Ανδρέας Παπανδρέου: ο διαρκής απών

Του Μιχάλη Καρχιμάκη

Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ο ηγέτης που ενέπνευσε όλους μας. Αντιμετώπιζε τα πολιτικά ζητήματα, έτσι ώστε να διεγείρει την ψυχή, τα συναισθήματα και τη συνείδηση κάθε προοδευτικού ανθρώπου. 

Σε κάθε πολιτικό μας βήμα αντηχούν  δυνατά οι προτροπές του Ανδρέα Παπανδρέου: να είμαστε εμείς οι πολιτικοί υπηρέτες των ανθρώπων χωρίς αίσθημα μειονεξίας, να αντιστρέφουμε τους όρους και τους ρόλους, να μετατρέπουμε τη δύναμη σε μεταποιημένη ωφέλεια για τους πολλούς, να μπαίνουμε στη θέση του αδύναμου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει: «Οι Πολιτικοί που δεν κατάλαβαν τη δύναμη των συνόλων έχασαν το τρένο.»

22 χρόνια μετά τον θάνατο του ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ δεν έφυγε ούτε μέρα από τη μνήμη μας.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ υπήρξε μεγάλος πολιτικός, καταξιωμένος επιστήμονας, οραματιστής ηγέτης, χαρισματική προσωπικότητα, με παγκόσμια ακτινοβολία, και πολιτική οξυδέρκεια.

Ήταν ο ηγέτης που πήρε το τιμόνι της χώρας και την οδήγησε στην πραγματοποίηση του οράματος του για μια ανεξάρτητη Ελλάδα με γερές δημοκρατικές βάσεις.

Αντιμετώπιζε τα πολιτικά ζητήματα και τα προβλήματα που ανέκυπταν πάντα ριζοσπαστικά, αλλά ποτέ σπασμωδικά.

Γιατί πίστευε σε μια πατρίδα χωρίς πολιτικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές, χωρίς διακρίσεις και διχασμούς.

Γνώριζε πολύ καλά πως η δημιουργία και το αποτέλεσμα εδράζονται στο καθαρό όραμα για την χώρα στο πλαίσιο της εθνικής συνεννόησης όλων των υγιών πολιτικών δυνάμεων αποδεικνύοντας πως πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που αναμετριέται με τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής του και όχι ο φυγόπονος, πόσο μάλλον ο  ρίψασπις.

Χάρη στον ΑΝΔΡΕΑ γεννήθηκε ένα κόμμα-θεσμός με ιδεολογική και προγραμματική συνοχή, με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, με λαϊκή βάση.

Γι’ αυτό πάντα προωθούσε συναινετικές διαδικασίες ώστε να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στη βάση του Κινήματος και την ηγεσία, να εξοβελίζει τις προσωπικές συγκρούσεις από την πολιτική και να κατοχυρώνει τον αναγκαίο δεσμό ανάμεσα στην ηγεσία και στη βάση.           

Γιατί ως Πρωθυπουργός κράτησε σταθερά το τιμόνι της χώρας, πετυχαίνοντας με την πολιτική του να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες.

Να απελευθερώσει τις κοινωνικές δυνάμεις που ζούσαν για δεκαετίες στο περιθώριο.

Και έτσι έφερε στο προσκήνιο τους μέχρι τότε ξεχασμένους Έλληνες, τους μισθωτούς, τους μη προνομιούχους, τους αγρότες.

Και έτσι άνοιξε νέους ορίζοντες συμμετοχής και δράσης στους νέους και στις γυναίκες.

Είναι απαραίτητο να κάνουμε ένα παραλληλισμό εκείνης της περιόδου με το σήμερα, που βρήκαν εύφορο έδαφος ν’ αναπτυχθούν οι νεοφιλελεύθερες ιδέες, οι δεξιόστροφοι λαϊκισμοί και οι προπαγανδιστικές δυνάμεις. 

Όλοι όμως αυτοί θα καταλάβουν πως ο προοδευτικός χώρος της προσφοράς στην Ελλάδα και στους ανθρώπους εδώ και δεκαετίες, που μας έκανε περήφανους, δεν αφορίζεται πολιτικά.

Αυτός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου…

Και όλα αυτά είναι και δικά μου προσωπικά βιώματα, τα χρόνια που συνεργάστηκα μαζί του τα χρόνια που με ενέπνευσε και με συγκίνησε πολιτικά.

Με τους διαρκείς αγώνες μας.

Αγώνες για Δημοκρατία.

Αγώνες για Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Παρακαταθήκη που είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, γιατί ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ήταν ο πολιτικός που αν και σήμερα είναι ο μεγάλος ΑΠΩΝ από την πολιτική μας ζωή, η παρουσία του σε αυτή παραμένει διαρκής.