Δεν αρκεί το χειροκρότημα από τα μπαλκόνια, καλύτερα ένα ζεστό «ευχαριστώ»

Της Ελίνας Φαρσάρη

Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος με τρόπο τέτοιο ώστε να πράττει έχοντας άγνοια κινδύνου. Γιατί, διαφορετικά απλά δεν θα ζούσαμε και θα υποβάλλαμε αέναα τον εαυτό μας σε ένα νευρωτικό ιδιότυπο lockdown (μια που είναι και επίκαιρο). Πόσες φορές έχετε μονολογήσει κι εσείς στο φευγαλέο πέρασμα μιας κακής σκέψης από το μυαλό σας «σ’ εμένα αυτό δεν θα συμβεί»;

Κάπως έτσι, «με άγνοια κινδύνου», πορευόμαστε όλοι στη ζωή, ωστόσο το ενδεχόμενο να βρεθούμε κάποτε σε κίνδυνο, εμείς ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα (κυρίως αυτά), είναι δυνητικά πιθανό. Και τότε έχουμε ανάγκη όλον αυτόν τον μηχανισμό που έχει αναπτύξει η πολιτεία για την παροχή άμεσης βοήθειας.

Μέχρι σήμερα χρειάστηκα δύο φορές τη βοήθεια του ΕΚΑΒ. Και τις δύο φορές για πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα.  Και τις δύο φορές ένιωσα ανήμπορη και φοβισμένη την ώρα που το απροσδόκητο συμβάν βρισκόταν σε εξέλιξη. Και τις δύο φορές άνθρωποι με σκούρα μπλε στολή ήταν εκεί να με στηρίξουν, να με παρηγορήσουν, να μου δώσουν ελπίδα, να με καθησυχάσουν. «Όλα θα πάνε καλά»…

Γιατί την ώρα που κινδυνεύει το αγαπημένο σου πρόσωπο κι εσύ δεν μπορείς ή δεν ξέρεις πώς να βοηθήσεις, το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάποιος με εμπειρία, ανθρωπιά και ευαισθησία να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια του.

Γι’ αυτό και σήμερα νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Ειλικρινές και από καρδιάς. Σε όλους αυτούς που αποτελούν το ΕΚΑΒ. Στους γιατρούς, τους διασώστες, τους τραυματιοφορείς, τους οδηγούς, τους τηλεφωνητές.

Αυτούς που ξέρουν πώς να διαχειριστούν από το τηλέφωνο τον πανικό ενός άλλου άγνωστου ανθρώπου που τους καλεί γιατί ο φόβος και η αγωνία τον έχει ακινητοποιήσει. Αυτούς που με ψυχραιμία και σταθερή φωνή θα καταφέρουν με τρόπο μαγικό να σε καθησυχάσουν από την άλλη άκρη του σύρματος, κι ας μη σε ξέρουν, ας μη σε έχουν δει ποτέ στη ζωή τους, ας μη γνωρίζουν τις αντοχές και τα όρια σου. Άλλωστε, είναι εκπαιδευμένοι γι’ αυτό…

Κι ύστερα, όταν βρεθούν στο σημείο όπου τους κάλεσες γιατροί και διασώστες, έχουν τον δικό τους τρόπο να σε κάνουν να νιώσεις ασφάλεια, να τους εμπιστευτείς, να αφεθείς στις γεμάτες – λόγω της γνώσης και της εμπειρίας – αυτοπεποίθηση ενέργειες τους.

Στα μάτια μου, όλοι αυτοί, τα παιδιά με τις μπλε στολές και τα κίτρινα οχήματα με τις σειρήνες είναι ήρωες. Γιατί την ώρα που φροντίζουν το σώμα του τραυματία ή του ασθενή, του δικού σου αγαπημένου προσώπου, ταυτόχρονα δίνουν «πρώτες βοήθειες» και στην ψυχή τη δική σου, του τρομοκρατημένου και αποδιοργανωμένου συγγενή. Να, λοιπόν που ο όρος ενσυναίσθηση βρίσκει εδώ την πρακτική εφαρμογή του.

Ευχαριστώ, τα παιδιά του ΕΚΑΒ στο Ηράκλειο, γυναίκες και άνδρες, που ήταν εκεί όταν τους χρειάστηκα. Τους ευχαριστώ, ως μέλος αυτής της κοινωνίας, που αισθάνονται πλήρως το λειτούργημα που επιτελούν.

Γι’ αυτό και δεν αρκεί το ευκαιριακό χειροκρότημα από τα μπαλκόνια, στο πλαίσιο μιας συγκυριακής «εκστρατείας». Εξάλλου, εντυπωσιακότερο θόρυβο κάνει το χειροκρότημα της καρδιάς…