Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Economics and Human Biology έδειξε ωστόσο, ότι στα πολύ παχύσαρκα παιδιά, το ποσοστό αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερο και φθάνει το 55-60%, αποκαλύπτοντας ότι η τάση για παχυσαρκία οφείλεται σε σημαντικό ποσοστό στoυς γονείς και στο οικογενειακό περιβάλλον.
Η μελέτη, που πραγματοποιήθηκε σε 100.000 παιδιά και γονείς από το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ινδονησία, την Ισπανία και το Μεξικό, έδειξε ότι τα αποτελέσματα είχαν μεγάλη συνέπεια, ανεξάρτητα από την οικονομική ανάπτυξη, τον βαθμό βιομηχανοποίησης ή τον τύπο της οικονομίας της κάθε χώρας, σημείωσε ο επικεφαλής της μελέτης, καθηγητής Peter Dolton από το Πανεπιστήμιο του Σάσεξ. Αρκεί να σκεφθύμε ότι η μελέτη συμπεριέλαβε στοιχεία από χώρες του κόσμου, με διαφορετικά μοντέλα διατροφής και με διαφορετικά ποσοστά παχυσαρκίας- συνέκρινε π.χ. την πρωταθλήτρια στην παχυσαρκία Αμερική με δύο χώρες που έχουν από τα χαμηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας, όπως την Κίνα και την Ινδονησία.
Η έρευνα αποκάλυψε επίσης πως η επίδραση του ΔΜΣ των γονιών στον ΔΜΣ του παιδιού εξαρτάται από το ποιος είναι ο ΔΜΣ του απογόνου. Σε όλους τους πληθυσμούς που μελετήθηκαν, διαπιστώθηκε ότι η «γονική επίδραση» ήταν χαμηλότερη στα αδύνατα παιδιά και μεγαλύτερη στα πιο παχύσαρκα. Στα αδύνατα παιδιά ο ΔΜΣ του επηρεαζόταν κατά 10% από τη μητέρα και κατά 10% από τον πατέρα, ενώ στα πιο παχύσαρκα, κατά 30% από τον κάθε γονιό.
«Αυτό δείχνει ότι τα παιδιά των παχύσαρκων γονέων έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι και τα ίδια παχύσαρκα όταν μεγαλώσουν, αφού η γονική επίδραση είναι υπερδιπλάσια σ’ αυτά σε σχέση με τα αδύνατα», εξήγησε ο καθηγητής Dolton.
