''Δυναμικές'' πολιτικές και... σανός

του Δημήτρη Καρατζάνη

Tελικά και ''να θες ν΄ αγιάσεις δε σ αφήνουν οι πειρασμοί '' Άρχισα να γράφω χθες, αποφασισμένος ν αφήσω την πολιτική έξω από το γραπτό μου Είχα μάλιστα καταλήξει ακόμα και στο θέμα μου, που ήταν η καθαριότητα   και η φυσιογνωμία της πόλης εν όψει του Καλοκαιριού ,για την οποία είμαστε ΟΛΟΙ υπεύθυνοι,

Και είχα κάνει αυτή την επιλογή ,όχι τυχαία , αλλά παίρνοντας αφορμή από ''ρεπορταζ''  τοπικής εφημερίδας και προσωπικές παρατηρήσεις για την εικόνα που παρουσιάζει ο τάφος Καζαντζάκη Έπεσαν όμως οι δηλώσεις κάποιων πρωτοκλασσάτων κυβερνητικών -νυν και τέως-και ομολογώ ότι δεν άντεξα στον πειρασμό να τις περάσω ασχολίαστες.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο υπουργός μας των οικονομικών βρήκε επιτέλους τη χρυσή συνταγή για  ν αντιμετωπίσει τις πιέσεις και τους ...εκβιασμούς που υφίσταται η  χώρα από τους κακούς δανειστές.Αυτούς που επιμένουν να υπεισέρχονται ακόμα και στα πιο μικρά και ασήμαντα . Να ρυθμίζουν ακόμα και τις λεπτομέρειες των νόμων που ψηφίζει η βουλή,όπως είπε.
Γι αυτή λοιπόν την απαράδεκτα παρεμβατική συμπεριφορά τους, ο υπεύθυνος των οικονομικών μας και επικεφαλής της ...επικής διαπραγμάτευσης κ. Τσακαλώτος τους έτριξε χθες ''άγρια'' τα δόντια , ''απειλώντας'' τους ευθέως, ότι θα τους πάει στο... Ευρωπαικό Δικαστήριο.

Δεν είμαστε σε θέση να βεβαιώσομε, αν οι δανειστές κατουρήθηκαν από το φόβος τους για την απειλή .Εμείς πάντως-μάρτυς μας ο Θεός- μείναμε άφωνοι από τη ...σκληράδα της αντίδρασης και την αποφασιστικότητα του Ευκλείδη' Αυτές είναι  δυναμικές αντιδράσεις και όχι σαν τους ''προηγούμενους'' στους οποίους  έστελναν έτοιμους τους νόμους oi ''απέξω'' κι εκείνοι υπέγραφαν, κάποιες φορές μάλιστα -κατά την... Καμένεια ρήση- και στα... τέσσερα .
 Είναι κρίμα πάντως, που δε ζει ο σπουδαίος πρόγονος του, ο τιμημένος στρατηγός Τσακαλώτος που, μαζί με τους Εγγλέζους, έσωσε την Αθήνα το 44, για να τον καμαρώσει.

Αν όμως μας εντυπωσίασε ο Ευκλείδης και η αποφασιστικότητά του ,εκείνη που μας άφησε κυριολεκτικά ''ενεούς'', για την Ελληνοφροσύνη και την -αν και γυναίκα-παλικαριά της, ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η μεγάλη αυτή κυρία  της πολιτικής μας ζωής, που ,χάρη στη διορατικότητα Τσίπρα και την ικανότητα του να επιλέγει συνεργάτες (''Ιουστινιάνειο σύνδρομο''),  βρέθηκε να κατέχει  το τέταρτο κατά σειρά  πολιτειακό αξίωμα της χώρας.Και να φανταστείτε ότι ανεβαίνοντας στην έδρα του Προέδρου δεν καταγκρεμίστηκαν΄από τη θέση τους, ούτε  τα πορτραίτα των προηγούμενων προέδρων ,ούτε  οι ...φούρνοι τη Αθήνας.

Αυτή λοιπόν η κυρία -μια απλή δικηγόρος σήμερα, ανάμεσα στις σαράντα τόσες χιλιάδες δικηγόρους της Αθήνας-περιφρονώντας κάθε πρωτόκολλο ,κανόνα φιλοξενίας, αλλά και νόμους ,ύψωσε το ...πελώριο ανάστημα της μπροστά στο Γερμανό πρέσβη, απαγορεύοντας του να καταθέσει στεφάνι προς τιμη των θυμάτων της τραγωδίας του Διστόμου. (Αλήθεια, οι παριστάμενοι αστυνομικοί γιατί αντιμετώπισαν την παρέμβαση της ''σφυρίζοντας κλέφτικα'',αντί να την απομακρύνουν πάραυτα;)

 Κι ευτυχώς που έχουν απομείνει ακόμα πέντε δράμια μυαλό σ αυτόν τον τόπο ,όπως απέδειξε η παρέμβαση του 95 χρόνου Μανόλη Γλέζου, που,με ετοιμότητα και ψυχραιμία  έσωσε την κατάσταση ,διδάσκοντας, για άλλη μια φορά πατριωτισμό και σωφροσύνη. 

Ας έχουν πάντως υπόψη τους οι  διάφοροι Ευκλείδηδες και οι Ζωές , πως το ''πόπολο''κορέστηκε και δε ''χωνεύει''  άλλο σανό.Γι αυτό ας μην κουράζονται άδικα .

Όσο για το θέμα που είχα στο μυαλό, όταν ξεκίνησα το σημερινό σημείωμα, θα αναφερθώ σε επόμενο..