Στο 2o βιβλίο των Φυσικών ο Αριστοτέλης παρουσιάζει µια διαµάχη ανάµεσα στον ίδιο και σε στοχαστές, όπως ο Εµπεδοκλής και ο Δηµόκριτος, οι οποίοι φαίνονται να υποστηρίζουν ότι η φύση δεν λειτουργεί µε βάση κάποια σκοπιµότητα αλλά υπακούοντας στη σχέση αιτίου και αιτιατού. Επεκτείνει µάλιστα την διαµάχη στην έµβια φύση, και παρουσιάζει τον Εµπεδοκλή να πρεσβεύει µια πρωτόλεια µορφή της θεωρίας της Εξέλιξης των ειδών. Ο Αριστοτέλης απορρίπτει αυτές τις θέσεις και υπερασπίζεται µια γενικευµένη τελεολογία, όπου τα οργανικά ή ανόργανα φυσικά όντα µεταβάλλονται προς την κατεύθυνση της εκπλήρωσης ενός προδιαγεγραµµένου τέλους. Η θεωρητική αυτή διαµάχη στην πραγµατικότητα δεν συνέβη ποτέ. Ο Αριστοτέλης κατασκευάζει στην ουσία έναν άξιο αντίπαλο µε ισχυρά επιχειρήµατα γιατί θεωρεί ότι έτσι ενισχύεται η δική του αντίθετη προσέγγιση. Το γεγονός πάντως είναι ότι µετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη η τελεολογική σύλληψη της φύσης επικράτησε πλήρως για τα επόµενα 2000 χρόνια.
Το θέµα µε τον τίτλο «Η επικράτηση της φυσικής τελεολογίας στην αρχαιότητα» θα αναπτύξει ο καθηγητής του τµήµατος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης Βασίλης Κάλφας. Την Δευτέρα 11 Νοεµβρίου 7 µµ Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης.
Είσοδος ελεύθερη.
