγκρουσης και η σύναψη μιας συμφωνίας που προέβλεπε την άμεση απελευθέρωση του Ντεκτας , με ταυτόχρονη όμως απέλαση του από την Κύπρο
Κι ενώ με τη λύση αυτή, φάνηκε προς στιγμην , να εξομαλύνεται η κατάσταση και να επιστρέφει η ομαλότητα στο νησί, οι Τουρκοκύπριοι προέβησαν σε μία άλλη προκλητική ενέργεια, καθώς απέκοψαν το δρόμο Λευκωσίας -Λεμεσού, στο σημείο που περνούσε από το Τουρκοκυπριακό χωριό της Κοφίνου.
Η αυθαίρετη αυτή ενέργεια έριξε νέο λάδι στη φωτιά και μετά την αποτυχία της ειρηνευτικής δύναμης να βρεί συμβιβαστική λύση ,υποχρεώθηκαν -προκειμένου να μην δημιουργηθούν ''τετελεσμένα''- να επέμβουν δυναμικά, επίλεκτες Ελληνικές Μονάδες, που άνοιξαν το δρόμο, και προκάλεσαν σημαντικές απώλειες στους Τούρκους .
Η ενέργεια αυτή όμως ειχε στη συνέχεια σοβαρότατες συνέπειες για Ελλάδα και Κύπρο ,καθώς η Ελλάδα υπό την πίεση της Τουρκίας ,που απειλούσε με άμεση εισβολή και των ΗΠΑ , υποχρεώθηκε να αποσύρει την Ελληνική Μεραρχία που είχε σταλεί ''μυστικά'' στην Κύπρο επί Γεωργίου Παπανδρέου (παππού του ΓΑΠ)και αποτελούσε τη σπονδυλική στήλη της ,Άμυνας της.
Και σαν να μην έφθαναν αυτά, ήλθε καπάκι και το κίνημα του βασιλιά να περιπλέξει, ακόμα περισσότερο μια ήδη πολλαπλά μπλεγμένη κατάσταση ... κα
Όλο το διάστημα που συνέβαιναν αυτά -δίμηνο περίπου- η ΕΛΔΥΚ ,αλλά και όλες οι στρατιωτικές Μονάδες της Κύπρου΄δεν βρίσκονταν απλώς σε επιφυλακή ,αλλά είχαν αναπτυχθεί σε θέσεις μάχης στους χώρους διασποράς, προκειμένου να είναι έτοιμες για να αντιμετωπίσουν κάθε ενδεχόμενο.
Γι αυτό όταν λίγο πριν τα Χριστουγέννα, ανακοινώθηκε η επιστροφή της Μοναδας στο στρατόπεδο και η χορήγηση άδειών εξόδου την παραμονή και την ημέρα των Χριστουγέννων σε ποσοστό 50% ,ο ενθουσιασμός όλων χτύπησε... κόκκινο.
Ήμουν ανάμεσα σε κείνους που θα ''έβγαιναν'' την παραμονή και από νωρίς το απομεσήμερο βρέθηκα στο σπίτι, όπου, μετά από 60 τόσες μέρες, ξαναένοιωσα τη σχεδόν ξεχασμένη ηδονή του ζεστού μπάνιου και τη χαρά της καλής παρέας , που συγκροτήθηκε ''εν ριπή οφθαλμού'', και αποφάσισε ομόφωνα ,να κατευθυνθεί το βράδυ προς Κερύνεια. Τα πιο γραφικό και αγαπημένο ίσως μέρος της Μεγαλονήσου, όπου και φθάσαμε τις πρώτες βραδυνές ώρες
Δεν ξέρω αν ήταν η καλή παρέα, ο αέρας των 20 τόσων χρόνων, ή η δίμηνη αποστέρηση των απλών πραγμάτων που κάνουν τη ζωή όμορφη . Η αλήθεια είναι πάντως πως περάσαμε μια εκπληκτική βραδιά στο πανέμορφο λιμανάκι της Κερύνειας, απέναντι ακριβώς από το μεσαιωνικό κάστρο, που μου θύμιζε έντονα τον δικό μας τον Κούλε.
Ο χρόνος όμως ,ιδιαίτερα ο ευχάριστος, φεύγει τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν τον καταλαβαίνεις. Γι αυτό με έκπληξη συνειδητοποιήσαμε κάποια στιγμή ,πως ήταν ώρα πού έπρεπε να φύγομε, γιατί εγώ έπρεπε πρωί- πρωί να βρίσκομαι στο στρατόπεδο για ν αντικαταστήσω το συνάδελφο μου που είχε έξοδο τα Χριστούγεννα και θα περίμενε ,πως και πως, τον ερχομό μου .
Με βαριά καρδιά λοιπον ,αποχαιρετίσαμε την Κερύνεια και φθάσαμε στη Λευκωσία ,την ώρα που μόλις άρχιζε να χαράζει. Η οδηγός μας, μια κοπελιά με ''χλιδάτη'' Rover με άφησε στην πόρτα της μονοκατοικίας που έμενα και συνέχισε την ''κατ οίκον διανομή'' των υπολοίπων.
Δεν είχα καν φθάσει μπροστά στην πόρτα του σπιτιού , όταν συνειδητοποίησα πως είχα ξεχάσει την καμπαρντίνα μου στο αυτοκίνητο και, το χειρότερο, είχα στην τσέπη της και τον ορμαθό των κλειδιών μου,
Τα έβαλα για λίγο με την κακοτυχία μου που πήγαινε να μου χαλάσει την όμορφη βραδιά , αλλά μετά σκέφτηκα πιο ψύχραιμα και βρήκα τη λύση .Θα έσπαζα το τζάμι της κουζίνας στο πίσω μέρος του σπιτιού και θα έμπαινα από κει σκαρφαλώνοντας, επειδή ήταν και λιγάκι υπερυψωμένο.
Το σχέδιο εκτελέστηκέ με απόλυτη επιτυχία και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εγκατέλειψα το σπίτι. Τη στιγμή όμως που προσγειωνόμουν στο έδαφος μετά το επιτυχημένο ''μπουκαρισμα'' ,βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο μ ένα κύπριο αστυνομικό που ΄χε στραμένο προς το μέρος μου ένα κοντόκαννο 38αρι.
Μάταια προσπάθησα να του εξηγήσω ποιος ήμουν και γιατί το έβγαινα έτσι απ το σπίτι. Με ''τσουβάλιασε ''σένα κίτρινο Λαντ- ρόβερ και με οδήγησε στο τμήμα, κλείνοντας με, μέχρι να ξημερώσει καλα,, στο κρατητήριο.
Χρειάστηκε να παρέμβει η ΕΛΔΥΚ για να επιβεβαιωθεί η ταυτότητα και να μείνει έλεύθερος ο...διαρρήκτης.
Πολύ πολύ αργότερα, πληροφορήθηκα ότι ο τόσο στενοκέφαλος και εξοργιστικά υπηρεσιακός αστυνομικός, ήταν αδελφός της κοπελιάς που συνδεόμουν εκείνη την εποχή και που ήταν μαζί μου εκείνο το βράδυ....
Τυχαίο; Δεν μπόρεσα ποτέ να διευκρινίσω
