του Κώστα Μπογδανίδη
Είναι γεγονός: Στην πολιτική, δύο πράγματα έχουν σημασία: το πρώτο είναι τα λεφτά και δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο είναι το δεύτερο, έλεγε ένας μέτριος πολιτικός. Τώρα στις γιορτές είναι ξανά επίκαιρο κι ας μην νοιάζονται τα παιδιά για τα λεφτά!
Οι γιορτές είναι για τα παιδιά (και όσους νιώθουν έτσι…). Κι όσο ζητάνε πράγματα δεν μπορείς να πεις…όχι. Μια παράσταση, μια βόλτα σε παγοδρόμιο, μια ωραία χορευτική εκδήλωση. Δεν μπορείς να αρνηθείς τέτοιες μέρες ,που κι εμείς οι ίδιοι θα θέλαμε πολύ να…ξαναγινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι!
Αλλά όταν διαπιστώνεις ότι αυτό που σου ζητάνε δεν μπορεί να το φέρει ούτε ο Αη Βασίλης αρχίζουν και οι…αυταπάτες, κάτι σαν την περήφανη εκείνη διαπραγμάτευση των 17 ωρών. Κάτι σαν τα Ζάππεια ή το Καστελόριζο.
Στην πρώτη γύρα που κάνεις διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει τίποτα ελεύθερο, δεν υπάρχουν θέσεις, δεν υπάρχει διαθεσιμότητα για τίποτα από αυτά που θέλουν να απολαύσουν τα παιδιά. Δεν έχεις καν τη δυνατότητα να μετακινηθείς από πόλη σε πόλη!
«Δεν υπάρχει κενή θέση στο πλοίο ή στο αεροπλάνο κύριε. Τώρα το σκεφτήκατε;»
-Μα είναι Νοέμβριος ακόμη! Πότε να το σκεφτώ; Τον Αύγουστο;
Πάλι θα μου πεις…ένα δίκιο το έχουν όσοι προγραμματίζουν νωρίς. Που πας ρε Καραμήτρο την τελευταία στιγμή; Έχουν αλλάξει τα πράγματα…Ελβετία γίναμε! Προγραμματισμός ρε φίλε όχι αστεία…
Τα ίδια ζούμε και τις μέρες αυτές όταν επιχειρούμε να κάνουμε μικρή προεόρτια έξοδο με την συντροφιά μας. Κανένα τραπέζι άδειο, καμία αίθουσα που να μην είναι γεμάτη κόσμο. Σε εστιατόρια , σε μπαρ, σε καφέ…παντού sold out που λένε και στο χωριό μου.
«Μα τώρα ψάχνετε τραπέζι; Τέτοια ώρα;» Μόνιμη επωδός όπου και αν πάρεις τηλέφωνο.
-Ε πότε να πάρω; Του Αγίου Μηνά; Ρωτώ κι εγώ. Τώρα θέλω να βγω…Μια μπύρα είπαμε να πιούμε , ένα κρασί όχι να κλείσουμε τραπέζι… γάμου!
Το ίδιο και στην αγορά. Παρατηρώ γύρω μου ένα οργασμό καταναλωτικό. Μια χώρα που θέλει να σπαταλήσει κάτι από το κοινωνικό μέρισμα, κάτι από τη σύνταξη της γιαγιάς, το επίδομα του παππού.
Θυμίζει λίγο εκείνες τις μέρες του Δεκεμβρίου του 2014 όταν η αγορά έδειχνε σημάδια ζωής. Αλλά δεν μπορούσες να το πεις γιατί υπήρχε κίνδυνος να χαρακτηριστείς…γερμανοτσολιάς, «μενουμ-ευρωπαίος», να μπεις στο στόμα των δεξιών που κάνουν τους αριστερούς…Τότε το κλίμα άλλαξε απότομα με την προκήρυξη των εκλογών, μόλις φάνηκε πως η χώρα οδεύει πάλι στην αβεβαιότητα.
Λέτε να έχουμε ένα από τα ίδια και τώρα; Σαν εκείνες τις μέρες.; Αυταπάτη ξανά; Ή μήπως έχουμε αλλάξει ταχύτητα ανάπτυξης και δεν το ξέρω; Μήπως έχουν δίκιο οι κυβερνώντες ότι κάτι καλό γίνεται; Μήπως ακολουθούν το μότο του Ωνάση ότι οι…κρίσεις γεννούν κροίσους ; Πλουτίσαμε κι εμείς δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι…
Μπορεί κι εγώ να είχαμε παρεξηγήσει τη χώρα, αλλά είχαμε υποτιμήσει και την ανάπτυξη που ήρθε. Να ακούτε τους πολιτικούς. Κρίση δεν υπάρχει όσο υπάρχουν λεφτά.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
