Αθάνατη αγαπημένη ελληνική οικογένεια!

της Ειρήνης Καραμπίνη

Κυριακή πρωί…. βαρύ σαν μέταλλο το ξυπνητήρι παρά το μελωδικό του ήχο, μερικοί δουλεύουμε και Κυριακές! Ρισκάρω μια μικρή παράταση και σε ένα τέταρτο πετιέμαι και ετοιμάζομαι σε χρόνο ρεκόρ! Ο Κεντέρης και ντοπέ θα ωχριούσε μπροστά μου. Με το μάτι μισόκλειστο μπαίνω στο αυτοκίνητο και προσδοκώ μια μικρή στάση στο αγαπημένο μου καφέ για την απαραίτητη δόση καφεϊνης αφού έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου και χρειάζομαι γερά αντανακλαστικά και μάτια ορθάνοιχτα για να μπω στον «αγαπημένο» ΒΟΑΚ. Ουπς! Η πρώτη ήττα της ημέρας…. Δεν υπάρχει χώρος για ολιγόλεπτη στάθμευση ούτε σε ακτίνα 200 μέτρων παρά μόνο μια αναπηρική θέση….

Όχι - όχι η επιθυμία μου για την πρωινή καφείνη που θα διαποτιστεί στους εγκεφαλικούς νευρώνες μου τελικά δεν θα υπερισχύσει και θα προσπεράσω… όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά μη μας κάνουν και βούκινο με καμιά φωτογραφία που συνηθίζεται τελευταία στο διαδίκτυο …. (γκουχ γκουχ και κλείσιμο ματιού) Παρακάτω βρίσκομαι μπροστά από περίπτερο σε χώρο που επιτρέπει ολιγόλεπτη στάση, περνώ απέναντι στο "καφέ χαμός" δίνω τη σειρά μου σ έναν μεγαλύτερο κύριο που κόψαμε σχεδόν ταυτόχρονα το νήμα της εισόδου, με ευχαριστεί ευγενικά και την ώρα που για πρώτη στιγμή της ημέρας ανοίγω το στόμα μου για να δοκιμάσω τις φωνητικές μου χορδές μια κυρία με πιο έντονη απ ότι φάνηκε την ανάγκη της για καφείνη με παραγκωνίζει και δίνει την παραγγελία της! Οκ είναι ακόμη πολύ πρωί για να μου χαλάσει το κέφι και διαλέγω να περιμένω στωικά!

Ο νεαρός μπαρίστα που κατάλαβε όλο το σκηνικό μου χαμογέλασε συγκαταβατικά κι έβγαλε ταυτόχρονα τις παραγγελίες ….του χαμογέλασα με τη σειρά μου ρούφηξα την πρώτη γουλιά και ήμουν πια σχεδόν έτοιμη για το καθημερινό μου ταξιδάκι…. Πριν μπω στο αυτοκίνητο θυμάμαι ότι είχα λόγο που σταμάτησα μπροστά απ το περίπτερο για τα απαραίτητα εφόδια συνοδευτικά του καφέ ….ουδείς τέλειος!

Κι εδώ κάτω απ τον ήλιο περιμένοντας τη σειρά μου έρχεται το τελειωτικό χτύπημα….

Κυρία ζουμπουρλούδικη (έχει σημασία ο χαρακτηρισμός) μεγάλης ηλικίας μπροστά μου γεμίζει σακούλες με νερά και διάφορα καλούδια….. ξαφνικά ανοίγει η μπροστινή πόρτα σταθμευμένου αυτοκινήτου και νεαρή άλλη κυρία εν εξάλλω ωρύεται ανοίγοντας την πίσω πόρτα βγάζοντας έξω τρία μικρά παιδιά τα οποία με τη σειρά τους τσιρίζουν ανελέητα -όχι όμως άδικα. - Δεν χωράμε. Δεν αντέχω άλλο στριμωγμένη εδώ πίσω, φώναζε το κοριτσάκι….

-Να κάνεις υπομονή δεν θα χαλάσουμε τις διακοπές μας ούτε θα πληρώσουμε 1500 ευρώ πρόστιμο για να καθίσεις μπροστά που απαγορεύεται….

Απ το πλάι του περιπτέρου εμφανίζεται ο πατέρας ο οποίος γέμιζε κι αυτός σακούλες και κάνει την παρέμβασή του αφού με κόβει με ένα θανατερό βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια….

- Τι είναι αυτά; Σας ακούει ο κόσμος, μαζέψου εσύ λέει στη γυναίκα του….

Τα παιδιά συνεχίζουν να τσιρίζουν την ώρα που η κυρία μεγαλύτερης ηλικίας επιστρέφει στη θέση της από την άλλη μεριά του αυτοκινήτου με τις παραγεμισμένες σακούλες και η νεαρή μάνα να τα σπρώχνει σαν σακιά για να χωρέσουν και τα τρία στα πίσω καθίσματα….

Αθάνατη αγαπημένη ελληνική οικογένεια!

Συμπέρασμα; Γενετική τροποποίηση χρειαζόμαστε ΟΛΟΙ μας…. Ναι δεν υπάρχει αλλιώς σωσμός που λέει κι ένας φίλος

–Έτσι και καλημέρα!