Της Παναγιώτας Γιαννοπούλου
Η χώρας μας και ειδικά τα νησιά μας είναι ένας επίγειος παράδεισος, αυτό το ξέρουμε εμείς αλλά και οι τουρίστες που την επισκέπτονται. Ειδικά η Κρήτη που είναι και η επιλογής πατρίδα μου, είναι σκέτο διαμαντάκι. Την αγαπώ πολύ και προσπαθώ να βρίσκομαι όσο πιο συχνά γίνεται κοντά της, μιας και τα τελευταία χρόνια ζω έξω.
Μια από αυτές τις μέρες λοιπόν κατέβηκα και πάλι.
Πολλοί ηλικιωμένοι προτιμούν αυτή την εποχή επειδή οι ζέστες δεν είναι απαγορευτικές. Νέοι και γέροι με τις μυτούλες κολλημένες στο τζάμι περιμένουν με αγωνία την αποβίβαση.
Φτάνουμε λοιπόν με προσγείωση αγγελική, πράγμα όχι πάντα δεδομένο. Φτου σου πιλότε μου να σε χαίρετε η μανούλα σου. Ακολουθούν τα σύνηθες χειροκροτήματα και μετά από λίγο ανοίγει επιτέλους η πόρτα. Το θαλασσινό αεράκι σαν χάδι αγγίζει το πρόσωπο μας και μια γλυκιά νότα θυμαριού θαρρώ μας καλωσορίζει.
Μετά από το κλασικό στρίμωγμα στο λεωφορείο, που όμως είναι κοινό κακό όλων των αεροδρομίων του κόσμου, φτάνουμε στην είσοδο.
Τα πέντε έξι σκαλοπάτια ανεβαίνουν όλο ανυπομονησία, δυο δυο τα περνούν κάποιοι για να βρεθούν μια ώρα αρχύτερα στο κατάλυμα τους δίπλα στο κύμα. Όμως η αγωνία και νευρικότητα οφείλεται εν μέρη και στην ανάγκη εύρεσης τουαλέτας. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι μπροστά μου ψάχνει και την ανακαλύπτει δόξα τω θεό ακριβώς δίπλα στην είσοδο του κτηρίου. Μα ποσό πρακτικό, πραγματικά. Ένα μειδίαμα ευχαρίστησης ζωγραφίζετε στο ελαφρός ροζ βαμμένο χειλάκι της κυρίας.
Μπαίνει ολόχαρη για να ξαναεπιστρέψει λίαν συντόμως και με όψη του γνωστού πίνακα «Η κραυγή» να πει στον σύζυγο δείχνοντας προς τα μέσα : «Thomas guck!!!!!!» (Κοιτά Θωμά, στα γερμανικά).
Τι να δει ο φουκαράς τι να δει; Δύο τουαλέτες εκτός λειτουργίας, αφήνω στην φαντασίας σας το γιατί. Χαρτί ανύπαρκτο και μέσα και έξω από τις τουαλέτες. Σπασμένα τα μηχανήματα για το χαρτί χεριών, σπασμένο και το μηχάνημα σαπουνιού πεταμένο ανάποδα στους νιπτήρες. Έτσι για να βουτάμε μέσα τα χέρια μας και να γεμίζουμε περισσότερα μικρόβια από ότι πριν. Όλων των γυναικών η φρίκη και απέχθεια ζωγραφισμένη στην κάτασπρη φατσούλα τους.
Κι εγώ εκεί η δόλια στην ουρά να ακούω τα σχόλια.
Ντράπηκα.
Ντράπηκα πολύ γιατί δεν είναι η μόνη φορά.
Συνέχεια αυτές οι τουαλέτες έτσι είναι.
Επί χρόνια.
Χιλιάδες, εκατομμύρια οι αυτόπτες μάρτυρες αυτού του εγκλήματος. Κι οι αρμόδιοι; Ε και;
Τι έγινε χάσαμε τουρίστες; Δεν χάσαμε και ποτέ δεν θα χάσουμε. Γιατί; Αφού πουλάμε ήλιο. Αφού πουλάμε θάλασσα ... διασκέδαση ...
Είναι έτσι όμως;
Η αξιοπρέπεια του λαού μας που είναι;
Η περιβόητη και ξακουστή κρητική φιλοξενία είναι αυτή;
Ο σεβασμός στον τουρίστα αρχίζει ακριβώς εκεί. Στις τουαλέτες. Κι αν η πολιτεία δεν μπορεί ας αφήσει ιδιωτικές εταιρίες να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους. Ρίχνεις ένα ευρώ παίρνεις κουπόνι μισού ευρώ πίσω το οποίο εξαργυρώνεται σε επιλεγμένα καταστήματα. Έχεις όμως τουαλέτες που λάμπουν.
Διότι όποιος νομίζει πως δεν γίνεται θέμα σχολίων μια τέτοια δραματική εμπειρία επιστρεφοντας στις πατρίδες τους, κάνει μεγάλο λάθος. Πολλές οικογένειες κουβαλάνε από τρεις ομπρέλες θαλάσσης μαζί τους όταν έρχονται και υποψιάζομαι πως κάποιες βαλίτσες σίγουρα θα κρύβουν και κάνα δυο ξαπλώστρες. Έτσι που πάνε οι τιμές τι να κάνουν ;
Αλλά πίσω στο θέμα μας πάλι ...
Εμείς, εκεί ατάραχοι λοιπόν ,πουλάμε ήλιο ρε παιδιά.
Πουλάμε θάλασσα.
Και τι δηλαδή μέχρι να την φτάσουν αυτήν την έρμη θάλασσα πρέπει να πατήσουν σε σ......;
Δεν βαριέσαι βρε αδερφέ.
Τι μας νοιάζει άλλωστε ;
Ξέρετε βρε ποιοι είμαστε εμείς;
Εμείς δεν δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού σ´αυτόν τον κόσμο;
Εμείς δεν ήμασταν αυτοί που είχαμε φιλοσόφους, μαθηματικούς και ιατρούς όταν ο υπόλοιπος κόσμος κοιμόταν ακόμη σε σπηλιές;
Ναι εμείς είμαστε αυτοί, μόνο που δεν καταλάβαμε πως δώσαμε μεν τον πολιτισμό μας άλλα πήραμε τις σπηλιές τους !!!!
