Του Δημήτρη Καρατζάνη
Eίναι κάνα-δυο βδομάδες τώρα ,που είχαμε αναρτήσει στο φιλόξενο Cretalive ένα χρονογράφημα με τίτλο: ''Εμείς από πουλιά...κλείσαμε''.Σ αυτό περιγράφαμε την ιστορία ενός καναρινιού, του ''Κίτσου'' που είχαμε πριν χρόνια στο σπίτι και πόσο είχε ''στοιχίσει'' σε όλη την οικογένεια, η απώλεια εκείνου του μικροσκοπικού ...τενόρου .Έστω κι αν δεν επρόκειτο ,ουσιαστικά, περί ''απώλειας'',αλλά για πέταγμα προς την ελευθερία.
Μετά τη δημοσίευση εκείνη γίναμε αποδέκτες πλήθους μηνυμάτων , από γνωστούς και αγνώστους για το χρονογράφημα . Ενα από τα μηνύματα αυτά στάλθηκε από μια καλή φίλη. Μια πολύ γνωστή ηρακλειώτισα με έντονη κοινωνική δράση ,το μήνυμα της οποίας, κρίναμε ότι άξιζε τον κόπο να μοιραστούμε με τους followers του Cretalive
Ήταν τα έβδομα γενέθλια του μικρού μου γιου του Μανωλάκη-καθηγητή σήμερα σε Πανεπιστήμιο της Ν, Υόρκης - μου έγραφε η φίλη μου , όταν ο αγαπημένος του παππούς -ο πατέρας μου - του κανε δώρο ένα μικροσκοπικό αλλά πανέμορφο καναρίνι.
Ο εφτάχρονος Μανώλης που είχε ξεχωριστή κλίση στη μουσική και είχε ξεκινήσει μαθήματα πιάνου από τα πέντε του,''πέταξε'', κυριολεκτικά, από τη χαρά του για το απρόσμενο, ζωντανό δώρο ,που βρέθηκε ξαφνικά στα χέρια του..
Και η χαρά του αυτή, έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν διαπίστωσε ,πως εκείνο το κατακίτρινο λιλιπούτειο πλασματάκι της μισής γροθιάς , έκρυβε μέσα του έναν ...τραγουδιστή υψηλών προδιαγραφών.
Γιατί το καναρίνι, μόλις προσαρμόστηκε στο περιβάλλον του σπιτιού και συνήθισε τη συντροφιά της οικογένειας και κυρίως του μικρού Μανώλη, που, μετά το σχολειό δεν ξεκολλούσε από κοντά του, δεν έβαζε πια ...γλώσσα μέσα .Γεγονός που γέμιζε ενθουσιασμό το μικρό , που του έδωσε το σημαδιακό για κείνον όνομα, Ντέμης .Το μικρό δηλαδή όνομα του αγαπημένου του τραγουδιστή,του Ντέμη Ρούσσου που εκείνη την εποχή μεσουρανούσε.
Ο ...Ντέμης λοιπόν με τις εκπληκτικές τραγουδιστικές εκτελέσεις του, πολύ γρήγορα έγινε η ''ατραξιόν'' του σπιτιού και όχι μόνο, αφού ο Μανώλης έφερνε συχνά συμμαθητές και φίλους του, για να διαπιστώνουν ,''ιδίοις όμμασι και ώσι'' , το μεγάλο τραγουδιστικό ταλέντο του Ντέμη.
Σιγά - σιγά οι δυο ...πρωταγωνιστές του σπιτιού -παιδί και καναρίνι -συνδέθηκαν τόσο στενά, που η οπτικο -ακουστική και μόνο επικοινωνία, δεν τους ήταν αρκετή.. Ο μικρός που ένοιωθε την ανάγκη να επιβραβεύει το φίλο του για το υπέροχο κελάηδημά του με κάποιο χάδι ,άρχισε σιγά σιγά να περνά το μικρό του δαχτυλάκι μέσα από τα κάγκελα του κλουβιού , με πρόθεση να τον αγγίζει.
Το πουλί ,λες και κατάλαβαινε αυτή του την πρόθεση ,ψευτοτσιμπούσε στην αρχή το δαχτυλάκι ,αλλά, λίγο μετά που απόκτησε αρκετή εξοικείωση ,μ ένα φτερούγισμα, ερχόταν να κάτσει πάνω του ,και να συνεχίσει από κει, με πιο μεγάλο κέφι, το τραγούδι του . .
Η σκηνή αυτή, μετά από κάποιο διάστημα, επαναλαμβανόταν σχεδόν κάθε μεσημέρι που γύριζε ο μικρός απ το σχολείο .Και ήταν τόσο συγκινητική η εικόνα -περιγράφει η φίλη μου- που πολλες φορές έπιανε τον εαυτό της να δακρύζει.
Σ αυτό τον κόσμο όμως, φαίνεται,- λέει η ίδια- πως η ευτυχία ,όχι μόνο για τους μεγάλους αλλά και για τους μικρούς, ακόμα κα για τα πουλιά ,δεν πρέπει να διαρκεί πολύ. Ετσι , ένα πρωί ,λίγο μετά που ο μικρός Μανώλης έφυγε για το σχολειό ,η μάνα του διαπίστωσε, πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το πουλί ,καθώς, όχι μόνο δεν κελαηδούσε, όπως το συνήθιζε, αλλά είχε μαζευτεί σαν μαραμένο σε μια γωνία του κλουβιού, και δεν άγγίζε ούτε το φαγητό ,ούτε το νερό του .
Ανήσυχη άρπαξε γρήγορα το κλουβί κι έτρεξε στον κοντινότερο κτηνίατρο ,έχοντας ένα άσχημο προαίσθημα .Εκείνος,αφού εξέτασε προσεκτικά το πουλί , κούνησε το κεφάλι του .''Λυπάμαι'',είπε ,''αλλά το πουλί είναι πολύ άρρωστο. Τι άρρωστο δηλαδή ,δεν έχει ελπίδα, θα έλεγα .Έχει απόφραξη στο γαστρεντερικό του και, δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνομε τίποτα .Φοβούμαι, πως είναι θέμα ωρών ...'' .
Η φίλη μου έμεινε με το στόμα ανοιχτό .Μα τι λέτε γιατρέ ,πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Χθες ακόμα ''έπαιζε'' με το γιό μου και τραγουδούσε ασταμάτητα ..Δυστυχώς, είναι μια συνηθισμένη πάθηση γι αυτά τα πουλιά ,και πάντοτε σχεδόν μοιραία, επανέλαβε κείνος, με απόλυτη βεβαιότητα.
Η φίλη μου μετά τη δυσοίωνη πρόβλεψη , πήρε το πουλί και γύρισε στο σπίτι κατασκασμένη, όπου, λίγο αργότερα, ο μικρός, ταλαντούχος τραγουδιστής ''έφυγε'' .Ήδη όμως κοντοζύγωνε η ώρα που ο μικρός Μανώλης θα επέστρεφε απ το σχολειό και εκείνη , έφερνε με τρόμο στο μυαλό της τη σκηνή , που το παιδί θα αντίκρυζε το άδειο κλουβί.και θα συνειδητοποιούσε το χαμό του φίλου του
Ξαφνικά, της ήρθε σαν αστραπή μια ιδέα. Θα αγόραζε ένα άλλο πουλί -σκέφτηκε-που θα έμοιαζε όσο το δυνατόν στο Ντέμη και δεν θα έλεγε τίποτα στο παιδί. Μπορεί στην αρχή ο ένας να ξαφνιαζόταν από τη συμπεριφορά του άλλου ,αλλά σιγά σιγά θα τη συνήθιζαν.Έτσι άλλωστε δεν είχε γίνει και με τον Ντέμη;
Εκμυστηρεύτηκε την ''ιδέα'' στη μάνα της- μια αυστηρή και ντόμπρα Μικρασιάτισα -εκείνη όμως, μόλις την άκουσε , την απέρριψε κατηγορηματικά .''Δε ξεγελώ εγώ το εγγόνι μου με ψευτιές . Μήτε είδα ,μήτε άκουσα,μήτε ξέρω, τη μπαγαποντιά που ετοιμάζεις στο παιδί'' ,είπε κι έκλεισε εκεί, ολοφούρκιστη, το θέμα της ...συνενοχής..
'Η φίλη μου όμως παρέμεινε ανένδοτη..
''Θα το κάνω'' ,είπε ''Και, κρίμα ,μιστό στο λαιμό μου .Δε μπορώ γώ ν αντικρύσω άπραγη, τα βουρκωμένα μάτια του παιδιού μου'' .
Και ,μια και δυό ,τράβηξε ολοταχώς για ένα κατάστημα πουλιών,κάπου εκεί στο τέλος της 62 Μαρτύρων, και, σε λίγο, ο... αντικαταστάτης του Ντέμη, είχε πάρει τη θέση του στο κλουβί.
Όταν ο μικρός Μανώλης γύρισε το μεσημέρι απ το σχολειό, παραξενεύτηκε πολύ που ο ,,,κολλητός του τον αντιμετώπιζε με πλήρη αδιαφορία, όταν πλησίαζε στο κλουβί του . Και παραξενεύτηκε ακόμα πιο πολύ ,όταν, περνώντας το δάκτυλό του μέσα από τα κάγκελα του κλουβιού ,όπως το συνήθιζε ,το πουλί πέταξε μακριά, ολοφάνερα τρομαγμένο .
''Είναι επειδή ήταν λίγο αδιάθετο αυτές τις μέρες και δεν έχει κέφι'' . προσπάθησε να δικαιολογήσει την κατάσταση η φίλη μου .Η ίδια όμως σκηνή επαναλήφθηκε και την άλλη και την παράλλη μέρα, πράγμα που, σε συνδιασμό και με την πλήρη αφωνία του πουλιού, έβαλε το παιδί σε σκέψεις.
Δεν θά χε. συμπληρωθεί εβδομάδα με τον...fake Ντέμη στο κλουβί , όταν ένα μεσημέρι, λίγο μετά την επιστροφή του Μανώλη απ το σχολειό ,εκείνος ,καθώς παρατηρούσε προσεχτικά το κλουβί ,έβαλε ξαφνικά τις φωνές.
''Μαμά ,μαμά τρέξε. Πρέπει να πάμε στην Αστυνομία αμέσως.Μας κλέψανε το Ντέμη μας και μας βάλανε στη θέση του αυτόν εδώ τον ...μπούφο, που ούτε παίζει ,ούτε τραγουδεί''.''Τι είναι αυτά που λές παιδάκι μου ; πως κατάλαβες ότι το πουλάκι στο κλουβί δεν είναι ο Ντέμης. Δεν βλέπεις πως είναι ολόιδιος ; ''
Μαμά ,είπε κείνος με ύφος που δε σήκωνε αντίρρηση .Αυτό το πουλί έχει στο πόδι του ένα χαλκαδάκι . Ο Ντέμης που τον είχα πιάσει στο χέρι μου φορές και φορές ,δεν είχε τέτοιο πράμα.Πάμε λοιπον αμέσως στην Αστυνομία να καταγγείλομε την...κλεψιά ''.
Στα ΄λεγα εγώ ''βουλγαροκέφαλη* πως το Μανολιό ...πεταλώνει ψύλλο και δεν πρόκειται να φάει τέτοια... τάπα ,έφτασε ψυθιριστή στ αυτιά της φίλης μου η φωνή της μάνας της.Ε, από τότε ...κλείσαμε κι εμείς από πουλιά, τέλειωσε τη διήγηση της η φίλη μου.
