Ένα μαξιλαράκι βρε παιδιά!

Του Δημοσθένη Μαράκη

Τα παραπάνω αποτελούν (ή θα μπορούσαν) τίτλους ή πρωτοσέλιδα εφημερίδων, ή δυσοίωνα μηνύματα για την κατάσταση των ακτών μας.

Ξέρω, ξέρω, ακούγομαι υπερβολικός πάλι. Δυστυχώς, οι εικόνες με επιβεβαιώνουν. Εικόνες από παραλίες («ελεύθερες»), πλατείες, ρέματα, δρόμους, διαψεύδουν την πλασματική εικόνα. Μια εικόνα που θα θέλαμε ή έστω τρέφαμε την ελπίδα. Μια εικόνα που θα μπορούσαμε, μια εικόνα που, τελικά ΔΕΝ θέλουμε να βλέπουμε. Τρέφαμε την ελπίδα πως η καραντίνα μας άλλαξε. Μπα!!!

Η εικόνα, χειρότερη από την προγενέστερη, προ καραντίνας. Κάθε μας έξοδος συνοδεύονταν από αμέτρητες ποσότητες σκουπιδιών, σε κάθε σημείο που επισκεπτόμασταν και αν προσθέσουμε τις μάσκες μιας χρήσης, τα γάντια και τις πλαστικές σακούλες, η εικόνα θλιβερή. Όσες προσπάθειες και αν είχαν γίνει στο παρελθόν για ανακύκλωση, για την αντικατάσταση της πλαστικής σακούλας, των πλαστικών ποτηριών μιας χρήσης, των μπουκαλιών νερού έπεσαν στο κενό λόγω της νοοτροπίας μας. Φυσικά, η επίσκεψή μας στον ίδιο χώρο, που εμείς βρομίσαμε, μας προκαλεί εκνευρισμό και απορία. «Πού είναι το κράτος, πού είναι η πολιτεία, η υπηρεσία καθαριότητας, ο δήμαρχος………» Όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς που μολύναμε. Γιατί, ως συνήθως, φταίνε ΟΛΟΙ οι άλλοι εκτός από εμάς. Παρακολουθώ τον κόσμο να χρησιμοποιεί, εφαρμόζοντας τις συστάσεις των ειδικών, γάντια και μάσκα. Δεν κρίνω τον τρόπο εφαρμογής, δικαίως ο κόσμος δεν γνωρίζει την σωστή εφαρμογή. Δικαίως, γιατί κανείς δεν τον εκπαίδευσε ποτέ. Είναι αδιανόητο όμως, η απόρριψη γαντιών και μασκών να ρυπαίνει το περιβάλλον. Σε κάθε υποδεικνυόμενο χώρο εφαρμογής υπήρχαν ειδικοί κάδοι απόρριψης, με μικρό άνοιγμα, για την αποφυγή διασποράς των από τον αέρα. Παρόλα αυτά, δεκάδες γάντια σε κάθε χώρο στάθμευσης, ειδικά των σούπερ μάρκετ, χόρευαν ρυθμικά σε κάθε φύσημα του αέρα, καταλήγοντας στα φρεάτια που αποτελούν την άκρη του ωκεανού, όπως είπε κάποιος.

Ίδια εικόνα σε πάρκα, πλατείες, Ενετικά τείχη και όλους τους χώρους συνάθροισης. Παντού πλαστικά μπουκάλια, αλουμινένια κουτιά, πλαστικά ποτήρια καφέ.  Λες και ένα μαγικό χέρι θα τα εξαφάνιζε μετά την αναχώρηση μας. Μόνο που, αυτό το μαγικό χέρι δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το δικό μας. Το αρχαιοελληνικό DNA μας, έκανε πάλι το θαύμα του. Αυτό που υπερηφανευόμαστε, αυτό που όπως λέμε μας διαχώρισε πολιτισμικά από τον υπόλοιπο κόσμο. Κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας διαφοροποίησαν από τα ζώα, κάποτε. Ένα από αυτά είναι ο σεβασμός στο περιβάλλον. Δεν χρειαζόμαστε ένα χωροφύλακα, ένα οδοκαθαριστή, ένα τροχονόμο, για να είμαστε «καλά παιδιά». Θεωρώ πως πρέπει να απογαλακτιστούμε από τις εμμονές μας. Μας λείπει η νταντά; Αυτή που έτρεχε πίσω μας να διορθώνει, να μαζεύει, να συγυρίζει, να μας γλυτώνει από τα δύσκολα;  

Όχι κύριοι, ο σεβασμός μας λείπει. Ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, στην κοινωνία, στο περιβάλλον, στους νόμους, στα πάντα και αυτό προέρχεται από την έλλειψη παιδείας. Είναι δε ιδιαίτερα λυπηρό να βλέπεις τέτοιες συμπεριφορές από νέους, αυτούς που περιμένει κανείς να αλλάξουν τον κόσμο.

Μας λείπει επίσης η έλλειψη αξιοπρέπειας, αυτή που θα όριζε την υποχρέωσή μας να αφήσουμε τον χώρο το ίδιο καθαρό όπως μας τον παρέδωσαν οι προηγούμενοι. Αποτελούμε το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας και ως ανθρώπινο είδος, του πλανήτη. Ναι, εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας που, όπως υπερηφανευόμαστε, κάποτε έδωσε τα φώτα του πολιτισμού. Θα περίμενε κανείς να ήμασταν λίγο καλύτεροι, αλλά κάτι δεν πάει καθόλου καλά στα σχολεία, στα σπίτια και στην κοινωνία μας. Είμαστε ανεπαρκείς, ως δάσκαλοι, ως γονείς, ως πολίτες, ως ανθρώπινο είδος. Φτάσαμε στο σημείο να νοσταλγούμε την περίοδο της καραντίνας, με μικρή σχετικά κυκλοφορία, χωρίς τους γνωστούς ανεγκέφαλους δολοφόνους των δρόμων, με καθαρό περιβάλλον και καθαρή ατμόσφαιρα.

Ως κοινωνία πορευόμαστε με γνώμονα το ατομικό συμφέρον, στα πάντα, χωρίς τις βασικές αρχές που μας διαμόρφωσαν ως κοινωνία. Μόνο που αυτό μας οδήγησε σε αυτή την παρακμή, κοινωνική και πολιτισμική, κυρίως. Αν δεν αλλάξουμε ρότα τα αποτελέσματα θα είναι ιδιαιτέρως επώδυνα.

Και τότε θα χρειαστούμε …..μαξιλαράκι όταν, πάλι, θα πέφτουμε από τα σύννεφα.

….ή ένα αλεξίπτωτο! Μην χτυπήσουμε κιόλας, άδικο είναι.

Αφού αυτοί είμαστε, γιατί μας προκαλεί έκπληξη;

Γιατί;