Του Σταύρου Γαβαλά
Τι χρειάζεται μια χώρα για να έχει επισιτιστική επάρκεια σε τρόφιμα πέρα από την εύκολη λύση των εισαγωγών; Μα, τον αγρότη της, τον κτηνοτρόφο της, τον μελισσοκόμο της και φυσικά τον ψαρά της που είχε η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Στο μέλλον, όμως, θα τα έχει όλα αυτά ή θα είμαστε απροστάτευτοι σε μια παγκόσμια κρίση στα τρόφιμα;
Έχουμε αγρότες; Έχουμε! Έχουμε κτηνοτρόφους; Έχουμε! Έχουμε μελισσοκόμους; Έχουμε! Έχουμε και ψαράδες; Έχουμε, θα μας πουν τα στοιχεία του υπουργείου Γεωργίας αλλά μήπως τους περισσότερους τους έχουμε στα χαρτιά και όχι στην πραγματικότητα, αφού η χώρα μας τελικά τα περισσότερα προϊόντα τα εισάγει από την Ευρωπαϊκή ένωση και από τρίτες χώρες;
Η Ελλάδα μας, μια χώρα με πλούσια ιστορία στην παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων κατάφερε να οδηγήσει τον πρωτογενή τομέα στην παρακμή και στην ολοένα και αυξανόμενη συρρίκνωσή του με αποτέλεσμα σήμερα που μιλάμε τα περισσότερα προϊόντα να αναφέρουν ότι παράγονται στη χώρα μας, ενώ στην πραγματικότητα βαφτίζονται ελληνικά με το φαινόμενο να έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.
Καταραμένη Ευρωπαϊκή ένωση και καταραμένες επιδοτήσεις που μας έκανες αγρότες του καναπέ και όχι της παραγωγής! Που μας έκανες αγρότες των σαλονιών και όχι των αγρών! Που μας έκανες αγρότες του TikTok και όχι του χωραφιού και της μάντρας!
Αλλά, ας είναι καλά oι Ολλανδοί που μας ταΐζουν με κρέας, με πατάτες, με ντομάτες και οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Ποιος, η Ολλανδία μια χώρα μικρότερη από την Πελοπόννησο!
Εμείς, λοιπόν, συνεχίζουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα συνεχίζουμε να κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος και αντί να ενισχύουμε την παραγωγή ενισχύουμε τo TikTok ενώ από την άλλη όλες οι υπόλοιπες χώρες βελτιώνουν τον πρωτογενή τους τομέα σε συνεργασία με τα επιστημονικά τους ιδρύματα πράγμα που σε εμάς είναι ουτοπία.
Ναι, μόνο σε συνεργασία με τα επιστημονικά ιδρύματα της χώρας θα μπορούσε να ξεκινήσει μια επανεκκίνηση της γεωργίας μας και της κτηνοτροφίας μας που θα στηρίζεται σε μελέτες του σήμερα και όχι σε δεδομένα που υπήρχαν πριν από 100 χρόνια.
Η κλιματική αλλαγή που ξεβαρεθήκαμε να τη συζητάμε μας οδηγεί σε αδιέξοδο αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που καλλιεργούσαμε στηριζόμενοι πρώτα και καλύτερα στην όσο το δυνατόν ορθολογική διαχείριση του νερού που είναι πλέον το νούμερο ένα πρόβλημα και για τις καλλιέργειες αλλά και γενικότερα για τη ζωή την ίδια με δεδομένο ότι επιτέλους θα γίνουν τα απαραίτητα έργα για την διασφάλιση του.
Συνεργασία λοιπόν και αξιοποίηση επιτέλους των επιστημονικών ιδρυμάτων αλλιώς μαύρα τα χάλια μας.
Φωτογραφία από CESAR AUGUSTO RAMIREZ VALLEJO via Pixabay
