Της Μαρίας Λιονάκη
“Σε βαρύ πένθος έχει βυθιστεί η Ιεράπετρα στο άκουσμα της είδησης ότι ο νεαρός Δημήτρης έχασε τη μάχη για τη ζωή, μετά το τροχαίο που είχε το βράδυ της Πέμπτης σε περιφερειακό δρόμο της πόλης.
Όπως έγραψε το βράδυ της Παρασκευής το cretalive, o νεαρός δικυκλιστής είναι εγκεφαλικά νεκρός και παρά τη βαθιά οδύνη που βιώνουν, οι γονείς του έδωσαν το "πράσινο φως" για τη δωρεά των οργάνων του. “
Αυτή η είδηση τράβηξε το βλέμμα μου στον ηλεκτρονικό τύπο που φιλοξενείται κι αυτό το άρθρο. Όπως πάμπολλες άλλες ειδήσεις τα τελευταία χρόνια, τον τελευταίο καιρό σε ένα ασταμάτητο κομπολόι θανάτων και οδύνης, που επιφέρουν. Μου προκάλεσε θλίψη ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, άλλου ενός νέου ανθρώπου , άλλου ενός ανθρώπου οποιασδήποτε ηλικίας, από το Μινώταυρο του οδικού δικτύου. Άλλος ένας νέος ίσως υπερτίμησε τα φτερά του σαν τον Ίκαρο, παρά τις παροτρύνσεις του Δαιδάλου να σταθεί μακριά από τον ήλιο κι αυτά έλιωσαν. Άλλος ένας Ίκαρος έχει τη ζωή του πρόσφατα χάσει με τον ίδιο τρόπο. Άλλος ένας Δαίδαλος θρηνεί. Θαυμάζω το μεγαλείο ψυχής των γονιών, τον αλτρουισμό, την αγάπη για το κοινωνικό σύνολο, τη στωικότητα, την ψυχραιμία μέσα στο σπαραγμό τους, τη σοφία που δείχνει η πράξη τους αυτή. Κι είναι σίγουρα λυτρωτικό, παρηγορητικό να ξέρεις πως το παιδί σου ζει στην καρδιά του κυρ Ηλία, του βιοπαλαιστή που δεν μπορεί να εργαστεί πια με το πρόβλημα καρδιάς που έχει κι απειλείται η ζωή του, στο νεφρό της Αναστασίας που ζει στο χωριό και αφήνει νοικοκυριό, κάνει το σταυρό της και κατεβαίνει στην πόλη τρεις φορές την εβδομάδα για να κάνει αιμοκάθαρση, προσδοκώντας τη δική της Ανάσταση, στα μάτια της Ελενίτσας που παρουσίασαν πρόβλημα και κρίμα είναι να χάσει το φως της τόσο μικρή. Σμπαράλιασμα σε λαμαρίνες τα τροχαία αυτά στην πιο μικρή απώλεια. Σμπαράλιασμα σε ζωές οικείων στη δεύτερη μεγαλύτερη απώλεια, μετά τον αδόκητο χαμό τόσων ηρώων στις μάχες της ασφάλτου. Που απορεί κανείς πως δε λιώνει, πως δε ρίχνει ούτε ένα δάκρυ από το συνθετικό αλύγιστο τάπητά της, υψηλών προδιαγραφών, πως παραμένει ασυγκίνητη, όταν τη ραντίζει τόσο ζεστό αίμα, κατακόκκινο σαν την ομορφιά της ζωής που στερεί, αίμα τόσων και τόσων. Που άλλα ονειρεύονταν λίγες στιγμές πριν. Για άλλα διψούσαν, άλλα σχεδίαζαν. Που ήταν για άλλα πιο ωραία και μεγάλα πλασμένοι. Μα τι αισθήματα να έχει ένας μαύρος τάπητας, προορισμένος να παρέχει εκδούλευση στη μαύρη μοίρα, στα μαύρα σκοτάδια του Άδη και του Πλούτωνα. Και τι να σου κάνει η ανίσχυρη μεσολάβηση της Περσεφόνης που έξι μήνες ζει τη γλύκα του απάνω κόσμου και ξέρει τι είναι να τον αποχωρίζεσαι. Τι να σιγοψιθυρίζουν άραγε οι ψυχές στο μαύρο κι άραχλο χαλί στο στερνό τους φιλί, την ώρα που αποζητούν την αγκαλιά μιας μάνας, το χάδι της αρραβωνιαστικιάς, την ώρα που αποζητούν μια γλυκιά ανάμνηση σαν κατευόδιο, το σβήσιμο κεριών κάποια γενέθλια, το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα, τη θάλασσα την πιο δροσερή. Τώρα που φλέγονται.
Αχ αυτή η κακιά στιγμή, η κακιά μοίρα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα ξεχάσω το μεσήλικα γείτονα της παιδικής μου ηλικίας να χτυπιέται με βαρύ θρήνο στο μπεντένι του σπιτιού του. Τα μαύρα του δάκρυα πότιζαν τις γλάστρες της κυρα Αγγελικής, που κάπου κείτονταν λιπόθυμη κι αυτή. Που μαραίνονταν. Αλαφιασμένοι είχαμε ξυπνήσει όλοι από το πιο σπαραχτικό μοιρολόι. « Να του πάει κάποιος μας ένα ποτήρι νερό του χριστιανού» έλεγε η μια γειτόνισσα στην άλλη, μα ποια τολμούσε να πλησιάσει τον αλλόφρονα από τον άμετρο πόνο, που χτυπιόταν με κινήσεις αρχαίου δράματος, ποια αποφάσιζε να κάνει την αρχή… Και ποια λόγια παρηγοριάς να του πει…Σε μια νύχτα είχε χάσει κόρη, γαμπρό κι εγγονή. Για ένα γάμο είχαν κινήσει αποβραδίς, διασκέδασαν, ίσως ήπιαν παραπάνω, πήραν να επιστρέψουν ξημερώματα. Δεν επέστεψαν ποτέ. Ήταν και το αυτοκίνητο μικρού κυβισμού που να αντέξει... Που να αντέξουν οι συγγενείς…Με δόσεις το ξεπλήρωναν αυτό, ζούσαν στο νοίκι, τα οικονομικά τους δεν ήταν ανθηρά. Μικροπαντρεμένοι. Στη ζωή και στο θάνατο. Ένα κοριτσάκι έμεινε πίσω. Το είχαν αφήσει στη γιαγιά Αγγελική ευτυχώς να το φυλάει. Το δύσμοιρο. Πηγαίναμε στο σχολείο στην ίδια τάξη με τη Βαγγελιώ. Δεν τα αγαπούσε τα γράμματα αυτή. Πόσες και πόσες παρόμοιες ιστορίες έχει κανείς να διηγηθεί. Το βιβλίο των τροχαίων θανάτων συνεχώς ανατυπώνεται, πολλαπλές εκδόσεις έχει κάνει. Στο τυπογραφείο του Χάρου. Κι έχει κάνει πολλές βιβλιοπαρουσιάσεις στα δελτία ειδήσεων.
Που μας κάνουν να φοβόμαστε να ξανοιχτούμε στους δρόμους και να ξεπροβοδίζουμε τα παιδιά με ένα διαρκές, μονότονο «Πρόσεχε» που τα κάνει μερικές φορές να αγανακτούν και να νομίζουν πως τα ξεπροβοδίζουμε με αρνητική αύρα: «Έτσι που μου το λες τόσες φορές, θα συμβεί στο τέλος και θα το έχεις βάρος στη συνείδησή σου» είπε ο γιος και σταμάτησα να βάζω στο μυαλό μου το κακό. Είναι κι αυτοί οι ψυχολόγοι βλέπεις που σου λένε πως ό,τι φοβάσαι το καλείς, το προκαλείς.
Ακολούθως από την είδηση του θανάτου του δικυκλιστή άκουσα σε ραδιοφωνική εκπομπή με φωνή που δείχνει πολύ έγνοια για το θέμα, με στάση ζωής που δείχνει αφοσίωση στο θέμα, το σύνθημα: μιλήστε στα παιδιά σας, μάθετε τα, από το μαιευτήριο κιόλας, από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους να αποκτηθεί αυτή η γνώση…Η προτροπή αυτή συνοδευόταν με την παρότρυνση να προβλέπουμε τι θα συμβεί τα επόμενα τρία δευτερόλεπτα που οδηγούμε, ότι κάποιος μπορεί να παραβιάσει το στοπ, το κόκκινο φανάρι, να μας προσπεράσει αντικανονικά κλπ.
Πόσοι και πόσοι αναλυτές, δημοσιογράφοι, μέσα κι έντυπα δεν έχουν προσπαθήσει για την ειρήνη των δρόμων, το γρίφο των τροχαίων να λύσουν και δεν μπορούνε, σκέφτομαι. Μα μπορείς το παιδί, το νέο έτσι εύκολα να τον διδάξεις; Που ξέρω σα μάνα, σα δασκάλα πόσο αντιπαθούν το διδακτισμό; Το ύφος του αλάθητου που δίνει συμβουλές; Έχω ακούσει πατέρα να λέει, πως μιλάει στο παιδί του και δεν τον ακούει. Μόνο απ’ το παράδειγμα μας ο νέος θα διδαχτεί. Και σε αυτό, όπως σε όλα. Αν βλέπει το γονιό να φοράει ζώνη θα φορέσει, αν τον βλέπει από το πίσω κάθισμα , μικρό παιδί κι αργότερα έφηβος, να τηρεί τον κώδικα, να σταματά στο κόκκινο, να μην παραβιάζει τα στοπ, να παραχωρεί προτεραιότητα με ευγένεια, να περιμένει υπομονετικά, να μην τρέχει, θα μάθει, έτσι κι αυτό να συμπεριφέρεται στους δρόμους. Αν τον βλέπει να είναι νηφάλιος, προσεκτικός, να φεύγει εγκαίρως, να είναι σε καλή κατάσταση σαν οδηγός, να φοράει κράνος στη μηχανή, να μην πίνει , πριν οδηγήσει…όλα αυτά θα έχουν αποτυπωθεί σωστά στο μυαλό του ως πρότυπο.
Εγκεφαλικά νεκρός, δωρεά οργάνων, έχασε τη μάχη, δικυκλιστής…Να υπάρχουν δίκυκλα άραγε στον άλλο κόσμο; Να τα καβαλάνε οι ελεύθερες ψυχές που είχαν τέτοια άτια στην προηγούμενη ζωή και να ξανοίγονται στα ξέφωτα εκεί; Φύση υπάρχει, λουλούδια; Θάλασσα και γλάροι ;
